Ghost Rockers ~ JILA FOREVER

Deel 52: Mini Van Loo

Jonas en Mila hadden juist gedaan met eten of Mila kreeg een stevige steek. "Jonas, ik denk dat hij komt." zei Mila met een pijnlijk gezicht. "Ik zal de koffer gaan halen. Doe jij je jas al aan." zei Jonas en liep snel naar boven. Hij zette het koffertje in de auto en liep snel terug naar binnen om Mila te helpen. "Sunshine, rustig. Het komt wel goed." zei Jonas omdat hij Mila zwaar zag ademen. "Makkelijker gezegd, dan gedaan." beet ze hem af. "Doe gewoon zoals bij Olivier." probeerde hij. In het ziekenhuis kwamen er direct een paar verpleegsters naar hun toe. Ze werden naar de kamer geleid. Daar moesten ze wachten. Wachten tot hun tweede kindje ter wereld kwam. Jonas legde af en toe een washandje op het voorhoofd van Mila. "Jonas, stop met dat washandje." reageerde ze boos. "Rustig maar. Je gaat het super doen." zei Jonas na vijf minuten. Mila negeerde het. "Als je pijn hebt, mag je altijd in mijn hand knijpen of doen waardoor het minder pijn kan doen." bood Jonas zijn hand. "Jonas, zwijg nu toch eens." snauwde ze hem af. Jonas was geschrokken van haar reactie. "Ik ga even iets halen om te drinken." zei hij. "Sorry. Nee, niet weg gaan." smeekte ze. "Dan zal ik even blijven. Maar ga snel even water drinken in de kamer hiernaast." ging hij op Mila's eisen in.

Zeven uur later was alles voorbij. Mila werd naar een gewone kamer gebracht. Terwijl hun kindje nog even onderzocht werd. "We hebben een kerstkindje." lachte Jonas. "Je hebt dat echt goed gedaan. Ga maar een beetje slapen." Jonas gaf een kus aan Mila. Ze lag juist in slaap of ze kwamen hun kindje al brengen. "Jullie hebben een kerngezonde jongen. Nog eens proficiat." zette de verpleegster het bedje naast Mila's bed. "Als er iets is, twijfel niet en druk op het rode knopje." "Ja, dank je wel." zei hij en nam zijn zoontje uit het bedje. "Dag kleine Arnout. Wat ben ik blij dat ik je eens kan vastpakken." Hij legde Arnout naast Mila en zette haar arm rond hun zoontje. Jonas belde meteen naar Tori. "Dag Jonas. Alles goed?" vroeg ze. Tori deed teken dat Olivier bij haar moest komen, wat hij onmiddellijk deed. "Ja mama, het is om te zeggen dat je kleinzoon is geboren." vertelde Jonas trots. "Nee, nog een jongetje. Proficiat, jongen. Geef Mila dat ook door." was Tori blij. "Ik denk dat er hier nog iemand heel blij is." zei ze en gaf Olivier door. "Dag papa." zei Olivier. "Hey, klein erwtje. Heb je het gehoord je bent grote broer geworden van Arnout. Je hebt een broertje gekregen." zei Jonas. "Als je wil mag je morgen komen, maar vraag eerst of oma je wel kan afzetten. geef haar anders dan zal ik het regelen." Olivier gaf de gsm weer aan Tori en ging verder spelen met een grote lach. Hij regelde van alles. Het was al na twee uur. Jonas legde Arnout in het bedje en daarna legde hij zich in de zetel en viel ook in slaap.

Na een nachtje slapen werd Mila wakker. Jonas werd ook wakker. "Hey." zei ze. "Heb je een beetje kunnen slapen?" informeerde hij zich. "Ja, maar niet echt lang." antwoordde ze. "Ik heb met Olivier gebeld. Hij was in de wolken." legde Jonas uit. "Schattig!" zei Mila en zette zich rechter met Arnout in haar armen. "Krijg ik dan nu het cadeautje. Het is Kerstmis." zei Mila. "Ja, maar het is eigenlijk voor jullie twee." reikte Jonas het cadeautje. Mila deed het open en werd emotioneel. "Dat is super mooi." zei ze. "Graag gedaan schat. Ik dacht we hadden Olivier een eigen tutje gegeven. Dus heb ik er ook een voor hem laten maken." legde Jonas uit. Hij heeft een tut laten maken waarop staat: 'Resultaat van Jila'. "Hier geef jij hem dan maar." zei ze en gaf de tut terug aan Jonas. "Kom eens hier, Arnoutje." nam Jonas Arnout over van Mila.

Hij was met Arnout naar het raam gelopen en daar beginnen heen en weer wiegen. "Jij bent schattig als je zo bezig bent." zei Mila. "Ik ben niet schattig." zei Jonas speels. Mila wou rechtstaan, maar dat deed nog te veel pijn. "Jij moet nog rusten. Blijf maar liggen." vertelde hij. "Ik zal wel tot bij jou komen." "Dank je. Nu kan ik wel zeggen dat hij jouw ogen heeft." merkte zij op. "Hij heeft alleszins mooie oogjes." deelde hij mee. Jonas gaf een liefdevolle kus aan Mila en daarna een klein kusje aan Arnout.

Om tien uur kwamen Manuel en Olivier aan in het ziekenhuis. Manuel moest constant zeggen dat Olivier rustiger moest zijn. Maar luisteren dat wou hij niet. Hij was enthousiast om zijn broertje te zien. "Olivier, hier moet je wel stil en rustig zijn." legde hij uit voor ze de kamer binnen gingen. "Misschien zijn ze aan het slapen." probeerde hij zo om zijn kleinzoon te kalmeren. Manuel klopte op de deur, een kleine ja was te horen. Hij deed voorzichtig de deur open. "Hallo, hoe gaat het hier?" vroeg hij. "Dat gaat. Hij heeft nog niet veel gehuild." reageerde hij. "Waar zit hij?" polste Manuel. Jonas wees enkel en nam Olivier op zijn schoot. "Mag ik hem eens oppakken?" smeekte Manuel. "Ja, dat mag." antwoordde hij. "En heb jij je een beetje plezier gemaakt bij oma?" fluisterde Jonas tegen zijn zoon. "Ja, Sven is echt heel leuk." zei hij. "Hij is echt heel schattig. En die tut is echt goed gevonden." reageerde Manuel.

"Ikke hem zien." vroeg Olivier. "Ja, ik geef hem aan je papa." zei Manuel. "Olivier, dit is Arnout. Je broertje." zei Jonas. Olivier streelde rustig over zijn handje. "Hij is zo klein." merkte Olivier op. "Dat was jij ook." ging Jonas erop in. "Goeiemorgen." zei Mila moe. "Mama." liep Olivier naar haar bed. Manuel hielp hem op het bed. "Hoe gaat het met jou?" vroeg ze. "Leuk, ik heb een boekje gekregen die ik kan voorlezen aan Arnout." antwoordde hij. "Zo leuk." reageerde Mila. "En wat vind je van je broertje?" informeerde ze haar. "Leuk, maar ga ik nu dan minder aandacht krijgen?" gooide hij terug. "We zullen proberen om jullie allebei evenveel aandacht te geven." antwoordde Jonas. Hij gaf Arnout aan Mila en nam Olivier van het bed in zijn armen. "Gaan we nu samen naar de cafetaria om iets te eten?" stelde hij voor. "Ja! Ik heb honger. 's Morgens had ik niets gegeten." vertelde Olivier.