The Beast - JUŻ W SPRZEDAŻY

3.Muszę cię zmartwić, jestem kompletnie nudna i przeciętna

Od wczoraj nie odzywałam się do Willa. W samochodzie nie zamieniliśmy ze sobą ani słowa, a cały dzień w szkole byłam jakby nieobecna duchem. Zarobiłam sobie za to jedynkę z angielskiego. Po prostu zajebiście. Nie miałam kompletnie ochoty z nikim rozmawiać. Obawiałam się ciągle, że bratu może stać się krzywda. Gdy wchodziliśmy do szkoły, to koledzy od razu rzucili się na niego i zaczęli wypytywać co się stało, jednak on nie chciał im odpowiedzieć i był oschły.

Na przerwie obiadowej siedzieliśmy przy stolikach na podwórku. Nie lubiłam zapachu ze stołówki. Zajęcie miejsca na dworze nie było łatwe, ale na szczęście byłam dosłownie mistrzynią w pchaniu się. Czy to do klasy zając miejsca z tyłu, czy w autobusie, ja zawsze potrafiłam sobie poradzić. Gorzej było z Alice, Kevinem i Patrickiem, którzy nigdy się nie śpieszyli, ponieważ wiedzieli, że i tak ja im zajmę. Denerwowało mnie to trochę, bo zawsze się ze mnie naśmiewali, podczas gdy mogli usadzić swoje dupy w fajnym miejscu za zero wysiłku.

-Jaka? - Alice spojrzała na moją sałatkę.

-Owocowa. - zaczęłam nabijać banany na widelec.

-Kurwa zamień się. - obie spojrzałyśmy na jej marne zimne grzanki.

-Chuja. - mruknęłam i z uśmiechem zaczęłam zajadać się dalej.

-Ale z ciebie suka. - wtrącił Kevin.

-Kurwa, zróbcie sobie. Pewnie mama wam robi śniadania do szkoły, a wy narzekacie, że niedobre. - odłożyłam na chwilę posiłek.

-Dlaczego twój brat jest cały poobijany? - zaczął Patrick po chwili.

-Pobił się z kolegą o jakąś dziewczynę. - wzruszyłam ramionami, nie chciałam mówić im prawdy.

-Idiota. - mruknęła Alice.

-Słyszałem to. - odwróciliśmy się, a tuż za moimi plecami stał Will.

Will nigdy nie podchodził do mnie w szkole. Raczej ukrywaliśmy to, że jesteśmy rodzeństwem. Natomiast teraz z własnej woli stał za mną. Domyśliłam się, że pewnie chodzi o Bestie. Inaczej załatwiłby tą sprawę przez SMSa. Zaczęłam mu się przyglądać i oczekiwałam na jego ruch.

-Mam do ciebie sprawę. - skinął, abym wstała, a ja to zrobiłam.

-O co chodzi? - spytałam, kiedy stanęliśmy pod drzewem parę metrów dalej.

-Nie będę w stanie dziś cię odwieźć. - zaczął, poprawiając okulary na nosie, aby nikt więcej nie widział jego opuchniętych oczu.

-Powariowałeś chyba. Masz wracać ze mną do domu i bez dyskusji! - trąciłam go w ramię i spojrzałam morderczym wzrokiem.

-Muszę to załatwić, Vivi. - westchnął głęboko.

-Zachowujesz się jak dzieciak, który chce zgrywać bohatera! Nie dasz na niego rady i dobrze o tym wiesz, więc po co próbujesz?! - zaczęłam krzyczeć, a on przyłożył mi dłoń do ust.

-Pojebało cię?! - wrzasnął szeptem na mnie. - Odpuść lepiej, bo i tak nic nie zmienisz. Daj mi działać i nie wtrącaj się w to. - odszedł zdenerwowany.

Wróciłam do moich znajomych, którzy patrzyli na mnie przerażonym wzrokiem. Usiadłam z powrotem na swoje miejsce. Nie mogłam nawet się ruszyć. Byłam bezradna. Kompletnie bezsilna. Nie potrafiłam powstrzymać własnego brata przed jego głupotą. Zagryzałam wargę, bo czułam, że zaraz się popłacze, a nie chciałam dać tego po sobie poznać, chociaż moja mina mówiła wszystko co najgorsze.

-Vivi, Vivi co jest?! - Patrick zaczął potrząsać moim ramieniem.

-Wszystko gra. - czułam, jak głos załamuje się w moim gardle.