BENİ ÇOK SEV (Cefâpîşe Serisi 2)

45. Bölüm

SINIR ""20"" OYYY!! ""300"" YORUMMM!! (SINIR DOLMADIKÇA BÖLÜM YOK ARTIK!!)

Sevda...

Baran Kara;

Bir sevda uğruna neler yaşamıştık öyle? Nerelerden nereye gelmiştik. Tırnaklarımızı kazıya kazıya sevmiştik, yaşatmıştık sevdamızı.

Gerçekten nereden nereye gelmiştik biz böyle? Önceden neydik de şimdi ne olmuştuk. Aslında her şey aynıydı sadece biz her şeyin aynı olmadığını inanmış durmuştuk kendimizi mi kandırmıştık acaba?

Peki onca emek, onca geçirdiğimiz mutlu günler, şükrettiğimiz zamanlar. Neydi? Yalanmıydı hepsi gerçekten? Biz gerçekmiydik? Varmıydık daha doğrusu? Biz ne yaşamıştık ki onca zaman? Ben saymayı bırakmıştım yaşadığımız acıları...

Çabalamıştık, hemde çok çabalamıştık ama hayat önümüze o kadar engel koymuştu ki mutlu olmaya bile zamanımız olmamıştı.

Fakat geçirdiğim her özel, güzel günler benim için anlamlıydı, kıymetliydi. Yaşadığım o hiç bir güzellikten pişman olmamıştım. Özüm benim pişmanlığım değildi iyikim olmuştu.

Fakat biz yine ilk gün ki gibi tanıştığımız Özüm ve Baran olmuştuk uzak ve soğuktuk yine. O kızgındı, ben kızgındım haklı yoktu ortada.

"Abi içim şişti ya!!"

Mert'in isyanı ile kendime gelip irkilmiş dalmış olduğum düşüncelerimden sıyrılmıştım.

Mert'e kaşlarımı çatarak baktım.

"Ne diyorsun Mert yine?"

"Oohooo sen uçmuşsun abi!! Bizim aramızda bile değilsin. Dünya yansa haberin olmayacak senin"

Öfkeyle yanımdaki yastığı alıp ona fırlattığımda yastığı yakalayıp yanına koydu.

"Boş boş konuşup canımı sıkma benim!!"

"Sizinde muhabbetinize doyum olmuyor zaten kardeşim!"

Demir'in isyanına ona döndüm bana ve Özüm'e bakıyordu.

"Ne konuşmak istiyorsan konuş Demir!! Konuşma diyen mi oldu sana!!"

"Sen ne çekilmez adamsın ya!!"

Demir'e cevap vermediğimde diğerlerine baktım hepsi bana baygınca bakıyordu Mert ile Demir gibi. Bu sefer bakışlarım Özüm'ü bulduğunda Demir'e bakıyordu çatık kaşlarla bakışları beni bulduğunda daha çok çatıldı kaşları.

Aklım dün geceye gittiğinde daha çok öfkelenmiştim...

Dün Gece...

Ben kendime gelmeye çalışırken hâlâ konuşmuyorduk çünkü ikimizde çok öfkeliydik bir lafımızla bir kez daha kıyamet kopacaktı...

"Hayatımdan nefret ediyorum!!"

Kısık sesle kendi kendime isyan ederken Özüm'ün sert sesiyle gözlerim ardına kadar açılmış öfkemi ise daha çok kıvılcımlaştırmıştı.

Hırsla ona dönüp yanına gidip havadan bakıyordum.

"Git artık!! Seni bu odada görmek istemiyorum!!"

"Böyle bir hakkı sana kim verdi????"

"Ben verdim!! Şimdide sana diyorum ki eğer anlamadıysan al yastığını yorganını!! Nerede yatıyorsan yat!! Umurumda bile değil nerede yatacağın!! Sen yanımda yatma lüksünü çoktan kaybettin Baran Kara!!"