Blue Moon High (Completed)

Chapter 44: Night Assault

Chapter 44: Night Assault

Ella's Point of View

“Basta tandaan mo 'yong mga tinuro ko sa'yo ngayon, ah?”

“Okay,” tipid kong sagot kay kuya Charles. Wala talaga akong balak sagutin si kuya dahil sa nakakatamad at pagod ako. Kakatapos lang din kasi namin sa training. Two weeks na rin ang dumaan magmula no'ng last mission namin. At sa two weeks na 'yon, tinulungan ako ni kuya na mamaster ang martial arts na karate.

“You're getting good,” komento ni kuya na ngayon ay nasa likuran ko lang. Kasalukuyan kong inaayos ang mga gamit ko. “I must say that you really are good. Baka dumating ang araw na matalo mo na ko.”

“Fat chance,” sagot ko at sinabit ang sling bag sa kaliwang balikat. “Hinding-hindi mangyayari 'yon.”

“I don't see why not,” ngumiti siya nang makahulugan. “Lalo na ngayon na unti-unti ka nang bumabalik.”

Ayan na naman ang salitang 'yan, bumabalik. Lagi niyang sinasabi sa'kin na ‘bumabalik na ako.’ As if naman na nawala o umalis ako?

Kinuha ko ang tatlong makakapal na libro at niyakap ito. I even groaned with an effort in carrying those books. Hinarap ko si kuya na ngayon ay pinapatuyo ang kanyang pawisang noo gamit ang face towel. Nakasuot siya ng red jersey shirt at shorts. Aakalain mong galing siya sa pagbabasketball dahil sa pawis niya, eh nagtraining lang naman kami.

“Ang bigat naman nitong mga libro,” I complained. Sinadya ko talagang sabihin 'yon para tulungan niya ako. And as expected, tinignan niya lang ang mga dala kong libro.

Hinawakan ni kuya ang kaliwang braso ko at marahang pinisil ito. “Yakang-yaka mo 'yan.”

Gentleman talaga si kuya Charles. Isa 'yan sa mga katangian niya.

Dahil sa inis ko, nauna na akong naglakad patungo sa pinto. Noong nasa pinto na ako lumingon ako sa kanya. “Hindi ka ba sasabay?” tinignan ko ang wristwatch ko. “Malapit nang mag-seven.”

A smile curved in his lips. “Nice wristwatch, bigay 'yan ni Dorth, 'di ba?” binalikan ko ng tingin ang wristwatch ko. Tama si kuya, bigay nga 'to ni Dorth sa'kin bago ako umalis ng bahay para sa Beam High. “I can tell na hindi mo parin alam kung saan ginagamit 'yan.”

Hindi ko maiwasang mapakunot ng noo. “Hindi naman ako gano'n kabobo, 'no. Saan pa ba ginagamit ang wristwatch? Hindi ba orasan?” I almost rolled my eyes. Marahan pa siyang tumawa at umiling na parang may mali sa sinabi ko.

“Ano? Sasabay ka ba?” I impatiently asked him again, dismissing the topic. Alam ko naman kasing lilituhin niya lang ako.

“Mauna ka na, may pupuntahan pa 'ko.”

“Saan?” I asked without asking. As if he'll answer. “Nevermind,’’ pahabol ko nalang at binuksan ko na ang pinto.

Pero bago pa ako lumabas ay nagsalita siya. “Kay sir Loid, may pag-uusapan lang kami.”

Muntik nang magkasalubong ang kilay ko. But I managed not to, better not to let him smell my curiosity. “Okay,” I shrugged. “Una na 'ko.”

Aalis na talaga ako pero hindi ako nakapagpigil na magtanong. I turned around, facing him again.

“Kuya.”

“Oh?”

“Tungkol sana kina mama,” I stopped, choosing my words carefully.

“Anong tungkol sa kanila?”

“Uhm, kamusta na ba sila?” great, ang galing ng tanong ko. “Tingin ko naman kasi hindi nila ako hinahanap. Kasi nga 'di ba? Hindi ang Beam High ang pinapasukan kong school ngayon, kaya for sure alam na nila 'yon. At iisipin nilang nawawala ako. Pero bakit parang hindi naman nila ako pinapahanap?”