Ghost Rockers ~ JILA FOREVER

Deel 119: Bezoek van de kinderen

Na een tijdje deed Mila haar ogen open. "Hey liefje, alles goed?" vroeg Jonas. Hij had haar hand nog niet losgelaten en hij wreef nu ook over haar hoofd. "Ben moe." antwoordde ze. Met haar vrije hand wreef ze over haar buik. "Er is niets gebeurd met hem of haar." zei Jonas. "En met jou is er ook niet ergs aan de hand." "Sorry." zei Mila stil. "Het is niets. Het is voorbij nu. Je bent weer veilig." reageerde Jonas. "De politie is hier. Ze willen jou enkel vragen stellen, maar ik heb gezegd dat ze daar nog even mee moesten wachten." "Dank je." repliceerde ze. "Dag Mila." zei de dokter. "We hebben goed nieuws. Je mag naar een gewone kamer. Daar ga je even blijven tot je genoeg aangesterkt bent." De verpleegster kwam binnen en bracht haar naar een gewone kamer. "Mogen Olivier en Arnout eens af komen? Olivier zaagt er naar." vroeg Jonas. "Ja, maar niet lang, alsjeblieft. Ik ben moe." zei Mila. Jonas stuurde een berichtje dat ze mogen komen en met het kamernummer en de afdeling. "Ik ben echt blij dat je ongedeerd bent." zei Jonas en kust Mila op haar voorhoofd. Mila viel in slaap en Jonas week geen centimeter van haar bed.

Jonas hoorde een licht geklop en daarna zag hij Olivier binnen komen. "Dag papa." zei hij en gaf hem een knuffel. Daarna kroop hij op het bed. Terwijl Jonas Arnout op het bed zette. "Mila, kijk eens wie hier is." maakte Jonas haar wakker. Ze draaide haar hoofd naar Jonas en deed haar ogen open. "Hey, Olivier en Arnout." zei Mila. "Is alles in orde?" vroeg Olivier. "Ja, alles is in orde." antwoordde ze. "Ik was zo bang toen papa me vertelde dat je ontvoerd was." ging Olivier naast Mila liggen. Zij sloeg haar arm rond hem. En deed teken aan Arnout dat hij aan de andere kant moest komen. "Van mij geraak je niet gemakkelijk af." zei Mila. "En met mijn zusje of broertje?" informeerde hij zich. "Daar is ook niet mee gebeurd." antwoordde ze. "Ben jij zwanger?" polste Tori. "Euhm... Ja, we krijgen nog een kindje." repliceerde Jonas. "Proficiat. Ben echt blij voor jullie." antwoordde ze. Zonder dat Mila het zelf wou is ze zo in slaap gevallen. "Olivier en Arnout, we gaan naar huis gaan." zei Tori. "Nee, ik wil bij mama blijven." reageerde Olivier. "Mama moet nog veel rusten, erwtje." zei Jonas. "Hoe sneller ze rust, hoe sneller ze naar huis kan." Olivier gaf nog een kus aan Mila en een lange knuffel aan Jonas. "Ik kom jullie morgen wel na school halen en dan komen we naar hier." zei Jonas. Daarna ging hij dan naar Tori om naar huis te gaan.

Jonas legde hem comfortabel in de stoel naast het bed met een kussen en een dekentje en zo viel hij ook in slaap. In de nacht had Mila een nachtmerrie, maar gelukkig was Jonas er en kon haar rustig krijgen. "Ik was het kindje kwijt." zei Mila. "Rustig het was een droom. Je bent het kindje niet kwijt." zei Jonas.

De volgende morgen werd Mila wakker. Er stond een dokter naast haar om haar waarden te controleren. "Mila, een ding moeten we je nog zeggen. Je moet, vooral de eerste drie maanden zeker, voorzichtig zijn, stilzitten en veel rusten. Als je een Eclampsie of zwangerschapsvergiftiging wilt oplopen." legde de dokter uit. "Je baby'tje heeft dit overleefd, maar er is een kans dat het niet overleeft als je in zo'n situatie terecht komt." Mila begon te wenen. Ze was zo blij dat haar kindje het had overleefd en nu is er toch een kans dat het niet haalt. Jonas werd wakker en zag dat Mila aan het wenen was. "Hey, wat scheelt er?" informeerde Jonas zich. "De dokter heeft me verteld dat ik heeft veel stil moet zitten en rusten, omdat er een kans is voor een zwangerschapsvergiftiging, door de stress. Waardoor het kindje kan sterven." legde Mila uit. "Dan doe je dat. Jij blijft thuis in de zetel zitten en ik zal wel alles doen." zei Jonas. "Nee, ik wil niet profiteren van jou. En jij moet ook niet alles doen." reageerde Mila. "We sluiten een deal. Jij gaat de eerste drie maanden niet doen en blijven liggen. Vanaf dat je zeven maanden bent mag je me terug helpen, maar niet met alles." stak Jonas zijn hand uit. Mila schudde zijn hand. Anders hield hij niet op.

"Weet je al wanneer je naar huis mag?" informeerde Jonas zich. "Nee, maar ik wil wel graag naar huis. Daar is er meer leven." antwoordde ze. "Ik ga straks de kinderen halen en naar hier brengen dan is er hier leven." zei Jonas. Mila lachte. "Goede morgen." kwam de verpleegster met Mila's ontbijt. "Weet u soms wanneer ik naar huis mag gaan?" polste Mila. "Ik denk morgen al, maar ik weet het niet. Ik zal het eens gaan vragen." antwoordde ze. De verpleegster ging weg en kwam vijf minuten later met een dokter terug. "Dag Mila. Ik heb goed nieuws voor je. We doen vandaag enkele onderzoeken en testen en als je die goed zijn, mag je naar huis." legde de dokter uit. "Maar je weet het." "Ja, ik moet rusten en niet te veel werken. Om een zwangerschapsvergiftiging te voorkomen." reageerde Mila. "Ja, dat heb je goed onthouden. We komen je net na de middag halen." zei de dokter en stapte de kamer uit. "Ik hoop dat je goede resultaten krijgt. Dan moet ik vanavond niet alleen slapen." lachte Jonas. "Hoezo?" vroeg Mila. "Wel, ik ga vandaag naar huis met Olivier en Arnout. Zo zitten ze niet altijd bij mama. En als je geen goede resultaten hebt." zei Jonas. "Dan lig jij thuis alleen in bed." vulde ze Jonas aan. "Ja." reageerde hij.

"Hallo." zei Charlie toen ze de kamer binnen kwam. "Hey." repliceerde Mila. "Hoe gaat het hier." informeerde Charlie haar. "Dat gaat. Ik mag misschien straks al naar huis." antwoordde Mila. "Dat is leuk nieuws." zei ze. "Maar hoe komt het eigenlijk dat je hier ligt?" "Ik heb een oude vriend terug gezien en heb eens met hem afgesproken en dan moest ik een opdracht voor iemand doen en hij was het slaafje en Jonas heeft de politie gewaarschuwd en zo ben ik ontvoert geweest en hij heeft mij zitten lastig vallen en uiteindelijk heeft de politie hem uitgeschakeld en ben ik naar hier gebracht geweest." legde Mila in het kort uit.