SINIR ""20"" OYYY ""200"" YORUM!! (SINIR DOLMADIKÇA BÖLÜM YOK!!)
Çaresizlik.
Geçirdim sensiz bir ömür sokaklarda. Daldım deryalara olmayan yollarda. Aradım, aradım. Ama sen yoktun yanımda. İstedim tut toy elimi fakat sen yine gittin hayatımdan. Özlemimle kavruldum yıllarca ama sen yine gelmedin yanıma.
Anne sevgisi, özlemi nedir bilemedim. Sevgi nedir bilmedim. Şimdi söyle bana. Nasıl affedebilirim seni anne?
Karşımdaki kadın dolmuş gözlerle bakıyordu bana. Düşecek gibi olduğumda kapıya tutundum. Kasıklarımdaki acı sanki dün gibi ağrıyordu.
Elim istemsizce karnıma gittiğinde gözümden bir damla göz yaşı düşmüştü.
"Kızım..."
Evladımın kaybetmiş duygusuyla onun bana kızım demesi daha çok çökmemi sağlıyordu.
Ne diyecektim ona ben şimdi? Kovacakmıydım? Hesapmı soracaktım? Yoksa affedecekmiydim?
Kalbim deli gibi atıyor affet diye yiyordu beni. Ama mantığım terk etti seni asla affetme diyordu.
Şu an hangisini dinlemeliydim bilmiyordum.
"Özüm..."
Daldığım düşüncelerimden kurtulup baktım gözlerine derin derin.
"Neden geldin?"
Sadece bunu sorabilmiştim ona.
"Senin için geldim"
"Boşuna gelmişsin!! Şimdi derhal git evimden. Nasıl yıllar önce gittiysen yine git!!"
"Bu sefer olmaz Özüm. Şimdi olmaz!! Seni bir daha asla bırakmam bir kez daha kaybedemem ben kızımı"
"Gidiceksin!! Yıllar önce bırakıp gittiğin gibi"
"Son kez dinle beni. Sadece bir kez olsun konuşmama izin ver"
Ne anlata bilirdiki bana? Şu saatten sonra konuşacak neyimiz kalmıştı?
"Ben seni o gece dinledim. Bir daha da dinlemeye niyetim yok şimdi derhal...."
"Lütfen..."
Sözümü bitirememiş yarıda kalmıştı çünkü karşımdaki kadının acı çeken hali konuşmama engel oluyordu.
Bu anı bölen bir kişi olmuştu o da kocamdı.
"Özüm? Neler oluyor burada?"
Ona döndüğümde yanıma geliyordu.
"Bir şey yok"
"Özüm!!"
Yandan kısa bir bakış atıp Baran'a döndüm.
"Konuşmamız gerekiyor sadece"
"Onlamı? Neden? O günden bugüne kadar ne değişte de konuşacaksınız?"
"Hiç bir şey değişmedi!! Sadece konuşacağız o kadar!! Sonra gidecek zaten!"
"Peki"
Ona döndüğümde gözleri dolmuştu.
"Geç konuşalım bakalım ne konuşacaksak"
İçeri giren Hatice hanımla salona geçtik.
Ne üzücü ama beni doğuran kadına hanım diyordum.
Baran'a döndüm o ise bana bakıyordu.
"Bizi biraz yanlız bırakır mısın?"
"Asla!!"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BENİ ÇOK SEV (Cefâpîşe Serisi 2)
Fiction généraleÖzüm Sancak; Geçmişinden gelen izler ve bu izlerin hatırlattığı acılar yüzünden bir türlü yüzü gülmeyen bir kız. 24 yaşına gelmiş ama hayattan beklentisi kalmayan, umudu tükenmiş bir kız. Hiçbirşeyin yolunda gitmeyeceğine tamamen inandığı bir zamand...
