BENİ ÇOK SEV (Cefâpîşe Serisi 2)

62. Bölüm

SINIR ""10"" OYYY ""300"" YORUMMM!! (SINIR DOLMADIKÇA BÖLÜM YOK!!)

Bu bölümü çok sevecek olan sevgigumus1981 ablama ithaf ediyorum...♡♡

Ölmek mi? Yaşamak mı...??

Kerem Aslan...

1 Hafta Sonra...

Nasıl bir kabustu bu? Nasıl korkunç bir kabusun içindeydim ben? O kâbustan bir türlü uyanamıyordum çıkamıyordum işin içinden! Çaresizdim, korkuyordum, perişandım, elim kolum tamamen bağlıydı! Hayatımın 1 haftası bin asır gibi geçmişti, uykusuz, tükenmiş bir şekilde hayatımın 1 haftasını bitirmiştim.

Özüm ayaklanmıştı ama bir kez daha yıkılmıştı öğrendiklerimizden sonra. Doktor ameliyat sırasında abimin kalbinin durduğunu söylemişti, hatta neredeyse, abartmadan söylüyorum yarim saatt belki de 1 saate kadar onu hayata döndürmeye çalışmışlar. İntihap neredeyse çoğu yerlere yayılmış doktorlar ölmediğine şükrediyordular.

Özüm bunlar karşısında sarsılmış bayılmıştı, daha anlatamadığım çok gerçek vardı çünkü. Ve Özüm bu gerçeklere dayanamamıştı. Her geçen gün kendince planlar yapıyordu.

En iyisi ben size 1 hafta içinde neler oldu onu özet geçeyeyim. Abim hâlâ uyanmamıştı Özüm'se her gün çıldırıyordu! Abimden sadece tek yaşam belirtisi kalp atışı onun dışında hiç bir şey gelişmiyordu.

Özüm artık hastanede terör estiriyordu Naci beyin burnundan getirmişti 'Benim kocam hâlâ neden uyanmadı!' Diye doktora nutuk çekiyordu! Her yere saldırır olmuştu abimin uyanmayışı onu her gün bir vahşi kadına dönüştürüyordu. Herkese, hatta hemşirelere bile tehditler eder olmuştu. Onu artık sakinleştirecek hiç bir şey yapmıyordum, çünkü artık elimden bir şey gelmiyordu.

Sadece yaptıklarını izliyordum, her gün kahroluyordu, yemiyor, içmiyor bir gram uyku uyumuyordu. Yorulduğu zamanlar bir köşeye çekilip sessizce ağlıyordu.

Acısını öfkesiyle dindirmeye çalışıyordu ama hiç bir işe yaramadığını o da biliyordu ama elinden de bir şey gelmiyordu onunda. Herkes Özüm'ün öfkesinden korkar olmuştu. Gören kaçıyordu, yaklaşamazlardı, çünkü bir adım yaklaşsalar yanarlardılar.

İyi değildi, abimin uyanmayışı, içine sığdıramadığı acıları insanlardan çıkarıyordu.

Abimin yerinde olsam hiç uyanmazdım! Eğer uyanırsa Özüm'ün öfkesi ve kahrı karşısında tekrar uyumak isteyecekti. Uyanmamakta hata etmişti, yine damarına basmıştı kadının.

Ben demiştim ona, abi söyle, Özüm öğrenirse hiç iyi olmaz demiştim. Ama beni dinleyen kim! Şimdi akılsızlığının cezasını böyle çeker.

Saçlarımı dağıttığımda sıkıntıyla iç çektim. Yere çökmüş ağlayan yengemin yanına gidip bende çömeldim onun gibi.

"1 hafta oldu"

Yüzündeki ellerini çekip kızarmış gözleriyle çaresizce bana baktı.

"1 hafta oldu! Ama hâlâ uyuyor"

"Uyanacakmı sence?"

"Kim bilir?"

Ben kızacak sanırken o sadece sakindi.

"Uyanmasını istiyor musun hâlâ?"

Gözleri donuklaşmaya başladığında başını salladı.