BENİ ÇOK SEV (Cefâpîşe Serisi 2)

91. Bölüm

SINIR ""10"" OYYYY!!! ""100"" YORUMMMM!!! (SINIR DOLMADIKÇA  BÖLÜM YOK!!!)

Aşkın Şifası...

Baran Kara...

Hep bir dönüm noktası vardır insanoğlunun, biraz hassas, biraz can parçalarıyla doluydu korkupta, vazgeçtiğiniz, vazgeçipte yinede vazgeçemediğiniz çok değerli şeyler vardı, işte o da evlattı...

Benim hayatımda cam kırıklarıyla doluydu, hem karımı hemde evlatlarımın cam kırıklarını biriktiriyordum. Nasıl oluyordu bilmiyorum ama kötüye dair ne varsa hayatımda bulunduruyordum. Hani zevk alıyor muydum? Tamam acılarımdan zevk alan adamdım. Ama bir yere kadardı, bir yerden sonra çok acıtıyordu şöyle kalbime bütün acılar toplanıp öküz gibi oturuyordu. Dayanılır mıydı peki? İşte o daha kötüydü, içi beni yakar, dışı da seni yakardı. Hem yakan, hemde yanan taraftım. Bu soruyu hiç kendime sormamıştım ama şimdi sormadan da edemiyordum. Gerçekten bunu nasıl başarabiliyordum? Sorusunu sorardım da cevabını bilmezdim. Bilmediğim o kadar çok şey vardı ki, buna inat rahat durmuyordum...Ne geldiyse başıma hep geçmişim, ve karanlık dünyam yüzünden gelmişti..

'Birde inadın yüzünden!'

İç sesim bana kızarken başımı salladım inadım yüzünden çok şey yaşamıştım zamanında Özüm'le neler yaşamıştık, benim inadımdan çok çekmişti ama yine karşımda dimdik durup bütün eziyetlerimi çekmişti.

'Şu an aynı şeyi kızına da yapıyorsun!'

Evet aynı şeyi kızımada yapıyordum aynı Özüm'e yaptığım gibi. Oysaki kendime de, kızıma da söz vermiştim bir daha aynı şeyler olmayacak diye...O gece geldi aklıma. Her şeyi, ama her şeyi çok güzel düşünmüştü ama yinede mutsuzdu, bir sıkıntısı, bir derdi vardı kızımın. Benden bunu gizliyor, saklıyordu.

Aşık olamazsın demiştim ona, benim kızımı benden başka hiç kimse çok sevemez çünkü, fakat bir şeyi de çok iyi biliyordum, benden ne kadar saklarsa saklasın bunu görüyordum.

Utku'ya değer veriyordu, küçüklükten beri gelen bir histi, belki de seviyordu. Ama bu ilişki olmazdı! Ne iznim vardı, nede müsadem. Utku üzerdi benim kızımı. Ağlatırdı, böyle bir şeye izin vermezdim, Ayliz eğer mantığını kullanmazsa başına gelecekleri çok iyi biliyordu, bana istemediğim şeyleri yaptırırdı.

O yüzden kolay kolay hayatına birini alamazdı, ilk önce beni ezmesi gerekiyordu. Ben kızımı sokakta bulmadım, o babasının kızı hepte öyle olarak kalacaktı...

'Kızı bir de öldür Baran! Sokağa falan atmak az kalır!'

İç sesime öfkeyle kızacakken Özüm'ün bağırışıyla korkuyla ona baktım.

"Özüm ne oldu?"

"Asıl sana ne oldu? Neler diyorsun sen kızımıza Baran? Neler anlatarak canını yakıyorsun?"

Kaşlarım çatıldı demin önce ki konudan bahsediyordu. Ben ortada anormal, abartılacak bir durum göremiyordum.

"Olacakları söylüyorum Özüm! Yapmaması gerekenleri anlatıyorum! Sınırlarımın dışına çıkarsa neler yapabileğimi belirtiyorum!"

Öfkeyle ayağını yere vurdu. Gözlerinden ateşler fışkırıyordu o kadar öfkeliydi.

"Sen kızımıza ne dediğinin farkındamısın!"