BENİ ÇOK SEV (Cefâpîşe Serisi 2)

18. Bölüm

Sessizlik...

Özüm Kara;

Sessizlik insanın en büyük cezasıydı aslında...

En büyük haykırışıydı belkide...

Bazense huzur verendi insan için...

Sessizlik bazende korku verir.

Sessiz insandan korkacaksın derler hep. Ama hiç sormazlar sessiz insanın neden sessiz olduğunu.

İçindeki acıdandır sessizliği.

Tıpkı benim gibi...

Onlarında en büyük cezası olacaktı bu ıssız sessizliğim. Ben nasıl acı çekiyorsam bu sessizlikte onlarda aynı benim kadar acı çekeceklerdi.

Mum gibi arayacaklardı sesimi. Ama ben yine susacakatım.

Pişmanlık duyacaklardı, üzüleceklerdi, hasret kalacaklardı sesime.

İşte o zaman anlayacaklardı halimi, hissettiklerimi, acımı..

Anlamalıydılar, farkına varmalıydılar artık. Neler yaptıklarını görmeliydiler.

Salonda çıt çıkmıyordu ölüm sessizliği vardı. Ben sessizliğimden memnundum ama onlar için aynı şeyi diyemeyeceğim.

"Kızım??"

Süreyya teyzenin sesiyle ona döndüm. Benden bir cevap bekliyordu sadece başımı salladım.

"İyi misin??"

Başımı onaylarcasına salladım.

"Konuşmayacakmısın benimle??"

İşte buna hiç bir tepki vermedim. Vermeyecektim artık konuşmayacaktım.

"Ellerine sağlık kızım çok güzel olmuş"

Tahir amcaya döndüm yaptığım kek için diyordu.

Başımı onaylarcasına salladım.

"Ne yaptın Özüm'e Baran??? Neden konuşmuyor bizimle??"

Baran'a dönüp merakla baktım.

"Birşey yapmadım anne!! Ona bakılırsa benle de konuşmuyor!!"

Acıyla güldüm evet hiç birşey yapmamıştı.

"O yüzden mi konuşmuyor oğlum??"

"Ne yapayım anne?? Konuşmak isteyen konuşur!! Boşver konuşmasın"

Alayla gülüp bana döndü.

"Hem konuşmayınca daha tatlı oluyor demi karıcığım?? Hepimizin sağlığı için güzel birşey yapıyorsun"

Gözlerim buğulanmıştı ama yine cevap vermemiştim.

"Baran!! Düzgün konuş karınla!!!"

"Gayet düzgün konuşuyorum anne konuşmayıp en büyük iyiliği yapıyor bana güzel karım benim"

Artık ağlayacaktım ramak kalmıştı ağlamama.

"Baran!!"

"Ne baba doğruları söylemek kötü birşey mi?? İnan sesini duymamak huzur veriyor bana!!"

Daha fazla dayanamayıp ayağa kalkıp yukarı koşarak çıktım. Odaya girecekken bağırış seslerini duydum.

Odaya girmekten vazgeçip beni göremeyecekleri bir şekilde merdiven basamağına oturdum.

Onları izliyor, dinliyordum..

"Kendine gel Baran!! Karınla konuşurken kelimelerine dikkat et!!"

"Ben kendimdeyim anne!! Yanlış birşey söylediğimide düşünmüyorum!! Nasıl konuşup konuşmayacağım benim bileceğim iş.