Güneş Parlarken

Mutlu

"Senden çok hoşlanıyorum." diye itiraf eden Yalçın ile ne diyeceğimi bilemedim. Beni sevmesi mutlu etmişti.

"Yaklaşık bir senedir sana plotonik takılıyorum." demesi ile şaşkınlıkla ona baktım.

Beni bu kadar uzun zamandır sevdiğini tahmin etmiyordum.

"Yalçın." demiştim ki Yalçın beni durdurdu.

"Alçin lütfen ne hissettiğini söyleme. Hangi cevabı verirsen ver acı çekeceğim. Ben sadece ölmeden önce sana neler hissettiğimi söylemek istedim. Yoksa için rahat etmezdi."

"Bu çok bencilce! Ben de sen ölmeden sana duygularımı açmak istiyorum. Galiba ben de sana açılmazsam öldüğünde pişmanlık duyacağım."

Yalçın, "Zaten ne hissettiğini anlamış oldum." deyince "Öyle mi oldu?" diye sordum.

"Öyle oldu."

"Yine de yanlış anlaşılma olmasın, ben de senden hoşlanıyorum." dediğimde Yalçın güldü.

"Anlamama rağmen senden duymak daha hoş geldi."

Bu dediği beni utandırırken konuyu değiştirmek için "İnfaz için götürülürken seni kurtarabilir miyiz?" diye sordum.

"Bilmiyorum. Büyük ihtimalle beni güç kesici bir yerde idam ederler. Anca idama götürülürken bir şansımız var."

"O şansı en iyi yolla değerlendireceğim."

"Şansımız yaver gitse de gitmese de yaptığımız çalışma programını uygula."

Onu kafamla onayladım.

"Uygularım."

"Dilay da size emanet. Sinirlerine hakim olamayıp bir hata yapabilir. Göz önünde bulundurulması lazım."

"Sen merak etme. Dilay'ı yalnız bırakmam."

Yalçın derin bir nefes aldı.

"Artık gitsen iyi olacak. Burada durmak senin için tehlikeli."

Doğru söylüyordu. Her an yakalanabilirdik ve oyalandıkça yakalanma ihtimalimiz artıyordu.

"Görüşürüz."

"Görüşürüz."

Arkamı dönüp giderken Yalçın'a bir daha sarılamayacağım gerçeği kafama dank etti.

Yalçın'a geri döndüğümde dolan gözler ile bana baktığını gördüm. Bu hali içimi sızlatmıştı.

Kendimi daha fazla tutamadığım için akan gözyaşlarım eşliğinde "Yalçın." dedim.

Hızla ona sarıldığımda gözlerimi kapattım ve kokusunu içimi çekti.

"Seni kaybetmek istemiyorum." dedim titreyen sesimle.

"Dönüş yolunun güvenliğini iyi sağlamayıp seni yarı yolda bıraktığım için özür dilerim."

"Özür dileme sakın. Senin hatan değildi."

Yalçın yüzümü elleri arasına aldığında "Sana yapılanların intikamını alacağım." dedim.

"Al."

İkimiz de konuşmayı kestiğimizde gözlerimiz kenetlendi. Bu sefer duygularımızı gizlemeyerek dudaklarınızı birleştirdiğimizde gözlerimi yumdum.

Elleri belimi satarken dokunuşları kalbimin ritmini çok rahat değiştirmeyi başarıyordu.

"Alçin."

Oflaz'ın sesi ile Yalçın'dan ayrılırken nefes nefese kalmıştım.

Utançtan kıpkırmızı olduğumu biliyordum. Çünkü tüm yüzüm yanıyordu.

Yalçın'a göz ucuyla baktım. O da utançtan dolayı hafif kızarmıştı.

Oflaz, "Bölmek istemezdim ama Efkan mesaj yazdı. Şimdi çıkmazsak sonra buradan çıkmak zor olurmuş." dedi.

"Şey, tamam. Gidelim." kelimelerini ağzımda geveledim.

"Görüşürüz." diyen Yalçın'a "Görüşürüz." dedim ve kapıya doğru yürüdüm.

Kapıdan çıktığımızda bizi bekleyen Dilay ve Gökbay beni incelemeye başladı.

Dilay, "Kızarmışsın." derken Gökbay aynı anda "Yalçın ile öpüşmüş. Ben anlarım." dedi.

Hepimizin bakışları Gökbay'ı bulunca Gökbay kendini açıklama gereği duydu.

"Sadece biraz tecrübem var." dedi.

"Biraz olduğuna emin misin?" diye sordum.

"Sen karışmasana." diye kızan Gökbay ile Oflaz, "Artık gidelim." dedi.

Onu onaylayarak çıkışa doğru yürürken Dilay yanıma geldi ve "Yalçın ile ilişkiniz başlamadan bitecek diye üzüldüm. Güzel bir çift olurdunuz." dedi.

"Hala bir şansımız var. Yalçın idama götürülürken onu kurtarabiliriz." dedim.

Dilay, "Her şansı deneyeceğiz." dedi.

"Dilay senden bir şey isteyebilir miyim?" diye sordum.

Dilay merakla bana döndü.

"İste."

"Fazla bir ümidim yok ama beni akşama kadar olabildiğince eğitir misin? Bir işe yaramak istiyorum."

"Ben eğitmen değilim. Yardımım dokunur mu, kararsızım."

"Saklı kente gidip bir öğretmenden ders alarak vakit kaybetmek istemiyorum. Gidiş dönüş yolu uzun. Sadece gücümü yönetmeyi göstersen yeterli."

"Peki ama bize çalışmak için bir yer lazım."

Gökbay araya girdi. "Ben yakınlarda boş bir arazi ayarlayabilirim."