Obscuration [Malec]

Sonuçlar

Bölüm biraz geç olduğu için üzgünüm. Araya tatil ve kurgu ile ilgili bir takım sıkıntılar girdi. Umarım bölümü seversiniz. Yorumlarınızı bekliyorum. 

Keyifli okumalar. ♥

İthaflar

egurerk

ecemmalec

sadecebirazben

_Önceki Bölümden Kesit_

"O halde başlıyorum." diyen William, Alec'in yanına giderek, sağ omuzuna elini koydu. Diğer eli göbeğinin biraz üzerinde olan rüne dokunduğunda, ruhumdaki acı da geri geldi.

"Acı verici olup olmayacağını bilmiyorum, Alec."

"Acıyı umursamıyorum, William. Ne gerekiyorsa onu yap."

Dişlerimi sıkarak aralarındaki konuşmayı dinlerken, karşımda duran iki bedenin teker teker toz zerreciklerine dönüşmesini izledim. Her bir tane havaya karışırken, yavaş yavaş tozların sayısı azalmaya başlıyordu. Bir noktada geriye kalanlar, tekrar bütün olmak için bir araya gelirken, kalbime derin bir ağrı saplandı. 

Acının büyüklüğüyle gözlerim dolarken olduğum yere çökmek zorunda kaldım. Kanatlarım benden bağımsız ortaya çıkarken, bir kaç alev kristal beni terk ederek tozlara eşlik etti. Sonunda ise her şey karanlığa gömülmüştü. 

Magnus

Bedenimdeki uyuşukluk hissiyle gözlerimi aralarken, bir an nerede olduğumu sorgulamak zorunda kaldım. En son Alec ve William ile birlikteydim. Hangimizin zihninde kapalı olduğumuzu bilmiyor olsam da, gerçeklikten uzakta olduğumuzu biliyordum. Başka türlü aynı anda var olmamız imkansızdı. 

Şimdiyse, evimi bile hatırlamaktan uzak zihnim ile odamın duvarına boş gözlerle bakıyordum. Zihnim havası alınmış balona benziyordu. 

Sırtımda aniden ortaya çıkan sızıyla dişlerimi sıktığımda, hareket etmeye çalıştım. Ama uyuşmuş bedenim hareket etmekten o kadar uzaktı ki, bir santim bile kıpırdamıyordu. Acı biraz daha artarken, peri olduğum gerçeğini yeni akıl etmiş gibi kanatlarımı ortaya çıkardım. Büyü yapmam gerekiyordu.  

Normalde kanatlarım sahip olduğu alev kristalleriyle ortaya çıktığında, acımı bir nebze olsun azaltır ve iyi hissetmemi sağlardı. Şimdiyse acı yüzünden onlara bakmaya bile korkarken, çaresizce başımı zoraki bir halde yan çevirdim. Alev kristallerin neredeyse tamamının çatlayarak çürüdüğünü gördüğümde, hissettiğim acının bile az olduğunu anladım.