Obscuration [Malec]

Yıkıntı

Herkese iyi bayramlar. Bayramın son günüde olsa bitirdim bölümü. 

♥ Keyifli okumalar. 

İthaf: Duygu_303

_Önceki Bölümden Kesit_

"Eminim istersen William olduğunu ona göster."

"Göstereceğim ama o gün, bugün değil, Alec. Şimdilik bu güzelliğin tadını çıkarmak istiyorum. Aklıma gelmişken büyük güne az kaldığının farkındasın öyle değil mi?"

Alec tekrar sessizliğine gömüldüğünde bu kez umursamadım. İki gün sonra benim için büyük gündü. Max'i öldürerek var oluşuma hazırladığım zeminin yıl dönümü. Herkesin Alec'in doğum günü için planları olduğunu düşünüyordum. Benimse o güne özel daha harika planlarım, o güne dek eğleneceğim harika bir oyuncağım vardı.

Magnus

Göz kapaklarımı aralama çabam, göz alıcı parlak ışıkla hüsrana uğrarken derin bir nefes aldım. Uykuya geri dönüp orada uzun süre kalmak istiyordum. Ama çok geçmeden kulağıma dolan uğultular yüzünden, öfkeyle gözlerimi açmak zorunda kaldım. 

Yerde yattığım gerçeği bir yana, bulunduğum yerin düşüncesiyle yutkundum. Ayağa kalktığımda, "Siktir." diyerek etrafıma bakarken durumu gerçekten anlamıyordum. 

Yine neredeydim?

Binaların olmadığı bomboş bir arazinin tam ortasında bulunuyordum. Uğultular artarken başım ağrımaya başladığında, büyü yapmayı denedim. Ama sadece denedim. Saniyeler içinde rüyada olduğum gerçeğiyle yüz yüze gelirken, çıkışı bulmak zorunda olduğumu biliyordum. Yine de zihnimi kaplayan lanet uğultular düşünmeme bile izin vermiyordu. 

"Magnus."

"Magnus."

Adımı söyleyen sesi zar zor duymayı başardığımda, onun Alec olduğunu düşünüyordum. Gerçi bu düşünce değildi. Daha çok onu hissediyor gibiydim. Avuçlarımı şakaklarıma yerleştirdiğimde, kafamı toparlamayı denedim. Ama sadece denedim. Uğultular bir anlığına azaldığında tekrar Alec'in sesi kulaklarıma doldu.

"Magnus, beni bulmak zorundasın."

Duyduğum cümleyle kaşlarım çatılırken, Alec'in beni duyup duyamayacağından emin olmasam da bağırdım.