Ghost Rockers ~ JILA FOREVER

Deel 102: Komaan vechter

"Zijn jullie de ouders van Olivier Van Loo?" vroeg de dokter. "Ja, dat zijn we." antwoordde Jonas. Volgens Mila was het geen goed nieuws. Het gezicht van de dokter was heel somber. "We hadden hem moeten opereren. Hij was er heel ernstig aan toe. En het was heel nipt geweest." legde hij uit. "Mogen we er naartoe?" vroeg Mila. "Ja, hij ligt wel in coma." antwoordde de dokter. Mila en Jonas schrokken. Ze liepen naar zijn kamer. Hij lag daar, lijkbleek en precies in slaap, maar toch in leven. Mila nam zijn hand vast. Het voelde koud aan. "Komaan Olivier, toon dat je een vechtertje ben." moedigde Mila hem aan. "Hey liefje, Olivier is een zoon van een echte Santiago en die geven toch nooit op?" troostte Jonas haar. Mila vond dat schattig van Jonas. "Ik ga terug naar Arnout. Blijf jij even hier?" zei Mila. "Ja, is goed." antwoordde hij. Jonas rolde dichter bij Olivier en nam zijn handje vast.

Mila was ondertussen al bij Arnout. "Dag Charlie. Dank je wel om bij hem te blijven." bedankte ze haar. "Dat is graag gedaan en al nieuws over Olivier?" informeerde Charlie haar. "Ja, ze hadden hem geopereerd en nu ligt hij in coma. Het was echt nipt. Of hij was er niet meer." begon Mila te wenen. "Hij gaat er wel doorkomen." knuffelde Charlie Mila. "Arnout, herinnert mij wel." "Ik ga straks met hem naar zijn broer brengen en dan zien wat hij doet bij Jonas." reageerde ze. "Dat is wel vrij lastig voor Jonas." vroeg Charlie. "Ja, Jonas durft niet meer in zijn buurt te komen." antwoordde Mila. "Wanneer mogen ze naar huis?" polste Charlie. "Arnout morgen vroeg en Jonas ook." ging ze op Charlie in. "Arnoutje, gaan we eens naar Olivier en papa?" vroeg Mila. Hij knikte. Mila nam hem op, maar hij deed teken dat hij bij Charlie wou. Dus nam zij hem over. "Ik vind het raar dat hij iedereen herkent behalve Jonas." zei Mila. "Dat zal wel terugkomen." reageerde Charlie.

Ze kwamen aan bij Olivier en Charlie begroette Jonas direct. "Is er al iets veranderd?" vroeg Mila. "Nee, er is nog niets gebeurt." antwoordde hij. "Wat is er met hem?" informeerde Arnout zich. "Je broer ligt in een heel diepe slaap." antwoordde Jonas. "Gaan we eens bij papa?" vroeg Charlie aan Arnout. Ze stapte naar Jonas en gaf hem over. Arnout begon niet te wenen en wild te bewegen. Integendeel Arnout begon Jonas te knuffelen. "Ik ga snel even naar huis om jullie kleren te halen voor deze nacht en morgen." reageerde ze. "Ik ga ook doorgaan." nam Charlie afscheid. Jonas bleed bij Arnout en Olivier. "Papa, wanneer wordt Olivier wakker?" vroeg Arnout. "Dat weet ik niet. Het kan straks al zijn, maar het kan ook volgende week zijn." antwoordde Jonas. Jonas was al blij, omdat Arnout hem terug herkent. Nu alleen Olivier nog. Mila kwam terug met de kleren. "Ik ga Arnout zijn pyjama aan doen en hem in bed laten slapen en daarna kruip ik ook in mijn bed." zei Jonas. "Kom je ook?" "Nee, ik blijf hier bij Olivier." antwoordde ze. "Hier blijven heeft geen zin. Het is beter dat je ook een beetje rust." reageerde hij. Mila knikte en nam Arnout over. En daarna kropen ze in Jonas' bed.

De volgende morgen werd Jonas wakker. Er was een verpleger die Jonas' ontbijtje bracht. "Goeiemorgen. Is er soms al nieuws over Olivier Van Loo?" informeerde Jonas zich. "Sorry, daar weet ik niets over." antwoordde hij. Jonas zag dat Mila nog steeds lag te slapen. Hij liet haar slapen en at zijn ontbijtje aan de tafel op. "Hey." zei Mila moe. "Heb je goed geslapen?" polste hij. "Dat ging." antwoordde ze. "Ik had gevraagd aan de verpleger die mijn ontbijt gaf of hij iets meer wist over Olivier." reageerde hij. "En?" vroeg ze. Jonas schudde zijn hoofd. "Hier een boterham. Dan heb je iets gegeten en als je straks bij Arnout bent kan je ook bij hem een boterhammetje pikken." repliceerde hij. Ze nam de boterham aan en gaf Jonas een kus.

"Ik ga naar Arnoutje gaan. Zie ik je straks bij Olivier?" vroeg Mila. "Ja, ik eet het hier op en ga me dan wassen. Daarna ga ik direct naar hem." reageerde hij. Mila ging naar Arnout en maakte zijn boterhammen. Nadat hij gedaan had met eten, nam ze zijn kleren en ging naar de badkamer. "Kom je mee? Dan kleed ik je aan en dan kunnen we naar je broer gaan." vroeg ze. Arnout weigerde dat. "Arnout, het is nu niet de moment om lastig te doen." werd Mila boos. "Ik wil niet naar Olivier." riep hij weenden terug. "Dan krijgt hij alle aandacht en ik zit daar alleen." "Nee, we gaan gewoon kijken hoe het met hem gaat en we hebben daar afspraak met papa." legde ze uit. "Daarna zet hij je af bij oma." Hij ging mee, maar nog steeds tegen zijn goesting.

In de namiddag schreven ze Jonas en Arnout uit. Zij waren allebei gezond verklaard. Enkel Jonas zijn schouder deed nog veel pijn. Die zat in een steunband. Ondertussen zaten ze er nog steeds bij Olivier. Die nog geen teken van leven gaf. "Mila, ik ga Arnout naar mijn mama brengen zo kunnen we de hele tijd bij Olivier blijven. "Ja, dat is goed." zei Mila en nam Oliviers handje vast. "Olivier, wil je me een ding beloven?" vroeg ze. "Wil je zo snel mogelijk wakker worden? En zeker voor je verjaardag." Een week later was de toestand van Olivier nog steeds hetzelfde. Mila en Jonas zaten elk aan een kant van het bed. Met elk een handje in hun hand. "Jonas, wat gaan we doen als hij nog steeds in coma is met zijn verjaardag?" vroeg Mila. "Dan gaan we dat hier vieren met hem." antwoordde hij. "Ik vind het zo erg voor Arnout. Hij zit alle dagen bij Tori en we kijken alleen nog maar naar Olivier." reageerde ze. "Weet je wat we zullen deze avond bij mama gaan eten. Wat vind je daarvan?" polste hij. "Ja, dat kunnen we doen." antwoordde Mila. Jonas regelde dat ze deze avond bij Tori mochten gaan eten en ook slapen. Tegen zeven uur verlieten ze het ziekenhuis. "Dag mama." begroette Jonas zijn mama. "Dat jongen, is er al iets veranderd?" vroeg Tori. Jonas schudde zijn hoofd. "Ik vind dat echt zo erg." antwoordde ze. "Dag Arnoutje." nam Mila hem op. "Sorry, dat we je zo weinig aandacht geven de laatste tijd." Ze hadden lekker gegeten bij Tori Toto en daarna gingen ze gaan slapen.