BENİ ÇOK SEV (Cefâpîşe Serisi 2)

86. Bölüm

SINIR ""10"" OYYY! ""150"" YORUMMMM!! (SINIR DOLMADIKÇA BÖLÜM YOK!!)

Sen ne diyeceksin bakalım bu hesap kitaba sevgigumus1981 ablama ithaf ediyorum

Hesaplaşma Vakti...

Ayliz Kara;

Yaşarken ölmek dedikleri bu olsa gerek, yaşarken toprağa girmek, yaşarken can bedenden çıkması demek. Ruhunun göğe çıkıp bir kez daha yere çakılması demek. Öldükten sonra tekrar yaşamak demekti. Ruhunun bedenden soyutlanıp ölmesi demek...

İşte bu benim çok zoruma gidiyordu, yaşarken ölmüştüm, daha yaşayamadan gömmüşlerdiler beni toprağa, yaşayacağım onca şey varken almışlardılar çocukluğumu elimden. Babam gelmeseydi bana dokunmaktan daha fazlasını yapacaktı, tamamen alacaktı hayatımı elimden, o zaman yaşayamazdım ben, o gün içinde ölürdüm. Bu iğrenç yaşamda nefes alamazdım. Hâlâ daha nefeslerim tıkanırken ileri gitmesi tıkıyordu bütün nefesimi, almışlardı hayatımı! Peki şimdi nasıl yaşayacaktım? Nasıl unutacaktım? Nasıl bedenimde gezen ellerinin izini silecektim? Nasıl bu iğrenç psikolojiden kurtulacaktım? Gecelerim gündüzüme karışmıştı. Uyumaktan korkuyordum, her uyumak istediğimde gözlerimin önüne yaptıkları geliyordu ya da kabuslarıma giriyordu.

Keşke ölseydim de bu iğrenç şeyi yaşamasaydım. O kadar kötüydüm ki gözlerimin altı kıpkırmızıydı, gözlerim şişmişti, gözlerimin içi acıyordu ağlamaktan, yüzüm solgundu. Elimdeki küçük aynadan yüzüme baktım. Dudaklarım kurumuştu, betim benzim atmıştı, fark ettiğim şeyle burukca gülümsedim. Gözümden akan yaşların bile farkında değildim. Eski Ayliz Kara'ya bakmıyordum. Eski Ayliz olsa makyajlara boğulup mutluluktan şarkılar söylerdi, yerinde duramadan saçlarına bakım yapardı, her aynanın karşısına geçip 'Sen kraliyet ailenin kraliçesimisin be Ayliz! Çok seviyorum seni' diyerek kendimi gülerek pofpoflardım, bende böyle bir aptal kızdım.

'Haksızlık ediyorsun kendine'

İç sesime cevap vermemeyi tercih ettim. Susmak istedim, sadece susup kendimi, hayatımı sorgulamak istedim. Günlerdir yaptığımı yapıyordum kendime acılar çektirerek ağlıyordum, yanmıştım zaten daha ne kadar daha acıyabilir di ki kalbim? Başımı dizlerimin arasına sakladım, kapadığım gözlerimle kollarımı koladım bacaklarıma. O görüntü tekrar gözlerimin önüne geldiğinde sesleri kulaklarıma doldu, ağlayarak çığlık attım.

Gözlerimi açmış kulaklarımı kapamıştım.

"Defol git artık! Defol!"

Derin nefesler alırken kapım açılmıştı aniden başımı sallıyordum, beni durdurup kollarına alan güçlü kollarla hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.

"Geçti güzelim"

"Baba"

Saçlarımı okşarken başımı gömdüm göğsüne.

"Ben yanından babacığım! Korkma artık. Baban yanında"

Ben ağlarken saçlarımı öpüyordu.

"Korkuyorum baba"

"Korkma güzel kızım, kimsenin size zarar vermesin izin vermeyeceğim artık"