LOST IN THE TIME [KSIĘGA VIII: ŁOWCA] (TOM 2/2)

Dwieście osiem

Alessia

Zaczęło się od tego, że ktoś zaczął krzyczeć. Nie miała pewności kto, ale nie miała czasu się nad tym zastanawiać. Wiedziała jedynie, że w ułamku sekundy dookoła zapanował chaos – zamieszanie, którego nie była w stanie zatrzymać. Nie, skoro była w stanie co najwyżej tkwić w miejscu i z niedowierzaniem obserwować to, co działo się wokół niej.

Uderzył ją zapach krwi, chociaż – czego była absolutnie pewna – słodycz nie należała do człowieka. Alessia zesztywniała, wciąż tkwiąc na samym środku stworzonej na placu sceny i ściskając w dłoniach kwiatowy wianek. Otworzyła usta, czując, że powinna coś powiedzieć, ale nie miała po temu okazji.

W zamian w pośpiechu odskoczyła, kiedy usłyszała kolejny świst. To był instynkt, który sprawił, że niemalże w ostatniej chwili usunęła się na bok. Mimo wszystko i tak poczuła, że coś otarło się o jej policzek – początkowo tylko delikatnie, a ona dopiero po chwili poczuła pieczenie i wilgoć spływającej po twarzy krwi. Kilka kropel zbroczyło płatki uschniętych już nieco kwiatów, jednak dziewczyna prawie nie zwróciła na to uwagi.

Napięła mięśnie, dla pewności przybierając pozycję obronną. W panice powiodła wzorkiem dookoła, zresztą nie jako jedyna, bo gdy tylko pierwszy szok minął, wszyscy skupili się na poszukiwaniu potencjalnego przeciwnika. Nie..., przeszło Alessi przez myśl, a serce jak na zawołanie podjechało jej aż do gardła. To wciąż brzmiało jak szaleństwo, zwłaszcza że do głowy prawie natychmiast przyszło jej, kogo powinna się spodziewać. Z tym, że to przecież nie było możliwe. Musiałby oszaleć, by zaatakować w pojedynkę, a jednak...

A potem go zobaczyła i to wystarczyło, żeby wszelakie dotychczasowe myśli i wątpliwości wyparowały z jej głowy.

W gruncie rzeczy wciąż nie wierzyła, że tamtego wieczoru Charon osobiście zaatakował watahę. Widziała jego walkę z Beau i to, że nawet nie zareagował, gdy Riddley wpakował w niego pół magazynku posrebrzanych kul. To nadal brzmiało jak marny żart – czysta kpina z natury i zasad, które obejmowały nawet istoty mroku. Wszyscy mieli swoje słabości, a jednak ta istota...

I Charon doskonale o tym wiedziała. Zrozumiała to w chwili, w której dostrzegła jego uśmiech – szelmowski, wręcz szalony, choć sam wilkołak zachowywał się w zbyt zdecydowany sposób, by uwierzyła, że działał impulsywnie. Dostrzegła go spokojnie stojącego na dachu jednego z budynków, ledwo widocznego przez panującą dookoła ciemność i wypadający tej nocy nów. W rękach obracał coś, w czym rozpoznała kuszę dopiero w chwili, w której znów wycelował, pozwalając, by drewniany bełt raz jeszcze przeszył powietrze. Alessia zorientowała się, że celował bezpośrednio w nią, ale zanim zdążyła zdecydować, czy powinna się odsunąć i czy wilkołak miał szansę trafić, gdzieś za plecami usłyszała zdławiony okrzyk.

Znów poczuła krew. Coraz więcej krwi, która...

– Alessia!

To krzyk Ariela ją otrzeźwił. Poczuła się tak, jakby ktoś nagle wyrwał ją z transu, brutalnie ściągając do rzeczywistości. Do tej pory miała wrażenie, że śniła – co prawda koszmar, ale przecież nocne majaki i wyobrażenia miały to do siebie, że nie były prawdziwe. Z drugiej strony, to przecież było głupie, przynajmniej w jej przypadku. Zbyt dobrze kontrolowała sny, by kiedykolwiek pozwolić sobie na te złe.