BENİ ÇOK SEV (Cefâpîşe Serisi 2)

87. Bölüm

SINIR ""11"" OYYYY!! ""200"" YORUMMM!! (SINIR DOLMADIKÇA BÖLÜM YOK!!!)

Kirlenmiş O Temiz Sayfalar...

Özüm Kara;

Sona inanırdım da başa döneceğine pekte ihtimal vermezdim. Sonu yazar, kapardım bir kez daha defterimi, sonlarımı yazıyordum başlangıçları değil...

Sevdiğim en başa dönmemize sebep olurken ben sonumuzu yazamıyordum bir türlü, kalemim bir türlü yazmıyordu, yazdıkça karalanıyordu, kırılıp her defasında yarım kalıyordu sözcüklerim, onunla olan sevdam hep bir yarı da bitiyordu, sözcülerimiz ise kifayesiz kalıyordu. Oysaki her satırını tebessümle, ona olan sevgimle hayranlığımla döküyordum her bir sırasına. Fakat kırılan kalemim engelliyordu, yarım kaldıkça benim kalbim acıyordu. Bitirmek istediğim hikayemiz bitmiyor, her defasında kara leke düşüyor kirleniyor, kalplerimizde koca yara açıyordu...Neden demiyorum. Neden demeyi bırakalı çok zaman oldu, ben artık sorgulamayı değil son nefesime kadar yaşamayı seçmiştim. Ama onu da becerememiştim galiba. Neyi becermiş, başarmıştım da bu olsun ki? Acaba bunları yaşayacağımı bilip görseydim seçermiydim acaba bu kaderi? Seçerdim. Kaderimin içinde sevdiğim vardı sonuçta.

Ah benim güzel sevdiğim...Ne yapıyoruz biz birbirimize böyle? Ben bunu kendime sormaktan yoruldum, sen usanmadın mı?

'Nasıl böyle düşünebiliyor Özüm!'

Diyen iç sesimi bile duymak istemiyordum. Çünkü benim kocam beni seviyor diyorum...

'Peki böyle sevgi olur mu Özüm?'

Diye soruyor. Olur diyorum seven adam yeri geldiğinde kırarda, severde diyorum. Sonra bana dönüp diyor ki...

'O zaman neden gönül koymuyorsun bir kere olsun bu adama?'

Bende diyorum ki ona insan sevdiği adama hiç gönül koyar mı? Sizce de koyar mı? Nasıl olabilirdi ki...

Sonra bana dönüp bir kez daha soruyor kızarak.

'Neden bu adamı koruyorsun sevginle? Sana da yazık değil mi?'

Diye bu sefer hiddetleniyordu. Bende tebessümle gülüp ona aynı şu cevabı veriyordum.

Ben sevdiğimi kendimden bile koruyorum, çok severek kalbini kırarım diye gözünün içine bakıyorum, bana yazık değil benim sevdiklerime yazık. Onlar niye acılar çekip kahırlansınlar? Onlara yazık değil mi diyorum...

Yine galip gelen ben oluyordum, bana kızarak sırtını dönüyordu. Beni düşünen bir de iç sesim vardı o da olmasa ben ne yapardım.

"Ben böyle adamım Özüm Kara!"

Verdiği sert cevapla yüreğim sıkışmıştı. Burukça gülümsedim.

"Sen böyle adam değilsin Baran Kara! Böyle adam olduğunu sanıyorsun! Beni kötü Baran Kara'yım ben diyerek kandıramazsın! Sen o adam değilsin!"

Hiddetle bir adım attığında geri adım atacak oldum refleksle, kendimi toparlayıp geri adım atmadan tepkisiz kaldım.

"Öyle adam olduğumu göstermemi mi istiyorsun? Hava hoş benim için!"