Obscuration [Malec]

Kaçış

Bölüm sana gelsin ♥ Duygu_303

Bölümde yine hs yok ben planlıyorum ama çıkmıyor yahu neyse gelecek bölüm söz yazacağım. :D Bu sefer ciddiyim.

_Önceki Bölümden Kesit_

"Sayende benimde uykum geliyor, Alexander. Birlikte ölüm uykusuna mı yatalım istiyorsun? Birde ölmem den korkuyordun!"

Gözlerimi kapanırken, "Yalancı." diye mırıldandım. Kendi kendime konuştuğum gerçeğini ise dakikalardır görmezden gelirken şu an nedensizce kahkaha atmak istiyordum. Son çarem kanatlarımı ortaya çıkarmak olsa da, ona bile halim kalmadığını fark ederek gözlerimi kapattım.

Alec

Karanlık...

Boşluk... 

Kayıp...

Bilinmezliğin ortasında zihnim, hatırladıklarını toparlamakta ciddi anlamda, zorluk çekiyordu. İstediği şey ise uyumaktı. Sadece uyumak... Yıllardır ikilemlerin, bozuk kişiliklerin arasında sıkışıp kalmaktan yorgun düşmüş olmalıydı. O kadar yorgundu ki, gerçekliğe dönmenin onun için bir çeşit işkence olacağını düşünüyordu. 

Aniden... İstemese de hatıraları onu bulmaya başladı. 

Max ile yaşadığım çocukluğun, mutlu anlarını hatırlamak yeniden hayata bağlanmak için yeterliydi. Tabi zihnim, ölüm gününü hatırlamak zorunda kalmasaydı. Bu olduğununda içinde bulunduğum karanlık çukur yeniden büyüdü. Dışarı çıkmama izin vermiyordu. 

Sıkışıp kaldığım çaresizlik dolu  karanlıkta minik alevler oluşmaya başladı. Alev kaplı kristaller tekrar teker belirgin hale gelirken, kısa zamanda görkemli kanatlara dönüştü. Dokunmak isteyip de, dokunmaya çekindiğim kanatlara ilk kez korkusuzca yaklaşırken onlara dokundum. Sıcaklığı hissediliyordu. Ama asla canımı yakacak kadar ısı yaymıyordu ve sonra seslerde gelmeye başladı.  

"Uyanman gerekiyor, Alexander."

"Uyandığında bir hafta uykuya geri dönmeyeceksin, Alec! Uyanık kalman için her şeyi yapacağım."

"Sayende benimde uykum geliyor, Alexander. Birlikte ölüm uykusuna mı yatalım istiyorsun? Birde ölmem den korkuyordun!"

"Yalancı."

Magnus'un zihnime yerleşen sesi karanlıktan çıkmama yardımcı olurken, geride sakinliği bıraktı. Gözlerimi açtığımda hissettiğim ağırlıkla gülümsedim. Bu benim için bir ilk olabilirdi. Uyanır, uyanmaz gülümsemek. Magnus'un göğsümdeki eline dokunduğumda, başka bir gerçeklikle yüzleştim. Odamdaydım. Cadıyı hatırlıyordum. Sonrası ise hafızamda yer almıyordu.