BENİ ÇOK SEV (Cefâpîşe Serisi 2)

10. Bölüm

İçimdeki Karanlık...

Baran;

Bir kez daha düşündüm?? Neden hak veriyordum ki ben bu kıza?? Oysaki her şeyi hak ediyordu!! Yanlış olan hiç birşey yoktu!!

Ne yaptıysa kendi yaptı sonuçta!! Şimdide cezasını çekmeli!! Neden gözlerine bakamayacakmışım ki??

Öfkeyle baktım yüzüne!! O ise sadece hüzünle, kırgın gözlerle bakıyordu. Olmaz Baran!! Bu gözlere kanmamalısın!! Asla kanmamalısın!!

Hak ettiği gibi muammele yapacaktım!! O bunu hak etmişti!!

"Niye öyle bakıyorsun?? Delimisin??"

"Hayır kötüyüm!!"

"Onu zaten biliyorum!! Hayatımda gördüğüm en kötü insanlardan birisin!!Dengesiz!!"

"Kes sesini!! Benimle konuşurken kelimelerine dikkat et!!"

"Laf kalabalığı yapma bana Baran!! Hem ne diye getirdin beni buraya?? Kalk gidelim!! Geç kaldım zaten eve!!

Hem sen kimsin ki beni işimden alıkoyabiliyorsun!! Hangi hakla!! Hangi cüretle!!"

Öfkeyle daha çok ona yaklaşıp kolundan tutup var gücümle sıktım.

"Bir daha seni uyarmayacağım!! Kelimelerine dikkat ederek konuş!! Asıl sen kimsin ki benimle böyle konuşabiliyorsun!!

Hangi hakla!! Hangi cüretle!! Burası benim evim benim kurallarım geçerli. Ben ne zaman dersem o zaman dönersin evine!!"

Gözleri ardına kadar açıldı. Ağzını açıp kapatıyordu. Konuşmak istiyordu ama cesaret edemiyordu.

Çünkü ilk defa benden böyle bir tepki görüyordu. Bundan sonra böyleydi!! Acıysa acı!!

Kaşları çatıldı o da öfkelenmeye başlamıştı.

"Ne diyorsun sen be!! Seninse senin!! Al evinide başına çal!! Ne sen!! Nede bu iğrenç evin umrumda değil!! Gideceksem senden izin alacak değilim!! Aşağılık herif!!"

Öfkeyle elimi kaldırıp vuracakken elim havada kaldı.

Başını hafif yana çevirip Gözlerini sıkıca yummuş vurmamı bekliyordu.

Havada kalan elimi yumruk yapıp indirdim.

Gözlerini yavaşça açtığında gözlerinden yaşlar akmaya başladı.

Sadece nefret vardı gözlerinde. Onun dışında başka bir duygu göremiyordum gözlerinin içinde.

"Sen busun!! Bir kadına vuracak kadar şerefsizsin!!"

"Kapa çeneni!!"

Cevap vermeden sadece gözlerime bakıyordu. Bakışlarını benden çekip başka yere çevirdi.

"Akşama yemek yap!! Sonra az etrafı topla!! Boş oturacağına çalış!!"

Hışımla başını bana çevirdiğinde.

"Burda senin uşağınmı var?? Kalk kendin yap!! Sonuçta senin evin burası!! Kendi işini kendin gör!!"

"Lafımı ikiletme, ve kalk!!"

Öfkeden hızla nefes alıp veriyordu.

"Özellikle senin yemeğine zehir katacağım geber diye!!"

Daha birşey yapamadan hırsla yanımdan kalkıp gitti.

Öfkeyle yüzümü ovalayıp derin bir nefes aldım.

Telefonum çalmaya başladığında cebimden çıkarıp açtım.