Obscuration [Malec]

Affet

_Önceki Bölümden Kesit_

"Tamam, birazdan dönerim." diyen Jonathan ortadan kaybolduğunda, Isabelle perisinin elini sıktı.

"Sende istersen Simon ile konuş."

"Bilmiyorum, Izzy. Konuştuklarınızı duydum."

"Şoktan öyle söyledi. Seni seviyor, Raphael. Arkadaşımı tanıyorum. Onunla konuşmalısın.."

"Pekala, Jonathan gelene kadar sanırım bunu yapabilirim." diyen Raphael sessizlik içinde odadan çıktı. 

Misafir odasına giren Raphael gördüğü manzara ile dondu. Simon'ı yastığına sarılı bir halde bulmayı kesinlikle beklemiyordu. Görüntünün muhteşemliği gülümsemesine sebep olurken, olanları düşündüğünde içi sıkıntıyla doldu. Çok geçmeden de yüzü sert haline geri döndü. 

Yatağın kenarına oturan Raphael, elini yavaşça Simon'ın saçlarına yerleştirdi. Hafif dokunuşu onu uyandıracak kadar güçlü değildi. Saçlarını bir süre okşarken, Simon yastığa daha sıkı sarıldı.  Raphael, dakikalar sonra kaçınılmaz olanı geciktirmeye çalıştığını fark ettiğinde, duruşunu dikleştirdi. Elini bu kez sevdiği adamın yanağına yerleştirdiğinde hafifçe dürttü.  

"Simon, uyanmalısın."

Simon uyku sersemi mırıldanırken, ne dediği anlaşılmıyordu. Raphael, onu yeniden uyandırmaya çalıştığında, "Biraz daha." diyen Simon yan dönerek uykusuna kaldığı yerden devam etti. 

Raphael'in kullandığı büyü önce onu bayıltmış olsa da, büyünün etkisi azaldıkça kişiyi uyku haline getiriyordu. Bu yüzden bir büyü daha yaparak Simon'ın zihninin uyanmasına yardımcı oldu. Bunu yaparken de eğilerek kulağına fısıldadı. 

"Güzelim, uyanman gerekiyor."

Simon, kollarını açarak gerinirken yavaşça gözlerini açtı. Yüzünde sevgi dolu mutlu  bir gülümseme vardı. Nerede olduğunu anladığı anda ise, korku ve sinirle hızla yataktan kalkarak uzaklaştı. Tek bir kelime etmemiş olsa da, Raphael aklından geçenleri az çok tahmin edebiliyordu. Özellikle Simon, korkuyla kendisine bakarken, aklına iyi şeyler gelmiyordu. 

Raphael ona doğru adım attığında, "Uzak dur benden!" diyerek bağıran Simon yüzünden hareketsiz kaldı. Yinede gitmesine engel olmak için küçük bir büyüyle kapıyı mühürledi. Her ne kadar haklı çıkmak istemiyor olsa da, Simon'ın şu anki tutumu iyi olan her düşüncenin üzerini örtüyordu. 

"Güzelim sakin ol. Konuşmamız gerekiyor."

"Bana güzelim deme! Seni tanımıyorum bile... Senin kanatların vardı. O adamlarında... Belki de aklımı kaçırıyorum. Cevapları bulamıyorum. Olanların hepsi, tam bir saçmalık."

Raphael, Simon'ın bakışlarından duygularını anlamaya çalışırken, ne demesi gerektiğini düşünüyordu. Ama aklı resmen durmuş gibiydi.