Blue Moon High (Completed)

Chapter 21: Splattered Blood

Chapter 21: Splattered Blood

Ella's Point of View

'Kuya Arch!' sigaw ko sa loob ng utak ko at walang alinlangang tumakbo patungo sa kanya. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko ngayon. Halong saya at pagtataka ang umiikot sa aking utak.

I squinted as I saw him took a step back, sending me even more bullets of confusions. At ang hindi ko inaasahan ay nangyari.

Marahang umiling si kuya at may sinabing 'no' tsaka siya tumakbo papalayo sa akin.

Kahit naguguluhan man, nagpatuloy pa rin ako sa pagtakbo at hinabol siya.

"Kuya Arch! Please!" I bellowed as I desperately run after him. Hindi ko siya maintindihan, bakit niya ako tatakbuhan? At imposibleng nagkamali lang ako dahil sigurado akong nakita rin siya nina Anna.

"Ella wait! Huwag mo kaming iwan dito!" sigaw ni Cynthia sa likod. Judging from the sound of her voice, halatang malayo na ako sa kanila. Pero hindi ko sila nilingon at nagpatuloy pa rin ako kakahabol sa kuya ko.

Ramdam ko kung paano dumaloy ang malamig na pawis sa katawan ko. At tila tambol na ang puso ko sa lakas ng tibok nito. Sinisigawan pa rin ako ng tatlong babaeng kasama ko pero patuloy pa rin ako sa pagtakbo.

Hanggang sa nawala sa paningin ko si kuya...

My pace slowed into a walk until I was in a complete stop. Halos marinig ko na ang pagtibok ng puso ko at kapansin-pansin na rin ang paghingal ko.

"Kuya," bulong ko sa sarili ko sa pagkadismaya.

Nakabukas na ang bibig ko habang humihingal. Napapikit ako at pinakiramdaman ang sarili. Then I intentionally let in the air I needed now.

Narinig ko ang paparating na tunog ng mga kasama ko.

"Ella, a-asan na si King Al-bert? Bat 'di ko na siya nakikita?" tanong ni Cynthia, hinarap ko sila pero hindi ko magawang tumingin sa mga mata nila.

"Hindi ko na siya naabutan," tipid kong sagot. Tumalikod na agad ako sa kanila at dahan-dahang naglakad. Narinig kong sumunod na lang din sila at alam kong alam nila na gusto ko na munang tumahimik. At sa tingin ko, binabasa na nila ang utak ko ngayon.

Isang imposibleng bagay.

Isa pa 'yan. Ang telepathy, imposible naman kasing may taong talagang nakakagawa ng ganyan. Except na lang sa dalawang kasama kong 'to.

Si Annabeth at Cynthia, paano sila nagkaroon ng kakayahang iyan? Nakuha kaya nila 'yon sa chemicals na pinatake sa amin?

Wala rin silang maalala sa nangyari sa kanila bago sila napadpad dito. Kasalungat sa kalagayan ko, tandang-tanda ko pa rin hanggang ngayon ang nangyari sa akin mula noong nagsimula ang stage 1, ang maze ng mga baliw na cranks, at hanggang dito. Bakit naman wala silang maalala?

Ang makulit na batang si Clark, si Vanessa, Kiara at Flynn . . . bakit gusto niyo akong patayin? Wala na bang halaga sa kanila ang salitang kaibigan? Alam kong ilang araw pa kaming naging magkaibigan pero hindi basihan ang kahabaan ng oras para malaman mong tunay kayong magkaibigan. At alam kong mga tunay ko silang kaibigan. Hindi ko man alam ang buong detalye ng buhay nila, pero tinuturing ko na silang pamilya.

Kaya alam kong may dahilan ang lahat ng ito. Unless . . .

At si kuya Arch . . . napangiti ako nang lihim nang maalala ko kung paano nila tinawag na 'King Albert' si kuya. Ibang-iba na talaga ang kuya ko, sana nagkaroon pa kami ng oras para magkasama.