The Prophecy

CHAPTER 42: OWNING HER LIFE

ALTHEA’S POV

Mabilis na lumipas ang mga araw at hindi ko na namalayan pang isang linggo na pala akong hindi pumapasok sa akademya. Ngunit marami pa rin naman akong natutunan kahit hindi ako pumasok ng akademya sa loob ng isang linggo dahil puspusan ang pagsasanay sa akin ni Kaiden na para bang may laban kaming pinaghahandaan. Hindi lang naman kasi nagpokus si Kaiden sa pagtuturo sa akin kung paanong kontrolin ang kapangyarihan ko. Tinuruan niya rin ako kung paanong magpatumba ng kalaban nang mano-mano‚ kung paanong humawak at gumamit ng patalim‚ kung paanong pumana‚ mangabayo at marami pang iba.

Dahil nga marami na namang naituro sa akin si Kaiden ay hindi na ako nagulat pa nang sabihin niyang maaari na akong pumasok ulit ng akademya ngayong araw. Ngunit nang sabihin niyang sa ibang antas na ako papasok ay doon na ako nagulat at nakaramdam ng munting kirot sa dibdib ko. Nakakalungkot lang kasing isipin na kung kailan naman ako nakahanap ng kaibigan sa katauhan ni Luna ay saka naman ako malilipat ng antas kung saan ay mahihirapan na naman akong mag-adjust dahil mga bagong mukha na naman ang makakasalamuha ko. Pero may parte rin naman sa akin ang natuwa sa nalaman ko. Kapag kasi nalipat ako sa ikatlong antas ay mas mapagtutuunan ko na ng pansin ang paggamit at pagkontrol ng kapangyarihan ko dahil ‘yon na ang pinagtutuunan ng pansin sa ikatlong antas at hindi ang mga abilidad namin. Pero para magawa ko pa ring pag-aralang palabasin at gamitin ang abilidad na maaaring taglay ko ay napagpasyahan kong magbasa na lang ng mga aklat sa library na may kinalaman dito.

“Thea!”

Agad na nabaling ang atensyon ko sa babaeng sumigaw na walang iba kundi si Luna‚ dahilan upang mapatigil ako sa paglalakad bago pa man ako makapasok ng akademya.

Sa paglingon ko sa direksyon ni Luna ay napangiti na lamang ako nang makita ko ang malawak niyang ngiti habang tumatakbo siya patungo sa direksyon ko. At mas lalo pang lumawak ang ngiti ko nang salubungin ako ni Luna ng mahigpit na yakap nang sandaling makalapit siya sa ‘kin.

Ako lang mag-isa ang pumasok ng akademya dahil nagpaiwan si Kaiden sa palasyo dahil may aasikasuhin pa raw siya. Hindi ko naman na inalam pa kung ano ‘yon dahil hindi ko naman ugaling mang-usisa sa mga bagay na wala namang kinalaman sa ‘kin. Saka kahit naman magtanong ako ay malabo rin namang sagutin ni Kaiden ang tanong ko. Pero bago ako pumasok kanina ay nagpunta pa si Kaiden sa silid na inookupa ko para isauli sa ‘kin ang bracelet na ibinigay niya dati sa ‘kin at mahigpit niyang ibinilin na huwag ko na raw itong aalisin pa sa kamay ko kahit na anong mangyari. Ayon kasi sa kaniya ay ito raw ang magsisilbing koneksyon namin na noong una ay hindi ko pa pinaniwalaan. Pero nang banggitin niyang ito ang dahilan kung bakit niya nalamang nasa panganib ako noong mga panahong naglalaban kami ng Trio ay napaniwala niya rin ako.

“Ba’t ngayon ka lang pumasok? Kumusta ka na? Mabuti na ba ang pakiramdam mo?” sunod-sunod na tanong ni Luna matapos niyang dumistansya sa ‘kin.

“Maayos na maayos na ako‚” maikli kong tugon ko at ngumiti pa ako kay Luna para mas lalong maipakita sa kaniyang maayos na ang pakiramdam ko.

“Sigurado ka ba? E mukha ka ngang matamlay. May problema ba?” may pag-aalalang tanong ni Luna na diretsong nakatingin sa mga mata ko.

Napabuntong-hininga na lamang ako dahil sa sinabi ni Luna. Kahit pala nakangiti na ako ay napansin pa rin niyang matamlay ako. Pero hindi ko rin naman maikakailang mukha akong may problema sa ayos ko. Bagsak kasi ang mga balikat ko‚ malalim ang bawat paghinga‚ walang buhay ang mga mata at matamlay ang mukha.

“Pagod lang ako‚” matamlay kong tugon na totoo naman.

Kaya lang naman ako matamlay at mukhang may problema ay dahil sa pagod dahil sa puspusan naming pagsasanay ni Kaiden. E kulang na nga lang ay mag-ensayo kami buong magdamag dahil sa dami ng itinuro niya sa ‘kin. Mabuti na nga lang talaga at naisipan na niyang papasukin ako sa akademya kaya kahit papaano ay maipapahinga ko ang katawan ko.