SINIR ""10"" OYYY!! ""200"" YORUMMM (SINIR DOLMADIKÇA BÖLÜM YOK!!)
Lanetli Hayat...
Baran Kara...
Bir lanet, lanetli bir geçmiş. Ve ona musallat olan korkunç bir adam. Sen kaçtıkça seni kovalayan o geçmiş. Çıkmak istedikçe dibe çeken, kurtulmak için, her defasında elini, kanadını kıran, çığlık attıkça seni susturan. Aydınlığa ulaşacakken seni karanlığa hapseden o geçmiş...
Benim hayatım böyleydi işte. Bundan ibaretti. Karanlıktım ben! Adım gibi Kara'y dım. Karanlığında yaşamaktan zevk alan adamdım. İnsanlara zarar vermekten zevk duyan bir korkunç biriydim. Ağlayana, yalvarana merhamet göstermeyen heriftim. Affetmek nedir, bilip öğrenememiş bir karanlık adamdım ben. Nefretiyle hayatını karartmış, cehennem üzerine cehennemler yaratmış bir belâydım. Cehennem zebanilerinden daha tehlikeliydim. Ve tehlikeyle oynayan insanları zehirleyen bir varlıktım. Yılan gibi kana girer zehirleyerek öldüren bir ruh hastasıydım. Can yakmaktan zevkler alan şerefsizdim. Kötüydüm, acımasızdım böyle büyümüş, böyle bir adama dönüşmüştüm. Kalbi taşla kaplayan adamdım işte ben...
Ben istemedim kardeşim ölsün, ben istemedim annem ölüp tekrar yaşamasını, ben istemedim kaçırılmayı. Bana zehir vermelerini ben istemedim. İstemedim sevdiğimi kendi ellerimle öldürmek. Onu başka adamların elinde olmasını istemedim. Böyle bir hayat istemedim. Sadece mecbur bırakıldım, kötü olurkende acı çekerkende, evlenirkende her şeye mecbur bırakıldım. 10 yaşındaki Baran olamadım, onun gibi hayatı yaşayamadım. Hiç kimse fırsat vermedi buna. O temiz kalpli çocuğun kalbini kapkara ettiler, duygusuz kapkaranlık bir çocuk yaptılar. Bu kadar hayatım karanlıkken, kötüyken, çevremde düşmandan başka hiç bir şey yokkken, iyiliği seçmek delilikti! Kalbim taşla kaplıyken bir daha iyi bir adam olma taraftarı olmadım.
Bir kere kara olmuşum, bir kere kötü olmuşum! 'Bırak dedim! Hep kötü olarak kal Baran! Senin kaderin bu! İyi olmak için çok geç kaldın! Senin dünyan bu, madem kötüsün hep kötü olarak, karanlık bir adam olarak kal, iyiliğe yer yok bu saatten sonra. Senin canını çok yaktılar sende yak!' Bunları demiş kötü kalmayı seçmiştim bir insan karanlık dünyasında mutlu olabilir miydi? Olabiliyormuş. Ben mutluydum. Kötüye dair ne varsa zevk alıyordum...Ama taki o ana kadar, o hayatıma girene kadar.
Her şeyimi tepetaklak etmişti, git dedim gitmedi, kovdum ama her defasında yanımda bitti, hakaretler ettim bir baktım karşımda buldum. Anladım ki benim karanlık dünyamda bir yeri olmak istiyormuş. Bunu bilerek hayatıma girdi. Acılar çekeceğini bilmesine rağmen gönlüme yer edindi.
Bilmediğim ne varsa o öğretmişti bana, iyiliği, merhameti, sevgiyi. O melekti ben kötüydüm ama bu adamı bırakması gerekirken inatla elimden tutup bırakıp gitmedi. Korkmadı benden, en kötülerini bile görmesine rağmen gülümsedi bana, o kadar karanlık olmama rağmen baş kaldırdı bana. Gözlerimin içine bakarak yeri geldi 'nefret ediyorum senden!' De dedi, yeri geldiği zaman 'sana çok aşığım!' Da dedi.
O benim karanlık dünyamın ışığıydı aydınlık olmuş yaşatmıştı beni. Özüm'den başka kimse yapamazdı bunu. Bana o kadar yakışıyordu ki, o kadar iyi geliyordu ki yaşamayı öğrendim onunla. Farkında olmadan hayatıma çok güzel şeyler katmıştı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BENİ ÇOK SEV (Cefâpîşe Serisi 2)
General FictionÖzüm Sancak; Geçmişinden gelen izler ve bu izlerin hatırlattığı acılar yüzünden bir türlü yüzü gülmeyen bir kız. 24 yaşına gelmiş ama hayattan beklentisi kalmayan, umudu tükenmiş bir kız. Hiçbirşeyin yolunda gitmeyeceğine tamamen inandığı bir zamand...
