Silahların sesi boşlukta yankılandı. Böyleydi işte kızın hayatı. Ansızın geliyordu intikam peşinden, sinsice...Talep ediyordu sahip olduğu canı, nereye kadar kaçabilirdi böyle? O da biliyordu, ölüm onun daimi sevgilisiydi. Nerede olursa olsun gelip...
Size yine bir şarkı bıraktım bundan sonra sıklıkla yapmayı düşünüyorum.Sözlerine özellikle bakmanızı ve bölüm bitene kadar tekrar tekrar oynatmanızı rica ederek. Teşekkürler.
<°°°>
"Nabzı atıyor de.Bana yaşıyor,kalbi atıyor de" Yamaç dolu gözlerle çocuğa bakmaya devam etti.
"Atmıyor" dedi Celasun gözleri yere bakıyordu vücudu istemsiz titriyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yamacın dudakları çocuk edası ile büzüldü. "Atmamış"dedi sessizce abisine bakarak gözlerinden yaşlar usul usul süzülüyordu.Selim eli ile yüzünü sıvazladı.
"Atmamış" demeye devam etti Yamaç.
"Hastaneye gidelim oğlum hadi" Selim gözlerini silip Yamacı kolundan tuttu.Meke de Celasuna destek olarak arabaya bindirdi. Yamaç ön koltukta oturmuş kafasını cama yaslamıştı.Tüm ağaçlar karanlıkta kayboluyordu.
Celasun uzayıp giden yola dalmıştı.Selimin telefonu çalınca Yamaç dönüp ona baktı.
"Önemli, onun...onun hayatı" Yamacın düşünceleri dört bir yana dağılmıştı.Ne diyeceğini unutmuş gibi tekrar dışarıya dönünce Selim telefona döndü.Cevap vereceği sırada telefon kapandı.
Yamaç şimdi Azranın öldüğünü ilk öğrendiği güne dönmüş o günü tekrar yaşıyordu.
<°°°>
"Abi" Kahraman abisini fakültenin önünde kucakladı. Ara sıra gelip Yamacı görürdü Kahraman iyi olup olmadığından emin olmak için.Ama her zamanki neşesi yoktu.
"Bir sıkıntı mı var?" Kahraman elini kardeşinin omzuna koydu."Gel oğlum, gel otur"Yamaç tedirginlikle abisine baktı. "Oğlum ben kötü haber vermeye geldim bu defa" Yamaç panikle öne eğildi.
"Kim?" dedi fısıltı ile, bu günün geleceğini elbette ki bekliyordu. "Azra" bunu duymayı beklemiyordu ama. Nefesi boğazında takıldı. "Tilki?" doğrulamak istiyordu. Onu yıllarca görmemiş olmasına rağmen, tanıdık bir acı hissetti kalbinde ara sıra oraya gelip oturan, onu kaybetmenin verdiği sızıydı bu ama şuan hissettiği acının yanında hiçti o acı.
"Abi, kim, neden?" gözleri şimdi dolu doluydu. Boğazını ağlamamak için sıkmaktan canı yanıyordu. "Bilmiyoruz. Cesedi gelmeyecek dediler oğlum. Cenaze olmayacak" "Cenaze" Yamaç idrak etmek ister gibi kendi kendine tekrarladı.
