Obscuration [Malec]

Kısasa Kısas

_Önceki Bölümden Kesit_

"Acı çekmemi istiyorsan bana zarar ver, Magnus. Kendine değil."

"Endişelenme gerçekten ölmeyi istiyor olsam, çoktan intihar ederdim. Ayrıca istediğim zaman seni göreceğim, Alec. Sürekli olarak Raphael'i kullanmaktan vazgeçmelisin."

"Ya bir daha beni görmek istemezsen..."

"Sonucu bilemezsin. Buda senin sınavın olsun, Alec. Hoşça kal"

Magnus, cevap vermemi bile beklemeden yarasını iyileştirdiğinde, geldiği hızla gitti. Benimse tepki verecek fırsatım bile olamadığımdan olduğum yere çöktüm. Ne yapacaktım? Gerçekten ne yapmalıydım?

Alec

Magnus'u son gördüğümden bu yana, bir ay daha geçmişti. Geçen zamanda neler düşünüyordu? Nasıl hissediyordu? Ne durumdaydı? 

Tüm bu soruların cevabını ne kadar düşünürsem düşüneyim, bulamıyordum. Sadece kendi açımdan zamanın hiçte kolay geçmediğini söyleyebilirdim. Daha da kötüsü, artık Magnus'un varlığını olması gerekenden bile daha az hissediyordum. Bunun nasıl mümkün olduğunu hala anlamıyordum. Ama içten içe yaşadığını biliyor olmama rağmen, onu hissetmeye çalıştığım her seferde karşı karşıya kaldığım boşluk hissiyle bocalıyordum. 

Bu duruma herhangi bir çözüm yolu da bulamazken, yine bakışlarım ister istemez masada duran telefonuma gidiyordu. Raphael ile bir kez daha konuşmaya çalışabilirdim. Ama sonucun yine değişmeyeceğini hissediyordum. Magnus'un yaptığı büyü yüzünden, Raphael ile gücümle de iletişim kuramıyordum. Resmen onu rahat bırakmam konusunda sadece fiziksel olarak değil, her şekilde başarı olmuştu.

Kısa telefon görüşmelerimizde, Raphael'in beni reddetmesi ile sonuçlanıyordu. Her seferinde duymak zorunda kaldığım benzer kelimelerse kusma isteğimi artıyordu. 

"Sana beklemeni söyledi."

"Sadece bekle, Alec."

"Magnus istediğinde seni kendisi bulacak."

"Yapabileceğim bir şey yok."

"Her yolu denedim."

"Üzgünüm."

Burada üzgün olan asıl kişi bendim. Magnus, hissetmeyi tamamen bıraktığı için tek acı çeken kişi yine bendim.