EKİP

86. Bölüm : Köprünün Sonu

Deniz Tekin, Beni Vur
Emir Can İğrek, Meydan
Emre Aydın, Bu Yağmurlar

İlk şarkı benim için hep bu bölümdü. Seneler önce bir yaz günü defalarca kez başa sarıp dinlerken gözlerimi kapatıp kurgulamıştım sahneyi. Seneler sonra yine o günkü hislerimle yazdım.

Derin bir nefes alın. Artık köprünün sonundayız.

🪐

Baran öldü.

Ağladım, haykırdım, bedenini sarstım, ellerini tuttum, soğuğunu hissettim, üşür dedim, sarıldım, inkâr ettim, değişmedi.

Baran'ı öldürdüler.

Kız kardeşini kurtarmak için bir yola çıktı, onu Ateş'e benzettim. Son çaresi olarak bir çetenin liderine gitti, onu Çetin'e benzettim. Kendine sıfırdan bir hayat kurmaya çalıştı, hayalleri için çabaladı; onu hepimize benzettim ve şimdi yok, şimdi nefes almıyor, şimdi toprağın altında bedeni.

Bir Baran geçti bu dünyadan ama hiç silinmeyecek izleri.

Kendimi toparlayamadan Çetin'i ayakta tutmaya çalıştım. Bağırdı, çağırdı, duvarları tekmeledi, yerleri yumrukladı, olmaz dedi, gidemez Baran dedi. En son karşıma geçti ve kollarıma yığıldı. Diz çöktük, sarıldık, yapacağımız hiçbir şey yokken birbirimize sığındık. Gerçeği kabul etmeye çalıştık.

Bitmedi, bununla sınırlı kalmadı.

Berna baktı gözlerimin içine, abim nerede dedi. Bazı insanların arasındaki bağ öyle kuvvetlidir ki birinin başına kötü bir şey geldiğinde diğerinin içi kasvetlenir. Anlamıştı Berna. Benim dudaklarım titredi, Çetin ayakta duramadı. Verecek bir cevap bulamadı dünyanın en zor sorusuna. Berna'nın gözlerine bakamadan dizlerinin üzerine çöktü. Berna koştu, düştü, emekleyerek Çetin'e vardı.

Çetin onu kollarının arasına aldığında ikisi belki saatlerce aynı şekilde kalıp gözyaşı döktüler Baran'ın arkasından.

Ofisin içindeyim şimdi, her zamanki yerimde. Kahkahalara, gülümsemelere, kahvelere, simitlere, onlarca cesedin fotoğraflarına ve katillerin adlarına şahit olmuş o masanın bir köşesinde sessizliğe gömülmüş haldeyim. Ekip yerli yerinde, bir tek Ateş yok ve ben onun nerede olduğunu bile bilmiyorum.

Kimseden çıt çıkmıyor, günlerdir çıkmadı. Bir kaybın acısı herkesin yüzünde. Bu kayıp, hayatımızdan öylesine geçip giden birine ait değil. Bu kayıp, on yedilik bir gençken tanıdığım Baran'ın başarılı bir doktor oluşuna tanıklık ettiğim, hayallerini gerçekleştirmesini en ön koltuktan izlediğim, abimin ruhunun ilacı olan bir çocuğun kaybı.

Abimin oğlu uyuşturucu yüzünden öldü.

Benim abim geceleri onu uyutmayan vicdan yükünün bedelini ödeyebileceği en ağır şekilde ödedi.

Toparlanacak hiçbir şey olmadığı gibi toparlanmaya vaktim de yok. Yürütülmesi gereken bir operasyon var. Kimse Baran'la olan bağımı bilmiyor, Baran sadece bir cesetten ibaretmiş gibi davranmam gerekiyor. Adı araştırılırken sessiz kaldım, bağlantıları araştırılırken sustum, ben uyuşturucudan ölmüş bir gencin katilinin adını bulmak dışında hiçbir şey yapmadım.