Ghost Rockers ~ JILA FOREVER

Deel 131: Ruzie

Mila had al een zeven maanden de diagnose van leukemie en daarmee ging het heel goed. Maar het kan altijd kantelen en daar heeft Mila schrik voor. Wie weet gaat het ineens zo slecht met haar dat ze niet meer kan vechten om bij al wie ze liefheeft te blijven. Dan moest ze hen allemaal missen. Jonas, Olivier, Arnout, Billie, de Ghost Rockers en haar vader. "Jonas, niet vergeten dat we straks naar het ziekenhuis moeten." herinnerde Mila hem eraan. "Dat was ik niet vergeten hoor. Mama komt straks naar hier voor de kinderen." reageerde hij. "Daarna kom ik naar huis en neem ik hen mee naar het ziekenhuis als je klaar bent." "Zijn we door?" informeerde Mila haar. "Als jij dat wilt zijn we door." antwoordde Jonas. "Olivier, pas jij even op je broer en zus?" vroeg Mila. "Oma gaat zo komen." Olivier knikte. "Kijk maar een beetje televisie of zo." zei Jonas.

Ze kwamen aan in het ziekenhuis en Mila nam Jonas' hand stevig vast. "Wat is er?" vroeg Jonas bezorgd. "Die chemo is zo eng. En telkens ik het heb denk ik dat het slechter met me gaat." antwoordde ze. "Daar moet je toch geen schrik hebben?" reageerde hij. "Jij weet niet wat ik meemaak daar. Jij bent altijd bij de kinderen op mij aan het wachten." zei Mila botter dan dat ze wou. "Ik wil graag bij jou blijven, maar het mag niet. En er moet iemand bij de kinderen blijven." repliceerde Jonas geërgerd. Ze kwamen aan bij de juist afdeling en gingen wachten. "Jonas, ..." begon Mila, want ze werd onderbroken door de dokter die haar kwamen halen. Mila wou Jonas en kus geven, maar hij keek weg. Mila ging met tranen in haar ogen mee met de dokter. "Gaat alles goed?" informeerde de dokter zich. Mila schudde haar hoofd. "Het kan meestal oplichten als je het. En ik heb mijn beroepsgeheim." vertelde de dokter. "Ik ben bang telkens ik hier kom. En Jonas probeerde me te troosten, maar dat lukte niet echt en we hadden een discussie." legde Mila kort uit. "Jullie zullen lukken dat wel terug bijleggen. Het is een zware periode voor jullie beide." legde de dokter zijn hand op Mila haar schouder.

Jonas kwam thuis. "Papa, gaan we naar mama?" informeerde Olivier zich. "Nee, we gaan thuis blijven wachten." antwoordde Jonas. "Waarom? Ik wil nu naar mama!" riep Olivier boos. "Omdat ze weer even egoïstisch was." antwoordde Jonas. "Ik wil naar mama!" riep Olivier nog bozer. "Nee, we gaan niet." zei Jonas. "Mama heeft dat vast niet zo bedoelt. Ze heeft het het moeilijker dan wij. Vergeet dat niet." reageerde Olivier rustiger. Arnout was bij de ruzie naar boven gevlucht. Tori was bij hem gebleven. Waarom was er altijd zoveel ruzie? "Oké, we gaan, maar we blijven nog even hier wachten." zei Jonas. Olivier liep naar zijn papa en knuffelde hem. "Dank je." zei hij. "Sorry, ik was gewoon zo boos op mama." zei Jonas. "Dat is niets. Ik ben blij dat we toch naar mama gaan. We mogen haar nu niet alleen laten." zei Olivier. "Mama heeft ons nu meer nodig dan ooit." Soms was Olivier toch ouder dan zijn leeftijd. Met al zijn wijze praat.