Ghost Rockers ~ JILA FOREVER

Deel 113: De goede weg

"Dag Mila, ik kom je oefeningen doen. Zodat je spieren niet verslappen." zei een kinesiste. Ze duwde met op haar voeten waardoor Mila moest terugduwen. "Deze moet je elke dag doen, maar ik kan niet elke dag komen." zei ze. "Dat zal lukken." zei Jonas. "Tot een volgende keer." zei de kinesiste. "Heb je veel last van ons kindje?" vroeg Jonas. "Nee, niet echt. Geen misselijkheid, geen vermoeidheid." antwoordde Mila. "Je vind het toch echt niet erg dat je nog eentje krijgt?" vroeg Jonas. "Nee, echt niet. Ik heb me misschien te veel laten leiden door de schrik om ze te verliezen." reageerde ze.

Een dag later zat Jonas in het bed tussen de benen van Mila. "Kom, we gaan die oefeningen doen van de kinesiste. Want straks kan je niet meer staan." zei Jonas. "Ja, lacht maar. Dat doet wel pijn als je het langs de rechterkant doet. Dus daar moet je voorzichtig zijn." ging ze op hem in. Jonas deed de linkerkant en daar ging het heel vlot. "Nu de rechterkant." zei Jonas. "Ik ga nu eens zien hoever ik kan gaan zonder je pijn te doen." "Moh... Dat is zo lief." zei ze. Hij deed het heel voorzichtig en als ze pijn stopte hij meteen. Daarna deed hij ook de oefening langs rechts. Als de oefening gedaan was begon Jonas Mila te kietelen aan de onderkant van haar voeten. "Jonas, stop ermee." smeekte ze. Hij zette zich op handen en voeten en hing over Mila. "Dat weet ik nog zo niet." zei Jonas speels. "Waarom niet?" vroeg ze. "Omdat dat veel te leuk is." antwoordde hij. "Ah ja, weet je wat leuk is? Dit hier." reageerde ze en kuste Jonas. "Dag Jonas en Mila." kwam Charlie de kamer binnen. Jonas en Mila schrokken. Ze zetten hen zoals ervoor. "Ow... Sorry. Ik wist niet dat jullie bezig waren." excuseerde ze haar. "Kan je dan ik het vervolg kloppen?" vroeg Mila. Ze zette haar bed weer een beetje hoger. Charlie bleef nog de hele dag bij Jonas en Mila. Arnout en Olivier kwamen ook langs.

Twee weken later lag Mila nog steeds in het ziekenhuis. Maar haar wonde bloed niet meer en vandaag gaat ze voor de eerste keer wandelen. "We beginnen rustig aan." zei de kinesiste. "Je staat recht en dan loop je naar de zetel." Mila stond recht, maar dat deed pijn. "Sorry, dat het pijn doet, maar het als we nu niet beginnen met stappen, dan gaat het moeilijker om moeilijker worden." zei ze. Ze stond recht en aan een kant nam ze de kinesiste vast en aan haar andere kant had ze Jonas vast. Ze zat na een twintig tal stappen in de zetel. "Dat gaat goed. We stappen nu terug en morgen gaan we een beetje meer doen. En zo bouwen we elke dag een beetje meer." legde de kinesiste uit. "Je bent echt goed bezig, schat." zei Jonas. "Ja, dat wel, maar dit gaat eeuwen duren voor ik hier weg ben." zei ze. "Dat is niets. Liever dat dan hier snel weg bent en dat er complicaties zijn." reageerde Jonas. Ze schoof haar op en liet Jonas naast haar liggen.

Het ging beter en beter met Mila. Ze kon al veel meer stappen. Vandaag ging ze een lange wandeling maken en als die lukte, mocht ze naar huis. "Vandaag gaan we naar buiten hier voor de afdeling en we stoppen als je niet meer kunt." legde de kinesiste uit. Ze begonnen aan de wandeling. "En hoe gaat het met de wonden?" informeerde ze haar. "Die zijn al bijna helemaal toe gegroeid. Straks halen ze de draadjes eruit." antwoordde Mila. "Dat is goed nieuws." reageerde de kinesiste. Ze stappen op hun gemak naar buiten. "En hoe gaat het met de zwangerschap?" polste ze. "Dat gaat." repliceerde Mila. "Je hebt nog geluk gehad dat die kogel niet recht in het midden van je buik. Anders was je het kindje misschien kwijt geraakt." zei ze. "Ja, maar zonder de kogel heb ik het nooit geweten." ging Mila er op in. "Er zijn vaak twee jongens in de kamer zijn dat ook kinderen van jullie?" informeerde ze haar. "Ja, dat zijn Olivier en Arnout." antwoordde Jonas.

Ze kwamen aan bij een bankje en Mila wou even zitten. "Het blijft wel nog pijn doen als ik wandel." zei Mila. "Dat kan, maar als de wonden helemaal genezen zijn, zal dat voorbij zijn." reageerde de kinesist. "Gaan we terug?" "Zou ik hier nog even blijven? Ik ben in een lange tijd niet meer buiten geweest." vroeg Mila. "Oké, maar je weet het niet te veel forceren en zoek zeker een steun." zei ze. Daarna vertrok de kinesiste. "Vind je het hier leuk?" vroeg Jonas. "Ja, het is lang geleden. Anders kreeg ik alleen zon via het raam." antwoordde ze. "Binnenkort kan je naar huis, dan kan je zoveel van de zon genieten als je wilt." reageerde Jonas. Ze gaf hem een grote glimlach. "Daar wacht ik nu al zo lang op." zei Mila. Ze legde haar hoofd op zijn schouder. Jonas wreef over haar rug. "Auw." zei ze. "Wat is er? Heb ik je pijn gedaan?" vroeg Jonas. "Ja, met het wrijven. Maar het is niets." antwoordde ze. "Sorry, ik zal anders over je arm wrijven." reageerde hij.

"Mama!" riep Olivier. "Er is er een blij om jou te zien." lachte Jonas. "Dag Olivier." zei ze en knuffelde hem. "Mag je naar huis?" vroeg hij. "Nee, nog niet." antwoordde ze. "Waarom zit je dan hier?" informeerde hij zich. "Ik moet oefenen om terug te goed te kunnen wandelen en vandaag ben ik naar buiten gewandeld." reageerde ze. "Dag mama en kleine Arnoutje." zei Jonas en pakte Arnout op. "Hey, alle twee." begroette ze hen. "Gaan we terug naar binnen?" vroeg Mila. Iedereen keurde het goed. "We gaan wel op mijn tempo naar binnen, want ik kan nog niet zo snel wandelen." zei Mila. Ze wandelde traag naar de kamer. "Komen jullie vanavond weer met mij mee?" vroeg Jonas. "Ja!" zeiden Olivier en Arnout enthousiast samen. "Dank je wel, mama. Dat je op Olivier en Arnout wilt passen." zei Jonas. "Graag gedaan. En zo kan je meer bij Mila zijn." reageerde ze. "En weet je wanneer je naar huis mag?" vroeg Tori. "Ze zeiden dat ik snel naar huis mag gaan als ik vandaag naar buiten kon stappen." reageerde Mila.