BENİ ÇOK SEV (Cefâpîşe Serisi 2)

67. Bölüm

SINIR ""15"" OYYY!! ""300"" YORUMMM!! (SINIR DOLMADIKÇA BÖLÜM YOK!!!)

Bu bölüm canım canım sevgigumus1981 ablama ithaf ediyorum...

Affedilip, Affedilmemek...

Baran Kara;

Bir varmış bir yokmuşla başlar hayatımız, daha sonra mutlu son, mutsuz sonla biter masalımız, yazdıkça son bulur hikâyemiz, ellerimizle kazıyarak başladık, kirli ellerle son buldu ömrümüz, bir tarafım 'Artık bitti' desede yüreğim senle olan masalımıza 'Daha bitmedi, yeni başlıyor' diyerek fısıldıyordu kulağıma belki de hiç bir şey bitmiş değil ha sevdiğim...

Küllerimizden doğarak başladık masalımızı yazmaya, ama çok yara aldık, her seferinde düşüp kalktık ve sonunda yorulduk, fakat pes etmemeyi öğrendik bu kadar gama, kedere karşı her şeyimiz değişti belki ama tek değişmeyen şey ise sevdamız oldu. Birbirimizi kabul ettik biz, bütün kusurumuzla hemde, en kötü yanlarımızla evet dedik, razı geldik yanmaya, ateşlerde kavrulup kül olmaya, böyle sevmeyi seçdik. Yaşayacaksak böyle yaşayalım istedik. Her şeyi göze alarak verdik sevdiğimle bu kararı. Ya peki değdi mi? Değdi, hemde her şeye rağmen değdi...

Bu Özüm'le bizim hayatımızdı. Biz birbirimizin öğretmenleri olarak birbirimize bir şeyler öğrettik ama o arada da hayat bize asıl görmediğimiz şeyleri öğretmişti. Hemde çok acı bir şekilde.

"Baran..."

Karımın sesiyle kendime geldiğimde yatakta dört döndüğünü fark ettim.

"Özüm ne yapıyorsun?"

Kaşlarım çatıldığında benim sorumla durup bana baktı çatık kaşlarla.

"Sence? Yatamıyorum görmüyor musun? Belime ağrılar girip duruyor!"

"Çok gülmektendir o! Çocuklarıma fazla adrenalin yaşatıyorsun Özüm!"

"O adrenali sen mi yaşatıyorsun, yoksa ben mi? Bunun cevabını çok iyi sen biliyorsun!"

Yataktan kalktığında üstüne sabahlığını giydi.

"Ben ne yapmışım?"

"Ne yapmadım ki acaba diyecektin demi Baran?"

"Yaa tabii öyle! Hem bu saatte, bu kılıkta nereye gidiyorsun sen?"

"Azıcık dolanıcam çocukların hiç yerinde durmuyor!"