Silahların sesi boşlukta yankılandı. Böyleydi işte kızın hayatı. Ansızın geliyordu intikam peşinden, sinsice...Talep ediyordu sahip olduğu canı, nereye kadar kaçabilirdi böyle? O da biliyordu, ölüm onun daimi sevgilisiydi. Nerede olursa olsun gelip...
Ivan dediğini yapıp beni ele vermişti. Gözlerimi kırpıştırdım. Karşımda oturan Komutan doğrudan bana bakıyordu.
"Doğru efendim"kafasını salladı.
"Görevi,görev arkadaşını ve kendini ne büyük tehlikeye attığının farkında mısın?"
"Eğer o adamı vurmasaydım o bizi vurabilirdi"elini kaldırıp beni susturdu
"Görevde yapman gereken bu değildi.Hedefe ulaşmak adına önüne gelen herkese ateş edemezsin"
"Ben-"konuşmama izin vermiyordu.
"Bu kural ihlaline karşılık sana verilmesi gereken bir ceza olduğunu da biliyorsun öyle değil mi"kafamı hafifçe salladım.Dişlerim birbirine kenetlenmişti.
Ivan kapının dışında köşede duruyordu beni görünce bana doğru gelmeye başladı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hızlı adımlarla bende ona doğru yürüdüm.İşime müdahale edilmesine katlanamıyordum.Onu merdiven boşluğuna doğru ittim.
"Aferin sana! Madalya alacaksın sanırım bu üstün davranışın için! Ne iyi yaptın ya! Galiba beni becermekten sıkıldın, şimdi de kariyerimi mahvetmeye çalışıyorsun değil mi!" onu itmeye devam ediyordum. Bileğimi kavradığında onu tekrar ittim.
"Vera, dinle beni" çok sakindi. Kendini savunmak için çabalamıyordu."Dinle beni" beni tekrar sarstığında bileklerimi, sıkıca tutan ellerinden kurtuldum.
"Dokunma bana!" hızla arkamı dönüp yürüdüm.
Arkamdan yetişip beni tekrar tuttu."Vera,ben yapmam gerekeni yaptım. Rapor etmeseydim-"
"İkimizde yanardık evet! Aşk böyle bir şey! Belki anlamışsındır" son cümlemde kırgınlık vardı. Yanından koşar adımlarla uzaklaştım.
Rusyada olmak yeterince zordu.Ivan ile bir ilişki yürütmek çok daha zorlaştırıyordu her şeyi.
Ama aşk buydu. Öyle değil mi?
GÜNÜMÜZ
Kapının önünde durmuş Begüm ve Yamacın birbirlerine veda etmelerini izliyordum. Metin onu gideceği yere bırakacaktı.
"Ne zaman istersen,bizim evimiz sana açık" Sultan anneye göz ucu ile baktım. Benim evim yabancıya açık olamazdı. Ama burası benim evim değildi.
"Teşekkür ederim Sultan teyzeciğim her şey için çok sağolun" deyip kadına sarıldı. Diğer kadınlarla da vedalaştı. Merdivenlerden inmeye bile tenezzül etmemiştim. Uzaktan izlemek yeterliydi. Yamaçla sarıldılar.
