Bir elin beş parmağı...
Biri olmasa hepsi eksik, hepsi yarım.
Ama eğer bir aradalarsa sırtlanabilirler yükünü tüm dünyanın.
Onlar kanlı bir çemberin içinde sürdüyorlar hayatlarını. Etrafta ceset kokusu var, bir de acıyla örülmüş duvarlar... Sıkışıyo...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
×××
Ateş'ten:
Tek bir his aradım içimde. Tutunabileceğim tek bir duygu kırıntısı...
Öfke? Korku? Pişmanlık?
Yoktu.
Hissizlik. Boşluk. Koskoca bir sıfır.
İçime ata ata içimde yer kalmamıştı ve biliyordum, Pelin kalsa ezilirdi orada. Kendi derdimle onu birçok defa yıkmıştım, önce kendisi ayaklanmış sonra tutup kaldırmıştı beni bir şekilde.
Bu sefer olmazdı. Ne ona bunu yapmaya hakkım vardı, ne de kalkmaya gücüm. Ben batmak istiyordum. En dibi görmek, iliklerime kadar acı çekmek... Çekmek ve kurtulmak...
İzi kalacaktı elbet, umurumda değildi. İzler, yaralar kadar acıtmıyordu ne de olsa.
Ya da sadece kendimi kandırıyordum.
Nefesim kesiliyordu. Nefesimi kendi ellerimle uzaklaştırmıştım benden.
Sevilmeyi hak etmiyordum. Annem dahi sevmezken onun beni sevmesini istemek bencillikti.
Kahretsin. Her şey bok gibiydi.
Dip. En dip burasıydı işte.
Kapıyı tıklattım iki kez. Kalbim çarpmaya başladı, kendini hatırlattı bana. Oysaki varlığından şüphe duymaya başlamıştım.
Açtı kapıyı, baktı bana. Kaşlarını hafifçe çattı, burada ne işim olduğunu sorguluyordu haliyle. Ben de sorguluyordum aslında, tek gerekçem ayaklarımın beni buraya getirmiş olmasıydı.
"Ben geldim, anne."
Gözleri doldu anında. Hiç söylememiştim bunu. Hep teyze demiştim ona, asla varmamıştı dilim anne demeye fakat hayatımda onun kadar bu kelimeyi hak eden birini daha görmemiştim.
