Silahların sesi boşlukta yankılandı. Böyleydi işte kızın hayatı. Ansızın geliyordu intikam peşinden, sinsice...Talep ediyordu sahip olduğu canı, nereye kadar kaçabilirdi böyle? O da biliyordu, ölüm onun daimi sevgilisiydi. Nerede olursa olsun gelip...
"Buradan çıkışım yok artık, boşuna uğraşıyorsun" Gece onun için yapabileceğim herhangi bir şey olmadığına benm ikna etmeye çalışıyordu.
"Sen bir hain değilsin. Bunu biliyorum. Bunu onlar göremiyor" Yüzündeki yaralar onun bir parçası gibi olmuştu. Onu böyle hatırlamak istemiyordum.
"Bir anlamı kalmadı artık" sesi çok cılız çıkıyordu. Onu konuşturmak için yaptıkları işkencenin bir sınırı olmadığını biliyordum.
"Aranızdaki köstebek-" Gece uzanıp ağzımı eli ile kapattı. Elindeki kanın kokusu burnumu dolduruyordu.
"Kendimi öldürtmek istemiyorsan kes sesini. Kimse seni aramıyor. Kimse senden şüphe etmiyor. Ben de etmiyorum. Sen görevini yapıyorsun. Çift taraflı ajan falan değilsin. Bunları sana söylemek beni bir hain yapmaya yeter bunun farkındayım. Ama sen benim gözümde bir hain değilsin" elini hafifçe geri çektiğinde bana söyleyecek bir söz bırakmamıştı.
O an anlamıştım. Gece gerçek bir dosttu. Sahip olabileceğim en iyi sırdaş. Ve onunla adım adım infazına gidiyordum. Her adımda bana arkasından yas tutmam için bir sebep daha bırakıyordu. Ona veda etmek her geçen gün zorlaşıyordu.
"Beni dinle Vera. Ben veda etmeyi sevmiyorum. Ama artık vakti geldi..."
"Hayır. Bu konuşmayı yapmayacağız. Ben-"
"Vera, bir kez olsun beni dinle" sesi gittikçe çatallaşıyordu.
"Bunca zaman, seni asla rakibim olarak görmedim. Bana öğretmen oldun, arkadaş oldun, aile oldun... Hep yanımda durdun. Bunun ne demek olduğunu ben bilemem. Bir ailem olmadan büyüdüm. Sen bana bunların ne demek olduğunu öğrettin" gözlerime dolmaya başlayan gözyaşı canımı acıtıyordu.
"Bizim yaptığımız iş, çok tehlikeli bunu sen de biliyorsun. Ailemiz olamaz, evimiz olamaz, sevdiklerimiz olamaz" hüzünle gülümsedi.
"Ben buradan bir adama aşık olmuştum. Tıpkı senin gibi. Ve korktum. Onun da sonunun Ivan gibi olmasından korktum. Ama bildiğim tek bir şey vardı, ben asla o tetiği çekip onu öldüremezdim. Belki de sırf bu yüzden ben bu ile uygun değilim. Sevmek bizim için bir lüks. Ama engel olamazdım"
Birine aşık olduğunu bilmiyordum. Hiç belli etmemişti. Duraklamasını fırsat bilerek araya girdim.
"Ne oldu ona?" "5 aya yakın bir süredir görmüyorum. İletişime de geçmedik. Bizimle farklı bir tim'de. Göreve atanmış olabilir. Bilmiyorum. Zaten bilmemem daha iyi"
Kafamı sallayıp susmayı tercih ettim. Duvara gözlerimi dikmiş düşünüyordum. Şimdi ne olacaktı. Ona son defa sarılıp onu ölüme mi yollayacaktım. Kim böyle bir şeyi yapardı ki? Düşüncemin aptallığını, Ivan aklıma aklıma gelince fark ettim.
"Sen de böyle yapmadın mı? Ivana son defa sarılıp onu ölümle buluşturdun". Anılardan kurtulmak için kafamı iki yana salladım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
