BENİ ÇOK SEV (Cefâpîşe Serisi 2)

84. Bölüm

SINIR ""10"" OYYY !!! ""200"" YORUMMMM!! (SINIR DOLMADIKÇA BÖLÜM YOK!!)

Sabırsızlıkla beklediği ve bana terlikler hazırlayan ablama sevgigumus1981 ithaf ediyorum...

Bir Babanın Çaresizliği...

Ayliz Kara;

Eksikti, bir şeyler eksik yarım kalmıştı, neydi bunun anlamı? Özlem mi? Acı mı? Yoksa pişmanlık mıydı? Neydi bu eksiklik? Neydi ateşlerde bir başına kalınmışlık? Hepsi basitti hasret ve aile...

Günler geçmesine rağmen ben delirmiş, nefes alamaz hale gelmiştim, koca evde kafayı yiyecektim, evdekilerle kavga eder olmuştum. Benim ilk aşkım olan kahraman babam yoktu, gönlümün sultanı olan annem yoktu. Onlar olmadan yaşanmazmış, onlar benim nefesimdi. Gitmemesi için yalvardığım babam gitmişti ve bizi hiç affetmeyecekti, yüzümüzü görmek istemediği için gitmişti, gelicek miydi? Geleceklerse ne zaman gelirdiler? Tek isteğim bir an önce onlara kavuşmaktı başka hiç bir şey istemiyordum, istesinler kedi köpekleri olurdum ben onlar için. Ben babamı istiyordum, her sabah onu sevdiğimi söylediğim babamı çok istiyordum, onunla tatlı atışmalarımızı tekrar yaşamak istiyordum. Şunu da çok iyi anlamıştım ki bir insanı kusurlarıyla kabul edecektin ben bunu babamı kaybettiğim de çok iyi anlamıştım.

Gözümden düşen yaşla elimdeki çerçeveye baktım bir kez daha, ne kadar da mutluyduk, gözlerimiz gülüyordu, ben babama sıkıca sarılmış kahkalar atıyordum, babamsa benim halime gülüyordu Almina anneme sarılmış gülerken abim hepimizi kollarına almış arkadan sarılmıştı anne babamıza. O kadar hoş bir fotoğraftı ki, o güne gitmek istedim, o günde kalmak istedim. Babam vardı, annem yanımdaydı.

Elimdeki çerçeveyi kalbime bastırdım, gözlerim kapalı sadece ağlıyordum, sesimi çıkarmadan. Babam olsaydı hiç izin verir miydi? Gelir silerdi yaşlarımı usul usul, sonra alırdı kollarına saçlarımı severdi şefkatle sakinleştirici sözler söyleyip iyi hissettirirdi, annem de babamın kollarındayken sakinleşiyordu.

Çerçeveyi yatağımın başına koyup boydan camdan dışarıyı izliyordum. Günlerdir çıkmıyordum odadan, çıksamda konuşmuyordum, konuşsamda gereksiz yere bağırıyordum, sonra kavga ediyordum ikisiyle de. İyice dengesizleşmiştim. O yüzden hepsi benden uzak duruyordu.

"Abla?"

Almina'nın sesiyle göz yaşlarımı sildim, boğazımı temizlediğimde dönmedim ona ama o yanıma kurulmuştu.

"Benimle konuşmayacak mısın?"

Yüzümü ifadesiz tutmaya çalışarak başımı salladım.

"Peki nereye kadar? Nereye kadar böyle devam edecek? Bizle konuşmayıp kabuğuna çekilince her şey düzelicek mi sanıyorsun? Babamızı, annemizi geri getirebilecek mi? Kendine zarar veriyorsun böyle yaparak! Bizim sana ihtiyacımız var!"

Dayanamayıp gözlerine baktım kızarmış gözlerimle.

"Dayanamıyorum Almina! İnan yapamıyorum! Her nefes alamayışımda aklımı kaçıracak gibi oluyorum"