Güneş Parlarken

Alakamız

Bir apartman dairesinin önüne geldiğimizde Yalçın, "Seni birkaç dakika bekletebilir miyim?" diye sordu.

"Tabii."

"Sağ ol."

Yalçın evine girdikten sonra kapıyı suratıma kapattı.

İçeriden gürültü gelirken ne yaptığını anlayamayarak kulağımı kapıya yasladım. Tek anlayabildiğim ses koşma sesiydi.

Dediği gibi birkaç dakika sonra kapıyı açınca "İçeride ne yaptın?" diye sordum.

"Öyle birkaç eşya ortalıktaymış, onları toparladım."

Bu dediğine gülerek "Ben de dağınık birisiyim. Dert etmene gerek yoktu." dedim.

"Olsun. Hadi evime gir." dedi.

"Peki."

Evine girdiğimde ardımdan kapıyı kapattı.

Girişte durup çevreye bakarken Yalçın, "Dilay ile ev arkadaşıyız." dedi.

"Ne güzel. Biz de Oflaz ile aynı evi paylaşmayı hep istemişizdir." dedim.

"Bir gün umarım paylaşırsınız."

"Umarım."

"Ee evimi merak ettin diye geldik, odaları gezmeyecek misin?" diye sordu.

"Gezeyim, doğru."

Çekinerek çevreye bakmayı sürdürdüğümde Yalçın, "En iyisi seni ben gezdireyim." dedi.

"Daha iyi olur."

"Gel benimle."

Birlikte koridorun en sonundaki odaya gittiğimizde odayı incelediğim. Burası onun odası olmalıydı.

Kahverengi, bej renginde tasarlanan odası sade ve sportifti.

Odası da onun gibi kokuyordu.

Kokusunu bilip odasında bunun farkına varmak kendimi sapık gibi hissetmeme neden olmuştu.

"Burası benim odam, zaten fark etmişsindir."

"Fark ettim. Çok güzel dizayn edilmiş."

"Zevkim güzeldir."

Bu dediğine gülerek "Dilay'ın odası nerede?" diye sordum.

"Bir yan." diyerek beni Dilay'ın odasına getirdi.

Dilay'ın odasını gördüğümde hiç şaşırmamıştım.

Kızıl, siyah renkte tasarlanmış odasında beyzbol sopası dan, kılıca kadar şiddet uygulayabilecek birçok alet vardı.

Yalçın duvarda asılı olan kılıca baktığımı fark ettiğinde "Hep kılıfında durur, hiç kullanmadı. Endişelenme." dedi.

"Şu an içime su serpildi. Sağ ol."

"Her zaman."

Yalçın karşıdaki kapıyı işaret etti ve "Orası da banyo." dedi.

"Banyoya da girip bakmaya gerek yok. Oturup haber bekleyelim." dedim.

"Beklerken bir şeyler içmek ister misin?" diye sordu.

"Olur."

Mutfağa doğru yürürken çalan kapı Yalçın'ın duraksamasına sebebiyet verdi.

"Bu kadar hızlı bulacaklarını sanmıyordum." dedi ve gidip kapıyı açtı.

Kapıda elindeki dosyalar ile bekleyen adam gülümseyerek "Vakit kaybetmeden bunların size ulaştırılması lazımmış." dedi.

Yalçın, "Evet, sağ ol abi." diyerek dosyayı aldı.

"Dosyanın içinde askerlerin isimleri ve onları nerede bulacağınıza kadar her şey var. Yardım gerekirse bana ulaşabilirsiniz."

"Tamam, teşekkürler."

Adam, "Benim şimdi gitmem gerekiyor." dedikten sonra bana baktı ve "Seninle de sonra oturup tanışırız. Şimdi yoğunum." dedi.

"Tabii. Sonra tanışırız."

Yalçın, "Abi her seferinde yaptığın gibi daha sonraya plan yapıyorsun. Yine yapacağım deyip yapmayacaksın. Kıza boşu boşuna tanışırız deme." dedi gülerek.

"Ne zaman bir şey söyleyip yapmamızlık yaptım Yalçın?"

"Abi şimdi hepsini saymaya mı başlayayım?"

Adam gülerek, "Öyleyse sözüm olsun. Bir gün sizi dışarı çıkartayım. Gelinimizi tanımak isterim." dedi.

"Kim?" diye sordum şaşkınlıkla.

Yalçın da aynı anda "Gelin mi?" diye sordu.

Yalçın ile birbirimize baktık.

"Biz mi?"

"Hayır hayır."

"Alakamız yok.'

"Alçin benim arkadaşım."

"Gençler sakin. Yanlış anlamışım." dediğinde sırayla kurduğumuz cümleleri sonlandırdık.

"Ben artık gidiyorum."

"Görüşürüz abi."

"Görüşürüz."

Yalçın kapıyı kapattığında ona baktım. Göz göze geldiğimizde heyecanlanmıştım.

"Baya komik oldu. Bizi sevgili sandı." dedim.

"Evet, çok saçmaydı."

Evde bir sessizlik olduğunda Yalçın dosyaya baktı ve "Geç olmadan askerler ile konuşmalıyız." dedi.

"Öyleyse gidelim."

"Sana Dilay'dan ceket vereyim mi? Yoksa benimkini giymeye devam mı edeceksin?" diye sorduğunda anlamayarak "Ne?" diye sordum.

Yalçın üzerindeki ceketi işaret etti.

"Ha, unutmuşum. Çıkarayım." dedim.

"Çıkarma, ben kendime başka ceket alıp gelirim."

Sırıtmamak için kendimi tutarken "Tamam." dedim.

"Çıkarmam."