Razem mimo wszystko

20 - Ania Cz. 1

Policja rozpoczęła poszukiwania. Niestety nikt nie wie, gdzie mógł przepaść Potocki wraz z Zosią. Rozprawa została zawieszona w związku z zaistniałą sytuacją.

- Wiktor, tak strasznie cię przepraszam – mówię cicho.

Oboje jesteśmy w domu. Wróciliśmy tam tylko dlatego, żeby pozwolić policji pracować, chociaż oboje jesteśmy bardzo zaniepokojeni.

- Przepraszasz mnie? Ty? Za co? – Wiktor patrzy na mnie.

- Za to, że ci nie uwierzyłam – odpowiadam cicho. – Ostrzegałeś i mnie, i Zosię, żeby z nami nie jechała.

- Teraz to nieważne – odpowiada cicho.

Kiwam głową, choć nadal czuję się wszystkiemu winna. Może gdybym próbowała Zosię przekonać, by poszła do szkoły, nie doszłoby do tego?

- Telefon! – woła nagle Wiktor, czym wyrywa mnie zza myślenia.

Faktycznie, słyszę dźwięk dzwoniącego telefonu. Mojego własnego na dodatek. Wyciągam go z kieszeni i odbieram.

- Tak słucham, Anna Reiter przy telefonie.

- Dzień dobry, z tej strony starszy aspirant Marek Kowalski. Dzwonię, by poinformować, iż chyba udało nam się trafić na ślad pana Stanisława. Przypadkowy świadek widział, jak ktoś jechał samochodem z przyciemnianymi szybami. Zdążył spisać numery rejestracyjne, także może w ten sposób uda nam się coś ustalić. Proszę być w dobrej myśli.

- Rozumiem – mówię. – A czy może mi pan chociaż powiedzieć, ile mamy jeszcze czekać?

- Niestety nie. Robimy wszystko, co możliwe, by odnaleźć dziewczynę, ale to nie jest takie proste – odpowiada policjant, czym mnie irytuje.

- Nie jest proste? – pytam, podnosząc głos. – To zróbcie tak, żeby było. Zaraz nadejdzie wieczór, a wy jej dalej nie znaleźliście. A jak on coś jej zrobił? Na pewno jej coś zrobił, on jest do tego zdolny. Wiem coś o tym.

- Rozumiem pani wzburzenie, pani Reiter, ale my naprawdę nie możemy poradzić na to, że takie są procedury i że nie mając jasnych wytycznych, trudno nam jest działać – wyjaśnia spokojnie policjant, czym rozdrażnia mnie jeszcze bardziej.