SINIR ""10"" OYYY!! ""100"" YORUMMMM! (SINIR DOLMADIKÇA BÖLÜM YOK!!!)
Bir Annenin Feryadı...
Baran Kara...
Ölmüş bir beden her gün, her gün daha nasıl ölebilir? Olmayan nefes nasıl alınabilir? Ruhu bedenden çıkıp tekrar nasıl toprağa girebilir? Varmı bunları bir cevabı? İstedim bir sevdam olsun, diledim bir yuvam olsun, umut ettim bir baba olayım, fakat anladım ki can olayım derken yara olmuşum...
Kaç fırtınalar kopmuştu yüreğimde, kaç asırlar geçmişti de nefes alamamıştım. Ne o bana sığabilmişti nede ben ona nefes. Daha kaç defa kaybedecektim ben? Kaç defa toprak atacaktım? Kaç defa ölüp, öldürecektim? Hiç mi yorulmayacaktım? Hiç mi usanmayacaktım? Benim yorulmaya bile vaktim, zamanım, hakkım yoktu. Ben yakıp, yıkılmaktan başka bir şey yapmıyordum. Benim hayatım bundan ibaretti, onlar kaçırırken ben kovalıyordum sonra sobalenince acı çeken yine kaçıranlar oluyordu, ben usanmıştım, onlar nasıl usanmıyordu? Acı çekmekten bende zevk alıyordum. Ama bunların ki nasıl bir zevkti? Nasıl sadistlikti? Artık yeter derdi bir adam bir süre sonra, dur yeter der ve durulurdu. Ama bunlar durmuyordu, durmak nedir hiç biri bilmiyordular. Anlamıyordum, ne insanları, nede hayatı.
Benim ruhum ölmüş, yaşlanmıştı! Bu insanların nasıl yorulup, tükenmemişti? Ben çıldırmak üzereyken, bunlar nasıl bu kadar sakin, dobra kalabiliyordular? Nasıl yapıyordular bunu? Artık ben unutmuştum.
'Herkes sen değil Baran'
İç sesimin beni kendime getirmesiyle başımı salladım. Kimse bir Baran Kara değildi, hiç kimse de olamazdı! Ecelini isteyene ecel olurdum, bunu yaparken hiç gocunmazdım! Benim için bir zevkti zaten...
O şerefsizleri de Cengiz ve Cihan'ı geberttiğim gibi gebertecektim! Taş üstüne taş bırakmayıp tek bir gözümü kırpmadan atacaktım kara toprağa! Herkese nasıl hak ettiğini verdiysem onlara hak ettiklerini verecektim.
"Baran!"
Omzumdan sarsılıp kendime geldiğim de öfkem yine gün yüzüne çıkmıştı, hepsine baktım. Kızlar koltuğa sinmiş birbirine sarılmış bana korkulu gözlerle bakıyordu, Özüm sadece durgunca düşünüyordu bu daha çok delirmeme sebepti.
Öfkeyle elime aldığım küreyle duvara fırlattım.
"Benden korkmayacaksın Özüm Kara! Duydun mu beni! Yakarım canını! Korktuğun için tek bir damla göz yaşı dökmeyeceksin!"
Korkuyla sıçradığında yine susuyordu.
"Bana bak!"
Bakışları beni bulduğunda ellerim yumruk oldu.
"Al baktım! Ne oldu? Bana bağırarak, kırarak kızlarımızı mı getirmiş oluyorsun? Söz verdin Baran Kara! Söz verdin!"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BENİ ÇOK SEV (Cefâpîşe Serisi 2)
Genel KurguÖzüm Sancak; Geçmişinden gelen izler ve bu izlerin hatırlattığı acılar yüzünden bir türlü yüzü gülmeyen bir kız. 24 yaşına gelmiş ama hayattan beklentisi kalmayan, umudu tükenmiş bir kız. Hiçbirşeyin yolunda gitmeyeceğine tamamen inandığı bir zamand...
