Güneş Parlarken

Ölüm

Sevilay Hanım beni öldürmek için güç topu oluşturmuştu ki Gökbay koşarak önüme geçti.

Kalkan oluşturduğunda çevremizdeki herkesin dikkatini çekmişti.

Düştüğüm yerden kalkarken Gökbay, "Özür dilerim, çok özür dilerim Alçin." dedi.

Ona ne diyeceğimi bilemezken Gökbay, "Bunların hiçbirini istememiştim. Özür dilerim." dedi.

Titreyen sesi ve yüzündeki çaresiz ifadenin yanı sıra şu an benim önümde annesine karşı duruyordu.

"Gökbay ne yaptığını sanıyorsun sen!" diye bağırdı Sevilay Hanım.

"Doğru olanı!"

"Saçmalama yanıma gel." diyen Sevilay Hanım'ın siniri git gide artıyordu.

"Bana söz vermiştin anne!" diye bağırdı Gökbay.

"Savaşmayacağına ve istediklerini aldığında duracağına söz vermiştin!"

Sevilay Hanım, "Sen kendi isteğin ile bana yardım ettin. Ben ülkemin iyiliğini gözetiyorum. Siyasete duygu karıştırılmaz." dedi.

"Sen hiçbir işine duygu karıştırmıyorsun anne. Çocukluğumdan beri hep senin istediklerini yaptım. Sadece bir kez senden bir istedim. Senden durmanı istedim. Sırf dur diye ben kendi arkadaşlarıma ihanet ettim! Sen ise benim hayatımdaki tek isteği reddedip bir kenara attın!"

Gökbay'ın gözünden yaşlar akarken Sevilay Hanım, "Yanıma gelmiyor musun?" diye sordu.

"Gelmeyeceğim anne."

"Emin misin? Yoksa seni evlatlıktan reddetmekle kalmam. Savaşta da ezer geçerim."

Gökbay hiç düşünmeden "Eminim. Eğer sen bana onca seneler boyunca annelik yapmadıysan ben senin yanında artık durmam." dedi.

Sevilay Hanım eliyle güç topu oluştururken Gökbay kalkanını güçlendirmeye çalıştı.

İkisinin elementi de ateşti ve Sevilay Hanım'ın daha güçlü olduğu belliydi.

"Gökbay seni öldürecek." dedim.

"İntihar edip başaramadım. Bari hatamı telafi etmek için öleyim."

Gökbay'a "Saçmalama!" derken Sevilay Hanım oluştuğu güç topunu Gökbay'a fırlattı.

Gökbay'ın kalkanı delinirken güç topu göğsüne çarptı.

Gökbay birkaç metre sürüklenirken Dilay'ın "Gökbay!" diye bağırdığını duydum.

Dilay, Gökbay'ın yanına koşarken Gökbay'a endişeyle baktım. Nefes alabiliyordu.

Sevilay Hanım'a baktığımda Gökbay'a baktığını gördüm.

Ne kadar vicdansız bir anne olsa da kendi soyundan birine zarar vermek canını sıkmıştı.

Bu boşluktan yararlanıp ona saldırmayı hedefliyordum ki yapılan anons tüm zamanı durdurdu.

"Toprak elementine sahip Oflaz."

Çığlık atarak dizlerimin üzerine düştüğümde "Oflaz!" diye bağırdım.

Ölmüştü.

Küçüklükten beri yanımda olan, canımdan çok sevdiğim kardeşimin hayatı son bulmuştu.

Oflaz, olmayan abim.

"Oflaz!"

Acı bağırışım tüm savaş alanında yankılandığında ne yapacağımı bilmiyordum.

İçimde parçalanan bir şeyler vardı ve bu parçalar yerlerini güce bırakıyordu.

Tüm vücudumda büyük bir güç dolaştığını hissettiğimde kafamı geriye doğru attım.

Sevilay Hanım beni vuracakken ne olduğunu anlamayıp durmuştu.

Acımdan dolayı tekrar çığlık atarken gözlerimi kapattım.

Daha önce hep bir noktada toplayıp kullandığım gücüm bu sefer her yerdeydi.

Vücudumun her bir zerresinde o gücü hissediyordum.

Bir tüy gibi hafifmişim gibi hissediyordum. Ayağa kalktım.

Derin bir nefes verdikten sonra gözlerimi açtım. Beni gören herkes korkuyla kaçışıyordu.

"Onun gözleri sarı!"

"O element temsilcisi olmalı!"

"Bu savaşı kaybedeceğiz!"

"Element temsilcisini büyük bir ordu gelse yenemez diye duymuştum!"

Sevilay Hanım'a döndüm.

Sinirle "Az önce yapılan anons benim kardeşimin, çocukluk arkadaşımın, ölüm haberiydi." dedim.

Sevilay Hanım bir şey diyemezken "Herkes öyle duydu ama o benim için ayrıca senin ölüm emrindi." dedim.

"Anlaşabiliriz." diyen Sevilay Hanım'a "Tercihim değil." dedim.

Sevilay Hanım kaçmak için yer ararken iki elimde oluşturduğum güneş toplarını üzerine fırlattım.

Sevilay Hanım sırt üstü yere düştüğünde güneş ışığı fırlattım ve "Bu Meva içindi!" diye bağırdım.

Bir tane daha fırlattım.

"Bu Efkan içindi!"

"Bu Ogeday içindi!"

"Bu Oflaz içindi!"

Oluşturabileceğim en büyük sıcaklıkta bir ışın kılıcı yaptım ve "Bu öldürdüğün yüzlerce masum ve ailesi içindi." dedim.

Hiç düşünmeden ışın kılıcını tam göğsüne sapladım.