BENİ ÇOK SEV (Cefâpîşe Serisi 2)

37. Bölüm

SINIR ""20"" OYY!!! ""200"" YORUMMM!!! (SINIR DOLMADIKÇA BÖLÜM YOK!!!)

Karanlık Girdap...

Duymadın yakarışlarımı, hissetmedin içimdeki yangını. Olmaz derken acımasızca yüreğime kıya kıya gittin benden. Yetmezmiydi tüm zorluğa sevgimiz, de şimdi benden gider oldun.. Yetmedi mi be güzel gözlüm. Bu ayrılık artık bize yetmedimi??

Baran Kara;

Ölümle burun buruna gelmek artık çok cazip gelmeye başlamıştı. Ömrümüz böyle geçmemişmiydi zaten?? Şimdi neyin korkusunu yaşayayım ki? Zaten bir tek yaşamadığım bu kalmıştı. O da artık ha bugün, ha yarın olurdu. Kimin umrundaydı ki zaten?? Hiç..

Ölünce de aynı şeyi yaşayacaksın, yaşadığın zamanda aynı şeyi yaşayacaksın zaten. Ne fark eder ki. Ha ölmüşsün, ha hayatta yaşamaya devam etmişsin. Her ikisindede zaten acıyı hissediyorsun. Belki en doğrusu da buydu.

'Hayır sen Özüm olmadan yapamazsın Baran!!'

Kalbim tam olarakta bunu söylüyordu. Özüm'ü bırakıp gidemezsin diye bas bas bağırıyordu bana. Ama Özüm'le de olmuyordu. Özüm olmadan da olmazdı. Kısacası ne hayatımdan vazgeçebiliyordum, nede Özüm'den.

Başıma giren keskin ağrıyla yüzümü buruşturdum. Neler olmuştu bana böyle? Gözlerimi aralayıp kısık gözlerle nerde olduğuma bakıyordum.

Odadaydım ama hastane odasındaydım. En son neler olduğunu hatırlamaya çalıştım. Salondaydım bütün hırsımla kum torbasını dövüyordum sonra...

Acı bir çığlık, ve sert bir darbe...Sonrasıda koca bir karanlık. Etrafta bakışlarımı gezdirirken odanın içinde nerden çıktığını bilmediğim Seda ile Demir vardı.

Aklıma düşen gerçekle gözlerim ardına kadar açılmıştı. Hiç düşünmeden yataktan kalktım. Koluma bağlı seruma baktığımda. Aceleyle sökmeye çalışıyordum.

"Baran..."

Yanıma gelen ikili beni durdurmaya çalışıyordu.

"Baran iyi değilsin dur serumun bitmedi daha"

Bana ilk defa üzülen Seda'ya baktım.

"Benim için üzülmene gerek yok Seda!! Benim şuan serum filan umrumda değil"

Onlardan kurtulup serumu çıkarıp fırlattığımda bakışlarım ellerimi buldu. Sargı beziyle sarmıştılar. İnatla ellerimi onlara gösterdim.

"Bunlar bile.."

Hiç bir şeyi umursamadan odadan çıktım arkamdan sesleniyorlardı ama benim umrumda bile değildi. Eve gitmem gerekti.

Hastaneden çıkıp arabama bindim. Gazı kökleyip eve sürüyordum. Hiç bir şey işe yaramıyordu içimdeki öfkenin geçmesine.

Kısa süre sonra geldiğimde kapıya gelmiş açacakken anahtarlarımın üstümde olmadığını fark ettim. Oflayıp telefonumu çıkarıp Tuna'yı aradım.

"Abi? Nasılsın? İyi oldun mu?"

Tuna'nın saçma sorularına kaşlarımı çatıp sorularını es geçtim.

"Benim ev anahtarlarımı yollat Tuna eve!! 10 dakika içinde kapımda olsun bütün eşyalarım!!"

"Nasıl istersen abi"