Ghost Rockers ~ JILA FOREVER

Deel 112: Redder in nood

Mila vroeg aan Jana of ze haar gsm wou aangeven. Mila belde naar Charlie. "Charlie, zou jij nu naar het ziekenhuis willen komen?" vroeg Mila. "Ja, waarom? Scheelt er iets?" informeerde ze haar. "Ik zal het je wel uitleggen als je hier bent." antwoordde Mila. Zoals gevraagd kwam Charlie meteen naar Mila toe. "Hey, wat is er?" vroeg Charlie. "Tijdens de operatie hebben ze iets ontdekt bij mij." begon Mila. "Ja, wat hebben ze ontdekt?" polste ze. "Dat ik... Zwanger ben." antwoordde Mila. "Nee, echt dat is toch goed nieuws." zei Charlie. "Ik wil na Emilie geen kinderen meer." reageerde ze. "Dat begrijp ik wel." zei Charlie. "En daarnet was de verpleegster mijn wonden aan het verzorgen en zei Jonas dat je het al kon zien. Dat ik zwanger ben." begon Mila te wenen. "En dan hebben jullie ruzie gemaakt?" polste Charlie. Mila knikte. "Ik weet niet wat ik nu moet doen. Ik wil Jonas niet kwijt, maar ik wil ook niet dat als hij dat kind zo graag wilt en ik niet dat er dan nog meer ruzie van komt." was Mila hopeloos "En wat als dat kindje wel gezond is en blijft leven?" vroeg Charlie. "Ga je er dan niet van kunnen houden? Van Emilie hield je toch ook." "Ja, dan misschien wel. Maar wat heb ik aan een kind waar ik ik de eerste maanden bang ga zijn om het te verliezen?" antwoordde ze. "Dan moet je gewoon niet denken dat het kan sterven. En gewoon van je kindje genieten." reageerde Charlie. "Moet ik eens gaan praten met Jonas?" "Ja, want ik wil hem echt niet kwijt." antwoordde ze. Charlie gaf nog een knuffel aan Mila en verliet dan de kamer. Mila nam haar gsm en ging naar haar foto's. Ze bekeek ze allemaal.

Charlie kwam aan in de cafetaria en zocht Jonas. Ze keek rond tot ze hem zag zitten. "Jonas, wij moeten praten." zei ze. "Hey. Ga maar zitten." zei Jonas. "Waarover gaat die ruzie?" vroeg Charlie. "Hoe weet jij daarvan?" informeerde Jonas zich. "Ik was juist bij Mila voor haar kant van het verhaal. Nu luister ik naar jouw kant van het verhaal." legde ze uit. "Ze is begonnen wenen, tijdens dat de verpleegster haar verzorgde en ik vroeg of het met haar ging. Daar zei ze dat ze pijn had en ik vroeg of er echt niets meer was, omdat ik misschien er voor zei dat je kon zien dat ze zwanger was. Daarna begonnen we te ruziën. Mila zei dat ik niet zo een band had met Emilie omdat ik haar vijf maanden zag en zijn had ze dan al negen maanden gedragen." werd Jonas weer boos. "Jonas, rustig. Het is misschien wel waar wat ze zei, maar ze had het niet mogen zeggen." reageerde Charlie. "Zo ging het nog een tijdje voort. En dan ben ik met Olivier naar hier gekomen." zei Jonas. "Ik moest even weg uit die kamer." "Jonas, Mila heeft mij zelf gezegd dat ze jou niet kwijt wilt." zei ze. "Waarom doet ze dan zo moeilijk." reageerde hij. "Ze is bang. Om het kind weer te verliezen dat begrijp je toch?" ging ze op hem in. "Dat begrijp ik. Maar ze denk altijd dat we elk kind gaan verliezen." vertelde Jonas. "Ze ziet je echt doodgraag. Maar deze ruzie niet het einde zijn van jullie relatie." verliet Charlie de tafel.

Charlie kwam terug bij Mila. "En wat zei hij?" vroeg Mila. "Hij heeft gezegd dat hij het pijnlijk vindt om te horen dat over Emilie. Dat zijn band niet zo groot was als die van jou." antwoordde Charlie. "Ik had dat niet mogen zeggen." sloeg Mila op haar hoofd. "Ik voel mij zo slecht." "Daar kan jij toch niets aan doen. Je was boos. Dan zeg je meestal dingen die je niet meent." ging ze op haar in. "Als ik hem nu kwijt ben is dat allemaal mijn schuld." begon Mila te wenen. Het gesprek werd onderbroken door een zacht geklop. Het was Jonas. "Ik zal jullie laten en met Olivier bezig houden." zei Charlie en verliet de kamer. "Jonas, sorry. Ik had echt niet moeten zeggen dat ik een sterkere band had met Emilie." begon Mila. "Ik moet ook sorry zeggen. Ik weet dat je het moeilijk hebt om kinderen te krijgen. Maar als ze niets mankeren moet je toch niet bang zijn om ze te verliezen." reageerde Jonas. "Misschien overdrijf ik daar wel een beetje bij." gaf Mila toe. Jonas ging naast haar zitten en nam haar voorzichtig vast. "Het spijt me echt. Ik wou echt geen ruzie met jou." fluisterde ze. "Het is helemaal vergeten." zei Jonas. Mila knikte. "Voor mij ook." antwoordde ze. Mila schoof haar opzij en deed teken dat Jonas naast haar mocht komen liggen. Hij deed dat al te graag en sloeg haar armen rond haar.

"Mama!" hoorden ze een bekende kinderstem zeggen. "Dag Arnoutje, heb je niet veel afgezien bij oma?" vroeg Jonas. "Nee, hij was braaf en hij zei geen woord over de ontvoering." zei Tori. "Dan was het goed om zijn hoorapparaat uit te zetten." reageerde hij. "Olivier heeft er wel last van." zei Mila. "Ja en jij ook." zei Jonas tegen Mila. "Dag Tori." zei Charlie. "Dag oma." knuffelde Olivier Tori. "Was het leuk hier?" vroeg ze. Olivier knikte. "Ik ga terug naar huis. Ik zie dat het opgelost is." zei Charlie en gaf Mila een knuffel en Jonas ook. "Waarom sprak Charlie over dat er iets opgelost is?" vroeg Tori. "We hadden deze morgen een kleine discussie." antwoordde Jonas. "Oei, inderdaad dat het is opgelost. Het is ook veel leuker dan ruzie." reageerde Tori. "Olivier, weet je nog de vorige keer dat je werd opgesloten?" vroeg Jonas. Olivier knikte. "Wel, we zijn dan naar iemand gegaan zodat je het kon verwerken." zei Mila. "Wel, nu gaan we dat weer doen, maar wij gaan allemaal samen. Oké?" vulde hij Mila aan. "Ja, dat is goed." zei hij. "Maar eerst moet mama genezen." reageerde Jonas. "Kan je niet eens zien of hij op verplaatsing sessies doet, want het kan wel nog lang duren voor ik hier weg kan." zei Mila. "Ik zal ik het eens opzoeken en zo snel mogelijk afspraken maken." ging Jonas op Mila in. "Ik ga ook eens doorgaan. Moet ik Arnout terug meenemen?" polste Tori. "Het is misschien beter van wel." zei Mila. "Olivier, ga jij ook naar je oma?" informeerde Jonas zich. "Nee, ik wil bij jullie blijven." nam Olivier Jonas vast. "Oké, dat is goed." antwoordde hij. "Tot morgen zeker. Ik zal dan wel Arnout hier afzetten, maar ik moet morgen werken dus kan ik niet blijven." zei Tori.