Ghost Rockers ~ JILA FOREVER

Deel 10: Goede raad

Mila zette haar gsm op luidspreker. "Ze weten waarvan u zo misselijk bent, namelijk u bent in verwachting." Mila en Jonas schokken allebei enorm. "En hoelang al?" vroeg Mila. "Een goeie maand." antwoordde de dokter. Jonas begon te tellen in haar hoofd. Het was hun eerste keer. Ze hadden nog een paar vragen voor de dokter en de dokter zei van alles tegen hen wat ze moeten doen. Als het gesprek klaar was, legde Mila af.

Ze moest even bekomen van het nieuws. Dit was niet niets. Ze zaten nog steeds op hun bed. Jonas ging dichter bij haar en nam haar stevig vast. "Hier moeten we goed over nadenken wat we gaan doen? We mogen niet te overhaast beslissen zodat we later geen spijt gaan hebben." begon Jonas. Mila keek hem bang aan. "Is het niet nog een beetje te vroeg om kinderen te hebben? We zitten nog op school en ik heb echt geen idee wat we moeten doen." vertelde ze terwijl er tranen over haar wangen rolden. "Ik sta achter jouw beslissing, sunshine." steunde Jonas Mila. "Ik denk wel dat ik me niet goed zou voelen als we het wegdoen, maar wie weet kunnen we het niet aan en adoptie, daar kan ik echt niet over mijn hart krijgen." vertelde Mila radeloos. "Wil je er anders met iemand over praten om raad?" vroeg Jonas bezorgd. "Ja, maar wie?" informeerde ze haar. "Misschien mijn mama. Zij heeft altijd goede raad en ik denk dat zij goed kan helpen." legde hij uit. Mila knikte goedkeurend.

Jonas belde haar op. "Mama, Zou het mogelijk zijn om vandaag langs te komen?" vroeg hij. "Ja, ik ben heel de dag vrij kom maar af wanneer jullie willen." antwoordde ze. "Is dat dan goed dat wij ons nu omkleden en af komen, we hebben raad nodig." verklaarde hij. "Oei, klinkt serieus." reageerde ze. "Ja, dat is het ook maar ik zal straks alles vertellen." Zo sloot hij het gesprek af.

Mila en Jonas gingen hen klaar maken. Als ze beide klaar waren, vertrokken ze richting Tori. Na een korte wandeling kwamen ze aan. De twee gaven om de beurt een knuffel aan haar. "Waarover willen je me nu praten?" vroeg ze. "Euhm..." begon Mila. Ze keek naar Jonas. Mila kon het echt niet zeggen. Ze was bang voor de reactie van Tori. "Het zit zo. Wat Mila wilt zeggen, is dat Mila de laatste tijd misselijk was, moe en nog van alles. We zijn een paar dagen geleden naar de dokter geweest. Hij heeft ons daarnet gebeld om de resultaten te zeggen." vertelde Jonas. Hij nam Mila haar hand vast. "Wat is het nieuws?" vroeg Tori. "Mila is zwanger. Al een maand lang. antwoordde Jonas. Tori schrok van het nieuws. Dit had ze niet kunnen denken. Maar als het binnen sijpelde was ze wel blij. "Is dat geen leuk nieuws?" vroeg ze. "Ik weet niet wat ik moet doen. Ik denk dat het veel te vroeg is, maar dat ik het ook niet ga kunnen wegdoen." antwoordde ze. "Wat er is waarbij ik kan helpen dan doe ik dat. Want als je het kindje niet weg kan doen, dan hou je het gewoon. Maar jullie zitten nog op school. Hoe gaan jullie dat regelen?" polste ze. "Dat weten we nog niet. We gaan eerst zien wat we ermee gaan doen." reageerde Jonas. Mila zuchtte eens. Jonas en Tori keken haar aan. "Ik wil het graag houden." zei Mila en keek naar Jonas. "Mijn beslissing is wat jij wilt." ging hij op haar in. Mila lachte naar hem. Jonas knuffelde Mila. Hij was gelukkig. Door Mila.

Als het gesprek voorbij was, gaven de wijzers aan dat het middag was. Ze aten nog een stukje. Vervolgens namen ze stilaan afscheid en vertrokken richting hun huis. Jonas ging dichter bij Mila lopen en legde zijn arm op haar schouder. "Ik wil het wel nog geheim houden. Ik wil niet dat er over ons geroddeld wordt. Jonas knikte. "Ik wil wel blijven dansen. Ik zal wel stoppen als ik niet meer kan. Maar ik blijf zo lang mogelijk dansen." zei ze. "Jij doet waar jij je goed bij voelt." reageerde Jonas. Hij kuste haar op haar muts.

Als ze thuis kwamen, deden ze hun schoenen uit. Mila plofte in de zetel. Ze dacht na over de toekomst. Er ging veel veranderen. En dat al binnen zeven maand. Ze kon het echt niet geloven. Ze droomde weg. Maar ze werd uit haar droom gehaald door haar gsm. Ze nam hem op en keek ernaar. Ze had een berichtje gekregen van Charlie.

Hey, is het waar wat Tori gezegd heeft?

Wat heeft ze gezegd?

Antwoordde ze. Meteen daarna kreeg een antwoord.

Dat er een kleine bever opkomst is.

Ze liet het lezen aan Jonas. "Aan Charlie moeten we het niet meer zeggen. Maar ik ga wel een berichtje sturen naar mama om te zeggen dat ze moet zwijgen." zei hij. Mila knikte. Mila reageerde op Charlie.

Ja, dat is waar, maar wil je het niet doorvertellen. We willen het nog even geheim houden.

Natuurlijk ik zeg niets.

Antwoordde ze. "Nog acht maanden en dan zijn wij mama en papa. Kan jij dat geloven." hief Jonas Mila blij in de lucht. "Nee, ik kan het niet geloven. Maar dat is wel in maart wanneer het school is." zei Mila. "Dat zullen we wel zien hoe we het regelen. We kunnen het eens met oma bespreken. Zien wat zij zegt."

Na een nachtje slapen werd Jonas wakker. Hij zag dat Mila op hem lag en begon haar overal kleine kusjes te geven. Daardoor werd ze wakker. "Goedemorgen." zei Mila met een krakende stem. "Oei! Niet goed geslapen, schoonheid?" vroeg Jonas. Mila schudde haar hoofd van nee. "Wat scheelt er dan? Is het mijn schuld?" vroeg Jonas. "Nee, dat is het niet. Het komt dat ik misselijk was en moest overgeven deze ochtend." verklaarde Mila. "Dat kleine erwtje houd je dus wakker." lachte Jonas. Hij legde zijn handen op haar buik. Mila lachte naar hem. Hij kan haar ook altijd aan het lachen brengen. "Ben je klaar voor het optreden morgen?" informeerde Jonas zich. Altijd, tenzij ik weer misselijk ben door die erwt." sprak ze en legde haar hand op zijn handen die op haar buik lagen. "Dat erwtje is ons mirakeltje. En het zal opgroeien met een vader die heel veel van zijn of haar moeder houd." fluisterde Jonas in haar oren. Mila liet enkele tranen over haar wang rollen en kuste hem vol liefde op zijn lippen. "Jij bent voor mij een mirakel. Jij kon goed naar me luisteren, als ik het moeilijk had." begon Mila zoals Jonas. "Kom, gaan we ontbijten?" vroeg hij, omdat hij honger had. Mila schudde lachend haar hoofd. Zo gingen ze beide eten.

Charlie en Jimmy waren al lang te eten. Ze wouden zo snel mogelijk naar Alex. Ze kochten onderweg naar het ziekenhuis een zakje met snoep. Een hele zak eitjes, dat had hij graag. Aangekomen in het ziekenhuis liepen ze naar de kamer en zagen dat Alex wakker was, maar Jules nog niet. Na een paar minuten werd hij ook wakker. "Hey, iedereen." zei hij verrast. "Zijn jullie hier al lang?" "Nee, nog maar net. We zijn naar de winkel gegaan om iets kleins te geven." legde Jimmy uit. Ondertussen gaf Charlie de snoepjes af. Na een uur kwamen ook Mila en Jonas de kamer binnen en Charlie liep meteen op Mila af. "Proficiat!" riep ze. "Dank je. Maar kan het in het vervolg wel stiller. We willen het nog geheim houden. Ja?" zei Mila. "Oei, sorry. Maar dat is ook zo een goed nieuws." zei Charlie enthousiast. "Wanneer heb je het eigenlijk gedaan?" vroeg ze nieuwsgierig. "Ik zal alles wel eens vertellen maar niet nu." praatte Mila haar eruit. Aan een kant wou ze er niets over zeggen tegen haar vriendin. dat was iets tussen haar en Jonas. In de middag verlieten ze allemaal het ziekenhuis, inclusief Alex. Hij moest het wel nog rustig aan doen. Gelukkig moet hij alleen maar piano spelen tijdens het optreden. Jonas en Charlie waren een rolstoel race aan het houden. En Mila filmde alles. Ze gingen allemaal naar hun eigen huis. Morgen was er namelijk een optreden dus moesten ze zich klaarmaken.