Moc zmysłów

65

Pov Harry

Idę do pokoju Ilithyii, wiem, że będzie na mnie wściekła, ale jakoś spróbuję ją udobruchać. Pukam do drzwi, ale nic nie słyszę. Naciskam, więc na klamkę i drzwi się otwierają, wchodzę do środka i nikogo nie zastaje. Widocznie musiała już wstać i poszła coś zjeść. Wychodzę, więc z jej pokoju, który dziś zamknę na klucz żeby ode mnie nie uciekła i idę do kuchni. Lecz tu także jej nie ma. A to już zaczyna mi się nie podobać. Zaczynam, więc chodzić tam gdzie mogłaby pójść.

Przeszukuje praktycznie cały dom, a także wychodzę na zewnątrz i nadal nie widzę jej nigdzie. A to nie jest dobrze. W salonie natykam się na Brandona.

- Gdzie jest Ilithyia? - pytam go chociaż pewnie nie ma o tym pojęcia, w końcu wyszła ode mnie w środku nocy.

- Nie mam pojęcia, po jedenstej powiedziała, że idzie spać i poszła do pana pokoju. A ona przeważnie wstaje po dziewiątej, więc myślałem, że zaraz zejdzie.

- Tym razem wstała wcześniej i wyszła. Lepiej dla ciebie by szybko się znalazła, bo jeśli nie to ty poniesiesz tego konsekwencję - zdaję sobie sprawę z tego, że on w tej kwestii nie zawinił, lecz z drugiej strony mógł też gdyby był czujniejszy to Ilithyia nie wyszłaby z tego domu.

Wracam do swojej sypialni i dzwonię do Ili, mam nadzieję, że odbierze i uda mi się przemówić jej do rozsądku i wróci do mnie. Nie udaje mi się jednak do niej dodzwonić, bo słyszę komunikat, że nie ma takiego numeru. A to oznacza, że zniszczyła kartę sim do telefonu.

Cholera, jak znam życie to pewnie pobiegła do mojego brata i teraz szykują się do wspólnej ucieczki, ale ja na to nie pozwolę. Chwytam jedynie kluczyki do samochodu i biegnę do mojego auta. Muszę jak najszybciej jechać do Ethana. Nie mogę pozwolić by odejchali zbyt daleko, bo później ciężko byłoby mi ich odnaleźć.

Jadę szybko i zbytnio nie przejmując się przepisami ruchu drogowego. Najwyżej zapałce mandat, a to jest mało ważne, to Ilithyia ma dla mnie największe znaczenie. Chociaż przyznaję, że jestem też na nią wściekły za to co zrobiła. To jest dziecinne zachowanie i powiem jej za to kilka słów do słuchu.

Podjeżdzam wreszcie pod dom mojego brata i oddycham z ulgą. Jego samochód stoi na podjeździe. Wchodzę na posesję i dzwonię dzwonkiem do drzwi. Po krótkim czasie mi otwiera, a ja bez pytania wchodzę do środka.

- Co ty tu robisz? Nie chcę cię widzieć u siebie!

- Nie obchodzi mnie to czego chcesz, masz mi w tej chwili oddać Ilithyię - uśmiecha się na moje słowa.

- Czyli dała radę ci uciec. Doskonale i zapamiętaj wreszcie, że Ilithyia to człowiek, a nie twoja własność. Mam nadzieję, że już nigdy jej nie zobaczysz - robię krok w jego stronę.

- Twierdzisz, że jej nie widziałeś?

- Tak, ale możesz być pewien, że jak tylko ją spotkam to z całych sił postaram się ją przekonać by wyjechała jak najdalej od ciebie, bo wolę by się związała z Louis'em, a nie tobą - nie wytrzymuje jego słów i po prostu mocno mu przywalam.

Im więcej waszych konkretnych komentarzy tym szybciej następny rozdział.