BENİ ÇOK SEV (Cefâpîşe Serisi 2)

72. Bölüm

SINIR ""10"" OYYY!!! ""200"" YORUMMM!!! (SINIR DOLMADIKÇA BÖLÜM YOK!!!)

Bu bölümü sevgigumus1981 ablama ithaf ediyorum...♡♡♡

Yitirilen Umutlar; Ölüm...

Baran Kara;

Şöyle bir sel olmuş, birikmiş göz yaşların arasında boğulamıyormuyduk? Yokmuydu öyle bir imkan? Litrelerce birikmiş göz yaşları boşa gitmezdi en azından. Hepsi bizden akıp gitmişti sonuçta, azıcık onlarında acısını kederle dinlesem olmaz mıydı? Belki onların acısını hafifletirdim, hepsi acı dolu göz yaşlarıydı, dokunsan çok canın yanacaktı, bende o acının içinde boğulmak istiyordum, bir umut arıyordum onun için. Ama lanet olsun ki yoktu, yok...!

Sorulan tek soruyla akıttığım tonca göz yaşların altında boğulmak istiyordum, oturup fazlasını eklemek istiyordum. Hayatımda en son ne zaman bu kadar dolmuş hissetmiştim kendimi? Ne zaman ağlamıştım çocuk gibi oturduğum yerde? Çok zaman oldu desem? Yok olmamıştır çünkü her defasında akıyordu kalbimi sızlatan yaşlar. Ama bu çok başka bir şeydi, çok farklı bir duygu. Hey gidi Baran Kara! Kim derdi sana bir gün ezilip büzüldüğün göz yaşlarının altında ölmek isteyeceğini.

Ben çok şey için ölmek istemiştim, çok şey için isyanlar etmiştim, çok şey içinde çok can yakmıştım. Bu da beni kötü adam yapıyordu herhalde.

Titrek bir iç çektiğim de sorusunun cevabını vermedim ona.

"Sen aileni kaç yaşlarında kaybetmiştin Kerem?"

Bakışlarımı ondan almayıp dikkatle bakıyordum, yüz hatları kasıldığında yutkundu.

"Küçük yaşta ben diyeyim sana 10, sen de 11...Beni de bulduğunda bu pislikte işte 14 yaşındaydım abi. Neden sordun?"

Uzun aradan sonra 'abi' demesini şaşkınlıkla izledim. Bunun farkında olmadığı her ne kadar belli de olsa kendime verdiğim sözün ne denli doğru olduğunu bir kez daha anladım. O farkına varamadan başımı sallayıp ciddiyetle bakışlarımı ondan aldım.

"Seni bulduğumda ben bir yemin ettim Kerem! Bu çocuğu asla bırakmayacağım, büyütüp, eğiteceğim ama ne olursa olsun bırakmayacağım diğerek söz verdim. Sen diyorsun ya hani ben Baran Kara'nın sadece çalışan adamıyım? Ha işte sen benim için hiç bir zaman gözümde öyle olmadın, sen benim kardeşimdin, kimsem yoktu ama sen vardın, göstermesem bile çok mutluydum bu durumdan. Sen benim ölmüş kardeşimin yerini tamamlıyordun. Kardeş sevgisini de ben senden öğrendim. Sen herkesten başkaydın. Benim gibi kötü değildin ama çok güzel sadık bir dosttun"

Gözlerim dolduğunda iç çektim havanın esintisiyle yüzümü yalayıp geçtiğinde içimdeki ağlama dürtüsü her dakika daha çok çoğalıyordu.

"Gerçekten böyle mi düşünüyorsun?"

"Elbette, dedim ya ben sevsem bile gösteremedim, ama sen hep sadece benim çalışanım olarak gördün kendini. Ne yapayım bende böyle soğuk nevale adamdım, Özüm boşuna demiyor soğuk nevale diye. Ben seçmedim bu hayatı Kerem, ben istemedim böyle bir adam olayım"

Bakışlarım onu buldu bana dolmuş gözlerle bakıyordu.

"Ama hayat işte güzel olan, iyi olan ne varsa aldı elimden. Bende bir daha iyi adam olmayı tercih etmedim, madem hayatımı cehenneme çevirdi bende cehennemde yaşamayı seçtim. O yüzden cehennem zebanilerinden bile iğrenç, kötü bir herif oldum, tek zevkim acıydı, kötü olmak. İstesemde artık değişemem"