BENİ ÇOK SEV (Cefâpîşe Serisi 2)

9. Bölüm

Kırık kalpler...

Özüm;

Buruktu kalbim. Ama neden olduğunu bende bilmiyordum. Bazen oluyordu boğazım düğüm düğüm, bazen oluyordu gözlerim dolarken buluyordum kendimi.

Durgunlaşmıştım. Herkesten uzaklaşmıştım. Oysaki böyle bir kız değildim.

İçim sıkılıyordu hep. Neden olduğunu gece boyu kendime sordum durdum. Ama bir türlü cevabını bulamamıştım. Buda benim sinirlenmeme sebep oluyordu.

Baran'dan ses seda yoktu. Ne aramıştı, nede sormuştu. Bu kadar ucuzdum onun gözünde.

Bu kadar değersizdim işte!! Neden peki?? Neden ya?? Neden??

İki gün olmuştu. Şu iki gün içinde hiç mi merak etmemişti beni?? Tamam kabul umursamıyordu.

Ama ne bilim birşey içindemi çağırmak gelmezdi içinden?? Oysaki çalıştığım zamanlar hiç nefes aldırmıyordu bana.

Sıkılmıştı belkide?? Yada istemiyordu beni??

Bunun en çok olmasını isteyen ben. Neden şimdi kalbim sızlıyor durumdaydı.

Ayrıldık bitti!! Baran diye bir faktör yok hayatında Özüm!! Özgürsün!! Neyin acısını çekiyorsun sen?? Neyin ya??

Bu değil miydi istediğin?? Ondan tamamen ayrılıp kurtulmak değil miydi?? Al işte ayrıldın bitti!! Kurtuldun o iğrenç adamdan!!

Kendine gel artık!! Yeni bir işin var senin!! Yeni insanlar var hayatında!! Unut artık Baran'ı unut!!

Elimdeki bıçağı öfkeyle tezgaha vurdum.

"Olmuyor işte!! Unut demeyle olmuyor!! Seni aptal iç ses!! Sevinemiyorum!! Anla bunu!!

Nefret ediyorum o aptal adamdan!! Ama kahretsin ki kalbim acıyor!! Dedikleri, düşündükleri, yaptıkları canımı acıtıyor!!

Sen gelmişsin bana artık unut diyorsun!! Kolaysa sen unut unutabiliyorsan!!

Senden nefret ediyorum Baran Kara!! Seni tanıdığım günden nefret ediyorum!!"

Öfkeden ne yaptığımı bilmiyordum.

Öfkeden gözüm dönmüştü sanki.

Etrafıma baktığımda hepsi bana şaşkın gözlerle bakıyordu.

"Kızım iyi misin??"

"Şee..Şeyy özür dilerim bugün biraz kafam karışıkta"

"Önemli değil istersen biraz dinlen"

"Yok şef çalışsam daha iyi. Kafamı dağıtmak istiyorum. Ama ondan önce ben bir lavaboya gideyim"

"Tamam kızım"

Elimdekileri bırakıp hızla lavaboya gidip girdiğimde. Aynada kendime baktım.

Gözlerim kıpkırmızı olmuştu. Yüzüm kireç gibi bembeyazdı. Göz altlarım şişmişti.

Gece boyu uyuyamamıştım gözlerim uykusuzluktan çok kötü gözüküyordu.

Buna sebep olan hep o Baran'dı!!

Elimi yüzümü yıkayıp aynada kendime baktım.

"Sakin ol Özüm. Sakin ol buda geçicek Baran yok, Baran yok"

Bu dediklerime o kadar çok inanmak istiyordum ki.

Derin bir nefes alıp lavobadan çıktım.

İşimin başına geri dönüp Baran'ı, yaptıklarını, söylediklerini ve düşündüklerini düşünmemeye çalıştım.