BENİ ÇOK SEV (Cefâpîşe Serisi 2)

20. Bölüm

Yetimhane...

Özüm Kara;

Artık çıldırmak üzereydim kendime sakin ol Özüm demekten çatlayacaktım.

Neden mi?? Bakın neden göstereyim size.

"Baran!!"

Başını sonunda kaldırıp bana baktığında kızı az yanından çekip yanına geçtim.

"Ne zaman bitiyor hayatım işlerin??"

"Birazdan"

"Hanımefendi çıkarmısınız!!"

Beni geriye itip Baran'ın yanında soluğu aldığında ellerimi yumruk yaptım.

O yamulta yamulta konuştuğu ağzını parçalamamak için kendimi çok zor tutuyordum.

Kadının niyeti iş filan değildi her yerini göstermekti.

"Ayakta durmakta yorulmuşsunuzdur istersen şöyle otur"

Masanın önündeki koltuğu gösterince başını salladı.

Zaferle gülümsüyordumki beni delirtecek şeyi yapmıştı.

"Haklısın"

Kenarda duran sandalyeyi alıp Baran'ın dibine girerek oturdu. Öfkeyle elimi saçlarımdan geçirdim.

Bir sağ bir sola giderken Baran'ın karşısında dikildim.

Boşuna beklemiyordum onu. Süreyya teyze oturmaya çağırmıştı ona gidecektik.

Ama beyimizin çok önemli iş görüşmesi vardı. Hemde kadınla!!

Kıskandığım için öfkeli değildim!! Sadece geç kalıyorduk en nihayetindede kocamdı sonuçta.

"Baran ne zaman bitiyor işin geç kalıyoruzda hani"

Başını kaldırmadan vermişti cevabını.

"Biter birazdan"

"Saatlerdir aynı şeyi söyleyip duruyorsun!! Yeter artık gidiyorum ben!! Ne haliniz varsa görün!!"

Öfkeyle kapıyı açıp odadan çıktım. Telefonumu açıp Süreyya teyzenin numarasını bulup aradım.

Çok sürmeden açmıştı.

"Kızım naptınız?? Geliyormusunuz?? Sizi bekliyoruz bizde"

Yine basmıştı öfke insanları bekletiyordu birde.

"Bizi beklemeyin Baran'ın son anda bir işi çıktı toplantı da şuan. Ne zaman biter belli değil. Başka zaman geliriz"

"Gelemiyorsunuz yani??"

"Maalesef çok mühim toplantısı var kendisinin saatlerdir bitmek bilmeyen"

"Peki kızım sorun değil"

Telefonu kapattığım da öfkeyle ayağımı yere vurdum.

Sinir şey.. Ailesine bile ayıp olmuştu.

Ne hâli varsa görsün sonra açıklamasını kendi yapar.. Onu beklemekten yorulmuştum artık.

İsterse gelirdi..

Telefonu çantama atıp hızlı adımlarla restoranttan çıkacakken kolumdan biri tutup kendisine çevirdi.

Sonunda başını kaldıra bilmişti beyimiz.

"Ne var Baran!! Yarıda mı böldüm toplantınızı!! Bırak kolumu eve gideceğim!!"

"Beraber gideceğiz"