SINIR ""10"" OYYY!! ""200"" YORUMMM!!! (SINIR DOLMADIKÇA BÖLÜM YOK!!)
Canım, Cancağzım, yüzünü güldürecek bu bölüm BaharPerisii sana ithaf ediyorum...💛💙
Bir Köy Macerası..
2 Gün Sonra...
Artık her şeyin bir son bulduğu bir hayat yaşıyoruz, herkes gibi nefes alıyorduk, kuşların sesleri kulaklarımızda cıvıldıyordu, çiçeklerin kokusunu alabiliyorduk, yaşadığımızın farkındaydık, hatta ciddi ciddi nefes bile alabiliyorduk. Geçmiş güzel olan ne varsa almıştı elimizden, hayatımızdan. Ama bitiyordu işte bizde sıradan insanlar gibi yaşamaya başlıyorduk, bebeklerimizin bile hayalini kurmaya başlamıştık. Ama yakamızdan hâlâ düşmeyen sıkıntımız var...Korkuyorduk...
Evet korkuyorduk, her şeyden, en çokta evlatlarımıza bir şey olmasından. Artık kendi hayatımızdan bile geçmiştik. Bizim tek varlığımız, nefes alış verişlerimiz güzel yavrularımız olmuştu, onlar yoksa Özüm ve Baran'da yoktu...Sevgimiz yoksa, mutluluk hiç yoktu..
"Güzelim..."
Baran'ın yükselen sesiyle gözlerim dolduğunda elim yüreğime gitti.
"E..E..Efendim?"
Yanıma gelip yüzümü avuçlarının içine aldı, gözleri endişe ve korku doluydu.
"İyi misin güzelim? Betin benzin attı? Kendini kötü hissediyorsan gitmeyelim, direk hastaneye gidelim"
Gülmeye çalışarak elimi elinin üstüne koydum.
"İyiyim ben, sadece dalmışım"
"Bak hiç iyi gözükmüyorsun, hadi hastaneye gidelim, ya bebeklerimizden dolayıysa? Ya onlara bir şey olduysa! Hemen hastaneye gidiyoruz!"
Onun endişeli halleriyle bende korkmuştum beni çekiştirirken elinden tuttum.
"Canım, gerçekten iyiyim. Sadece dalmışım. Düğün gecesi yorgunluğu var sadece 2 gündür de dinlenemedim ya pek ondan, hastanelik bir durumum yok, bebeklerimiz de gayet iyi"
Kararsız kalmış gibi bakıyordu hana.
"Emin misin?"
"Eminim, hadi yolumuz uzun çıkalım artık"
Başını onaylarcasına salladı belime sarılıp arabaya geldiğimizde kapıyı açıp dikkatlice oturttu. Tedirgin olmasında haklı 7. Ayıma giriyordum ve karnım günden güne daha çok büyüyordu. Yürümek bana bu kadar zor gelmemişti. Bunu bilen kocamda bir saniye olsun beni yanlız bırakmıyordu. Bir de yaşadığım stresli hamileliği de düşünürsek haklı demekten başka bir şey düşmezdi bana.
Kapımı kapamış kendini tarafına dolanıp bindi, yola çıktığımızda elimi karnıma koydum.
'Biliyor musunuz sizinle ilk tatilimizi yapacağız, hatta sizle birlikle ilk defa köye gideceğiz, anneniz de ilk defa gidiyor çünkü. Ne dersiniz? Güzel macera olacak gibi.'
Çocuklarımla konuşurken camı açıp rüzgarın yüzüme vurmasına izin verdim, kapanan gözlerimle iç çektim. Çok mu duygusallaşmıştım acaba ben şu sıralar? Her şeye ağlayasım geliyordu, saçma sapan şeylere üzülüyor, ağlıyordum. Bunu gören kocamda bazen bana kızıyor, halimden anladıktan sonra kollarına alıp sevgisiyle sakinleştiriyordu beni....O da olmasa ne yapardım ben...?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BENİ ÇOK SEV (Cefâpîşe Serisi 2)
قصص عامةÖzüm Sancak; Geçmişinden gelen izler ve bu izlerin hatırlattığı acılar yüzünden bir türlü yüzü gülmeyen bir kız. 24 yaşına gelmiş ama hayattan beklentisi kalmayan, umudu tükenmiş bir kız. Hiçbirşeyin yolunda gitmeyeceğine tamamen inandığı bir zamand...
