BENİ ÇOK SEV (Cefâpîşe Serisi 2)

74. Bölüm

SINIR ""10"" OYYY!!! ""100"" YORUMMM!!! (SINIR DOLMADIKÇA BÖLÜM YOK!!)

Benim Cancağzım BaharPerisii bu bölüm seni anlayacak bence sende onu anlayacaksın...♡♡

Gitme, Sana Muhtacım...

Sabah Akın...

Ölüm ve yaşam arasında ki ince bir çizgi vardı her zaman. İnsanlar ise hep yaşamayı tercih ederdi. Yaşamak, bir ömür hayatta olmak için. Yaşamaları için onların bir sürü sebepleri vardı çünkü, kim neden istesin ki sevdiklerini ardında bırakıp gitmeyi? Yazık değil mi o arda kalanlardakilere? Onların ne günahı vardı? Yaşamak kadar ölmekte güzeldi aslında ama bunu sadece biz görmüyorduk...Ah keşke görebilseydik...

Bende ölmeyi seçmiştim hiç bir çaba sarf etmemiştim bunun için. Ama yinede seçmiştim, ruhum zaten toprağın altındaydı, bedenim neden hâlâ yaşıyor diye düşünmüştüm ama hiç bir çaba gösterememiştim. Fakat o gün bir gün çatıp geldiğinde dedim 'Bu sefer ölüyorsun Sabah! Bu sefer ruhunun yanına seni de koyacaklar' demiştim hiç bir şeyi düşünmeden acılar içinde vermiştim kararımı....Ama sonra beni kendime getiren başka bir şey olmuştu, ve ben yapamamıştım. Sevdiğim adamdan vazgeçememiştim, ondan gidememiştim. Onun uzattığı eli bırakamamıştım.

Rüyamda görmüştüm onu, 'Gitme Sabah'ım' demişti bana. O gitme derken ben nasıl giderdim? Uzattığı eli tutarak gitmemiştim sevdiğimden.

Gözümden düşen yaşla ellerimle yüzümü kapadım, şimdi ise ne zordu benim için konuşmak. Alıştığım sessizliği bozmak ne kadar zordu böyle? Kalbim atmakla, atmamak arasında gitmesi bile önemli değildi benim için. Benim için sadece tek önemli olan sevdiğim adamdı, nereye baksam onu görüyordum, kitap okusam onu öpüp rahat bırakmadığım anlar geliyordu, yemek yemediğimde bana zorla yemek yedirdiği zamanlar geliyordu.

Müzik dinleyeyim desem beraber dinlediğimiz şarkılar geliyordu, bana aldığı onca güzel hediyeler etrafımda dolaşıyordu, bana aldığı ayıcığa her baktığım da lunaparkta benim için atış yaptığı anlar gözlerimin önünden geçiyordu. Güzel olan her şey benimle ağlamıştı. Bu düşüncelerle daha çok ağlarken sımsıkı kapadım gözlerimi...Hıçkırmamak için kapadım dudaklarımı...

Fakat ellerimin kavranıp yüzümden çekildiğinde korkuyla oturduğum yerden sıçramıştım, ama gözlerimi hâlâ açamamıştım.

"Korkma benim, ben geldim"

O güzel tonla yaşlarım daha hızlı aktığını hissediyordum.

"Gözlerini aç Sabah"

Başımı onaylamazcasına salladım korkarak.

"Korkulacak bir şey yok, gözlerime bak lütfen..."

Gözlerimi zorlukla araladığımda aşık olduğum o gözleri beni karşılarken daha çok ağlamak istedim o an.

"Ben yanındayım"

1 haftadır yanımda olmuş iyileşmem için koşturuyordu, ne kadar çok özlemiştim onu...Keşke hep gözlerinde kayıp gitsem...

"Bana konuşmak için söz verdin Sabah, seni iyileştirmem için çabalayacağını yazdın"

Evet yazılı olarak anlaşmaya başlamıştık onunla ilk günler, ama o zamandan bu yana iyi yol kat etmiştik, ben sadece yorgun olduğum için tek kelime edemiyordum.