BENİ ÇOK SEV (Cefâpîşe Serisi 2)

19. Bölüm

Özüm'ün sessizliği...

Özüm Kara;

Neydi bu hissettiğim acımıydı?? Hayalkırıklığımıydı?? Yoksa ihanetmiydi?? Bitmeyen sorularım vardı.

Ama cevapları yoktu kalbim neden bu kadar çok ağrıyordu?? Allah aşkına söyleyin bana.

Ben alışmıştım suskunluğuma ama onlar hâlâ alışamamıştılar. Konuşmam için çabalıyordular ama istediklerini onlara vermeyecektim.

Ya peki kocamın beni aldatışı. Ona ne demeliydi?? O an kalbim bile atmayı bırakmış onlara odaklanmıştım.

O gün bütün cesaretimi toplayıp dönmeye karar vermiştim ama dönerek çok büyük aptallık yapmıştım.

O sürtük kız kocama sarkıyordu birde yetmezmiş gibi börek yapmıştı Baran yemek yapmasını bilmediği için o yelloz getirmişti o böreği.

Beni bir kez daha öldüren tek şey ise Baran'ın o kızı kovmayıp elindeki böreği eline alması olmuştu. Onunla hâlâ muhattap olması.

Benim yaptığımı yapabilirdi tavrını koyup yüzüne kapatabilirdi o kapıyı.

Ama benim kocam onu da yapmamıştı.. Bütün hırsı banaydı, öfkesi, nefreti sadece banaydı başka bir kadına değil. Haklı çıkmıştım işte Baran benle değil başka kadınlarla mutlu olmak istiyordu.

Baran o sürtük kızla mutlu olmak istiyordu..

Kıza haddini bildirebilirdim o gün yüzünü paralayıp saçına da yapışabilirdim.

Ama yapmadım sadece nefretle baktım yüzüne konuşupta Baran'a bu zaferi yaşatamazdım.

Acıyla, hayalkırıklığıyla bakmakla yetinmiştim sadece.

Odaya çıktığımda beni aldatmadığını çok kez anlattı ama ben duyduklarıma değil gördüklerime inanırdım..

Boşa çabalıyordu o yüzden.. Hiç gelmemeliydim küçük Özüm'ü dinlememeliydim.

Ben kaybediyordum anlamıyordu bunu!! Hiç birşey değişmiyor, geçmiyordu.

Başımı kaldırıp gözlerimi kapadım. Zor geliyordu, nefes almak, yaşamak çok zor geliyordu artık.

Yemeğin altını kıstığımda salatama başlamıştım.

Koca evin içinde Baran'la bir yabancı gibiydik.. Ben daha çok uzak durduğum için yan yana gelmemeye çalışıyordum.

O istiyordu benimle konuşmak, sesimi duymak için can atıyordu. Ama ağzımı açmayıp boş boş bakıyordum gözlerine.

Pes edip ya evi terk ediyordu, bazen oluyordu öfkeden her yeri kırıp döküyordu.

Ses etmeyip dağıttığı yerleri topluyordum.

Süreyya teyze ile Tahir amcadan bile uzaktım.

Hayatımı mahvedip oyun oynamıştılar bana..

Bunu bilen kocam da gelip bana söylemeye tenezzül bile etmemişti..

Baran'ın yüzüne bile bakmıyordular.. Benim gibi konuşmuyorlardı. Baran'a arkalarını dönmüştüler benim onlara yaptığım gibi.

Bu da Baran'ı kahrediyordu hem karısı, hemde ailesi sırtını dönmüştü ona. İşte o da acı çekiyordu o da ağlıyordu, o da nefes alamıyordu.

Benim yaşadığım acıyı çekiyordu çekmeliydide bunu hak etmişti o yaşattığını yaşıyordu.

Zamanında demiştim ben ona 'yaşattığını yaşayacaksın Baran Kara' diye işte yaşattığını yaşıyordu.