BENİ ÇOK SEV (Cefâpîşe Serisi 2)

78. Bölüm

SINIR ""12"" OYYY!!! """200"" YORUMMM!! (SINIR DOLMADIKÇA BÖLÜM YOK!!!)

Karanlıktan Doğan Güneşler...

Kaybolup giden bir şeyler vardır içinden, hayata tutunmak istediğin bir şeyler vardır kalbinde, onların senden vazgeçmediği ama senin onlardan vazgeçebileceğin bır acı, savaşın ortasında kıvranıp giden kor ateşte yanan bır şey vardır...Senden ve dünyadan kopan o şey...

Bu adam hiç anlamıyordu beni, her şey kusursuz olsun istiyordum ama paşam gelmiş anca kızıyor, bağırıyordu. Çocuklarım da etkileniyordu. Ona söylediklerinin hesabını soracaktım. Neymiş 'Gider alırmışız!' Nasıl gidip almayı düşünüyordu acaba? O stresli anında aklı yerinde olacakmıydı her şey olabilirdi. Ama yine bu Özüm suçlu olsun zaten...

Birbirimize o kadar öfkeyle bakıyorduk ki birbirimizi her an yolabilir, birbirimizin üstüne atlayabilirdik. Yetermiş! Asıl ona yeter...! Şu halimle bile uğraştırıyordu. Ben delirince çocuklarım da rahatsız oluyor içeri de rahat durmuyordular.

Hiç demiyordu 'kadının son günleri, doğuma az kaldı, her an doğurabilir, azıcık sabredip moral vereyim, yanında olayım, üstüne gitmeyeyim, anlayış göstereyim' Hiç ama hiç demiyordu...!

Bakışlarımı ondan alıp aynada kendime bakıp işime döndüğüm an hissettiğim şeyle kanım çekilmişti. Giren sancılarla yutkunmaya çalışıp ellerimi karnıma koydum an inledim. Bu çocukların attığı tekmelerden bile şiddetliydi. Almaya başladığım sık nefeslerle masaya tutundum.

Baran'ın adımı söylediğini uğultuyla duyuyordum ama giren sancılarla onu duymamaya başladım.

"Baran!"

Attığım çığlıkla bacak arama baktım, suyum gelmişti. Korkuyla derin nefesler alırken sancılarım daha çok artıyordu, çığlıklar atıyordum. Bu adam neredeydi.

"Baran!"

Ayağa kalka bilsem kalkamıyordum, sancılar ise zaten hareket etmemi daha zorlaştırıyordu.

Allah'ım evde doğurmak istemiyorum! Lütfen evde doğum yapmak istemiyorum...!

"Geldim güzelim!"

Sonunda yanıma gelen kocamla rahatlamıştım, ama sancılarım engelliyordu bu rahatlığımı. Beni oturduğum yerden kaldıran kocama tutundum bıraksa düşecektim.

"Artık götür beni hastaneye! Bu evde doğurmama sebep olursan seni gebertirim!"

Acı dolu çığlıklarımla öfkeleniyordım.

"Bekle güzelim anahtarlar, nerde? Hah şurda! Başka ne var?"

Kolunu var gücümle sıktım ben bu adama doğuruyorum diyordum.

"Doğuruyorum diyorum sana! Doğuruyorum!"

"Eyvah! Doğuruyorsun! Hemen hastaneye gitmemiz lazım! Sık dişini Özüm'üm gidiyoruz şimdi!"

Acıdan ağlamaya başladım Baran bu kafayla devam ederse gidişatım çok kötüydü.

"Baran!"

Beraber odadan çıkarken yine durdurdum onu.