BENİ ÇOK SEV (Cefâpîşe Serisi 2)

83. Bölüm

SINIR ""10"" OYYYY!! ""100"" YORUMMMM!! (SINIR DOLMADIKÇA BÖLÜM YOK!!)

Kaybedilen İki Evlat...

Özüm Sancak;

Kaç ömre sığdırdım seni bilemezsin, kaç bedeller ödedim seni sevmek için. Kaç kez öldüm senden gideceğim için. Bir başka bu sevda, bir başka bunca tutku, seni sevmek çok başka sevgili...

Ben onu çok kez kaybetmiştim, kaç kez ölerek ağlamıştım, ağlamıştımda gösterememiştim, o üzülmesin diye. Onun gözlerinden geçen göz yaşlarını, üzüntüyü gördükçe onun yerine ben ağlıyordum, söyleyeceği kelimeleri ezbere biliyordum, gözlerinin ne zaman güldüğünü, ne zaman mutlu olacağını aklıma kazımış ezberlemiştim. Düşen göz yaşımla gülümsedim, ne garip ama ağlarken bile gülüyorduk. Delimiydik biz de çektiğimiz acılara bile gülüyorduk. Galiba ben fazla duygusaldım, şu aralar fazla kırılgandım yaşadığımız son kaostan dolayı değip geçiyordum. Ailemi nasıl toparlayacaktım? Nasıl eskisi gibi güldürebilecektim? Nasıl güldürecektim sevdiğimin yüzünü, gözlerindeki o burukluğu görmek istemiyordum. Acı çeksin istemiyordum. Duygularını belli etmese de görüyordum o kırgınlığı.

Çok özlemiştim. Yavrularımı ailemi, hep beraber attığımız kahkahaları, çocuklarımızla sebepsiz yere kavga etmelerini bile özlemiştim. Güzel olan ne varsa hepsini özler olmuştum. Mutlu olduğumuz resimlere bakarak ağlamaktan yorulmuştum, ne kocama diyebiliyordum, ne de çocuklarıma. Asıl arafta kalan bendim galiba. Bir kadının çocukları ve sevdiğinin arasında kalması ne kadar zordu.

Ah benim güzel kızım görüyorsun demi? Babanla kardeşlerinin hallerini. Ne yaparsam yapayım olmuyor, gelmiyor elimden bir şey. Sen olsaydın düzeletirdin demi anneciğim? Seni de çok özledim.

"Benim güzel karım nerelere dalmış öyle?"

Baran'ın gür sesiyle gözlerimi kapatıp sıçramıştım, elim kalbime gitti hiç bir insanı böyle korkutulur mu? Bir de karısını.

Ona döndüğüm de gülümsüyordu. Yanıma gelip belimden kavrayıp kendine çekti.

"Baran ne yapıyorsun? Şu yaşta beni öldürmeyi mi düşünüyorsun?"

Ben ona kızarken kaşlarını çatmıştı her zaman ki gibi, ama yine kendinden  taviz vermezken topladığım saçlarımdan dolayı açık kalan boynumu öptüğünde gözlerim kapandı.

"Sen ölürsen bende ölürüm! Benim karımı bırakmaya hiç niyetim yok! Gidersen peşinden gelirim"

Ne diyordu bu adam anlamıyordum gözlerime baksın istiyordum ama inatla başını kaldırmıyordu.

"Baran..."

"Güzelim"

"Ne yapıyorsun?"

"Karımı seviyorum, neye bu kadar üzgün olduğunu anlamaya çalışıyorum"

Elimi saçlarına koyup okşadım benim onun yanında üzülmem mümkün değil.