Razem mimo wszystko

14 - Zosia Cz. 1

Od wypadku, przez który o mało nie straciłam wzroku, minął już jakiś czas. Wyszłam już ze szpitala, jednak tamte chwile niekiedy nadal do mnie wracają. Dzień rozprawy z Potockim zbliżał się nieubłaganie i choć nie wiedziałam do końca, o co chodzi, to mimo wszystko denerwowałam się równie mocno, jak tata i pozostali. A poza tym, prawda była taka, że miałam jeszcze jedno zmartwienie na głowie. Niedawno dowiedziałam się, że osoba, którą uważałam za mojego chłopaka, zdradzała mnie z prostytutkami, co mnie kompletnie zrujnowało.

- A co, jeśli nie wygracie? - pytam w przeddzień rozprawy.

Siedzieliśmy oboje przy kominku, w którym płonął ogień, nadając przytulną atmosferę.

- Nawet nie biorę tego pod uwagę, Zosiu - słyszę w odpowiedzi.

- No tak - stwierdzam, zanim zdążam się powstrzymać. - A ty jak zawsze nieustraszony, prawda?

- Nie nieustraszony, słoneczko, tylko mówię jak jest. Mamy przeciw niemu takie dowody, że nie będzie w stanie się obronić, choćby nie wiem jak próbował.,,.

- Skoro tak mówisz... - Wzdycham. - Tato, ja się po prostu o ciebie martwię. O ciebie, Anię, no i w ogóle.

Milknę, a mój tata patrzy na mnie z powagą.

- Nie martw się, kochanie - mówi. - Wszystko będzie dobrze. Zaufaj mi.

- Przecież ci ufam - odpowiadam. - Tylko... czasami boję się, że... że kiedyś cię stracę, tak jak straciłam mamę. A tego bym nie przeżyła. Wiesz... Wtedy, gdy byłeś w górach... Byłam zła na wszystkich. Na cały świat... Na Anię też. Byłam pewna, że... że to ona ci pozwoliła tam pojechać. Nie brałam pod uwagę opcji, że ona też się na to nie zgadzała. A przecież tak było, prawda? Było tak?

- Było - odpowiada cicho tata. - Ale rozdział gór już jest dawno zamknięty. Teraz liczycie się dla mnie ty i Ania. I nikt więcej. Zapamiętaj to.

- I już nigdy nie wrócisz w góry? - pytam.

- Nigdy. Obiecuję - oświadcza, a ja w końcu odpuszczam.

- Wiesz... - zaczynam, jednak nie zdążam dokończyć mojej wypowiedzi, gdyż rozlega się dzwonek do drzwi.