BENİ ÇOK SEV (Cefâpîşe Serisi 2)

92. Bölüm

SINIR ""5"" OYYY!! ""80"" YORUMMM!! (SINIR DOLMADIKÇA BÖLÜM YOK!!)

Çıkmaz Girdap...

Ayliz Kara;

Vardır içinde bir umuda dair bir ışık, vardır içinde 'Belki' diyebildiğinde ufacık bir umutla, karışık mutluluk, İhtimal dahi olmasa vardı bir tutunulacak bir dal. Fakat bu dal bir kara gölge ile kırılıp yok olmuştu...

O anı hep düşünmüştüm, geleceği günü bekleyerek çok düşünmüş hesap etmiştim kara bulutlarımla birlikte. En kötüsünü karalayıp çizmiştim, daha ne kadar daha kötü gerçekleşir diye karalaya karalaya defterlerimle içimi de karartmıştım. En kötüsü diye bir şey yoktu, çok kötüsü, sadece kötüsü vardı, kötü olan bir şey daha fazla kötü olamazdı, hayatında daha fazla zindana dönüşemezdi. Zalimlik olurdu, acımasızlık olurdu! O genç yaştaki kıza haram olurdu o hayat! Haram dolu hayat yaşayan o kızın dünyasında bir mutluluk olamaz diye kavgalar etmiştim kendimle, kanunsuzluk, adaletsizlikti bu. Bunun başka hiç bir açıklaması olamazdı, mümkünatı yoktu, kolay bir yol, çıkış bir kapı, hiç biri yoktu, hiç biri! Her kapı umutsuz vakaydı. Edemeyecekmiydik bir umut, yapamayacakmıydık hayatımıza dair yeni bir başlangıçlar? Her attığımız adım yeni bir adım olması gerekirken neden her biri tozlu buhardı? Hayat işte...

Benim hayatımdı bu işte. Benim neyime ki umutlanıp, mutlu olmak? Ne yapmalıydım? Hayatımı yapayalnız olarak mı devam ettirmeliydim? Öyle daha mı mutlu olacaktım? Daha mı huzurlu hissedecektim kendimi? Benimde hakkım değil miydi sevilmek? Yokmuydu bir hakkım da sevmek? Bu kadar çok mu suçtu aşk? Hayatını karartacak kadar mı kötüydü? Ben bunları yaşamak istemiyordum ki. Ben sevilmek, sevildiğim kadar da sevmek istiyordum.

Ama bunları istemeyen tek bir adam vardı.

Onun adıda Baran Kara'ydı...

Güvense bana, sevdiğimin beni üzmeyeceğini görüp güvenebilse o da mutlu olacaktı ama o bunu görmeyi bir kenara bırakın görmek istemiyordu, belki de görüyordu ama kabul etmiyordu.

Ben babam ve sevdiğim adamın arasında kalmak istemiyordum her ikisinden de vazgeçemiyordum çünkü her ikisi de benim nefesimdi, ikisindende vazgeçemezdim ama babam bana seçenek sunuyordu sadece tek bir kişi diyecekti bunu o kadar çok iyi biliyordum ki ondan bunu duymaktan korkuyordum.

"Ayliz!"

O tehlikeli kükreme sesiyle sıçramıştım yüreğim yerinden çıkacaktı ona baktım bana öyle bir bakıyordu ki beni öldürmesini diledim.

"Baba..."

Gözleri koyulaşmış hedefi olarak bana bakıyordu.

"Senin bu çocuğun yanında ne işin var!"

Sevgilime baktığım da korkuyla bakıyordu gülümsedim babama baktım.

"Utku'dan mı bahsediyorsun?"

Ben neden bu kadar rahattım? Yerin dibine girmem gerekti. Beni rahat yapan kesinlik içtiğim şaraptı.

"Ayliz!"

Bir kez daha gürlediğinde gözlerim doldu.